Εμπόριο ψήφων

Πηγή: "ΚΟΝΤΡΑ"

Ο ένας αμολάει περιστέρια στα Θεοφάνεια, ο άλλος προσκυνάει εικόνες και διακηρύσσει ότι δε θα επιτρέψει σε κανέναν να τις κατεβάσει.

Ο ένας φωνάζει τον Ραχόι για να τον βοηθήσει στην προεκλογική εκστρατεία, ο άλλος συναντιέται με τον περιβόητο Παπαδόδημα και διακηρύσσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα προστατέψει το κυνήγι και τους κυνηγούς, ενώ προσπαθεί να φέρει και τον Ιγγλέσιας του Podemos για το τελευταίο προεκλογικό σόου.

Κινούμενη σταθερά στο δίπολο «εμπόριο φόβου» και «εμπόριο ελπίδων» η fast track προεκλογική περίοδος για τις «πιο κρίσιμες εκλογές των τελευταίων σαράντα ετών» μπαίνει στην τελευταία της εβδομάδα.

Ο χειμωνιάτικος καιρός αποτέλεσε το καλύτερο πρόσχημα για να μην επιχειρηθούν μεγάλες ανοιχτές συγκεντρώσεις, οι οποίες μόνο με μετακινούμενα πλήθη θα μπορούσαν να μην καταλήξουν σε φιάσκο. Γιατί στις πλατιές λαϊκές μάζες δεν επικρατεί κανένας ενθουσιασμός. Ούτε σ’ αυτές που θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ.

Με κρύα καρδιά θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ πάρα πολλοί και πάρα πολλές. Με τη σκέψη «χειρότερα δεν μπορεί να είναι». Αυτό το ξέρουν καλά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν ενοχλούνται καθόλου. Οταν σε ψηφίζουν ως το μικρότερο κακό, σημαίνει πως θα σε ανεχτούν και δε θα έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις από την κυβέρνησή σου.

Η απαιτητικότητα των ψηφοφόρων αποτελούσε πάντοτε ένα κρίσιμο μέγεθος για τα αστικά κόμματα εξουσίας. Οταν το ΠΑΣΟΚ κατέκτησε για πρώτη φορά την πολιτική εξουσία το 1981, ήξερε πολύ καλά πως για να μπορέσει να κάνει την κωλοτούμπα στα μεγάλα πολιτικά προτάγματα της μεταπολίτευσης, τα οποία καπηλεύτηκε μέχρι αηδίας, έπρεπε να κάνει κάποιες μεταρρυθμίσεις στον εργασιακό και κοινωνικό τομέα. Μόνο έτσι θα μπορούσε να αφομοιώσει, να ενσωματώσει στο σύστημα και τελικά να εξατμίσει τον εργατικό και λαϊκό ριζοσπαστισμό εκείνης της περιόδου.

Το 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ ποντάρει στη χαμηλή απαιτητικότητα που έχουν διαμορφώσει οι συνεχείς ήττες της τελευταίας πενταετίας. Ποντάρει στο «μη χειρότερα». Θεωρεί ότι αρκεί ένα φιλανθρωπικού τύπου πρόγραμμα για να εξασφαλιστεί η διαιώνιση της κινεζοποίησης. Γι’ αυτό έχει το θράσος να διαφημίζει την «επαναφορά της 13ης σύνταξης για όσους παίρνουν σύνταξη λιγότερο από 700 ευρώ», μετατρέποντας σε προνοιακό βοήθημα μια ασφαλιστική παροχή που με ψηλά το κεφάλι είχε κατακτήσει η εργατική τάξη εδώ και δεκαετίες.

Ποντάροντας στη χαμηλή απαιτητικότητα, τα αστικά κόμματα έχουν την άνεση να κάνουν εμπόριο ψήφων, ποντάροντας το καθένα σε ξεχωριστές πλευρές ενός κοινού προγράμματος, ενός προγράμματος υπεράσπισης του ελληνικού καπιταλισμού και της θέσης του στο διεθνή καπιταλιστικό καταμερισμό της εργασίας (ΕΕ, Ευρωζώνη κτλ.). Η πηγή όλων των δεινών που αντιμετωπίζει ο εργαζόμενος λαός παραμένει στο απυρόβλητο. Αυτή η πηγή απολαμβάνει της ύψιστης προστασίας απ’ όλα τα αστικά κόμματα, ενώ κάποιοι που δηλώνουν αντισυστημικοί χρησιμοποιούνται όπως ο μαϊντανός σε μια μπαγιάτικη σούπα.

Για να υπάρξουν ρήξεις με τον καπιταλισμό και την εγγενή βαρβαρότητά του θα πρέπει να υπάρξει κάθετη ρήξη με την αστική πολιτική και τους θεσμούς που αυτή υπηρετεί. Κι αυτό πρέπει να σηματοδοτηθεί με τον πιο σαφή, κατηγορηματικό, μη επιδεχόμενο δεύτερες αναγνώσεις τρόπο. Με την αποχή από τις κάλπες της ντροπής.