Ποιος να ξέρει, πού θα μας πάει αυτό το πλατύ ποτάμι που πήγασε από τις κάλπες στις 25 του Γενάρη. Πού θα φτάσουν οι εταίροι -αυτός κι αν είναι ευφημισμός!- τις πιέσεις, τους εκβιασμούς, και τα τελεσίγραφά τους. Πού θα καθίσει η μπίλια των δύσκολων διαπραγματεύσεων, για τις οποίες τόσοι καλοί άνθρωποι στην Ελλάδα αδημονούν να αποτύχουν ώστε να επανέλθει η τάξη και η ασφάλεια... Και να προσαράξουμε πάλι στη γνωστή μιζέρια, με τα μικρά εγκλήματα, τις μικρές δολοφονίες, τις μικρές δόσεις και τα μεγάλα κόλπα.
Αλλά, ό,τι κι αν γίνει στη δύσκολη αναμέτρηση, ένα είναι σίγουρο: Τίποτε δεν θα είναι το ίδιο σ’ αυτή τη χώρα, μετά από όσα βλέπουμε, ζούμε και πράττουμε σήμερα.
Τα πρόσωπα πρώτα-πρώτα. Το φαντάζεστε, αυτό που φαντάζονται οι ανόητοι της «αριστερής παρένθεσης», ότι θα γυρίσουμε από τον Τσίπρα πίσω στον Σαμαρά; Από τον Βαρουφάκη πίσω στον Βενιζέλο; Από τον Δραγασάκη πίσω στον Χαρδούβελη; Απ’ αυτά τα καινούργια πρόσωπα, που δοκιμάζουν και δοκιμάζονται σε καινούργιες θέσεις ευθύνης, στις κομμένες κεφαλές εκείνων που ονομάζουμε παλιό πολιτικό προσωπικό;
Ο εξανθρωπισμός της πολιτικής, ύστερα. Από τον επαγγελματισμό της εξουσίας, που παίρνει την αγάπη σου και σου την κάνει λιώμα, στον ερασιτεχνισμό της δημοκρατίας, που ασφυκτιά μέσα σε γραβάτες, κάγκελα και τείχη. Από την ατσαλάκωτη εξαπάτηση, στις τσαλακωμένες προγραμματικές δηλώσεις, που δεν αρνούνται τη γνησιότητα της συγκίνησης. Κι από την αριθμητική της μπαρούφας και του ψέματος, σε μια δύσκολη άλγεβρα, που προσπαθεί να κουμαντάρει τις εξισώσεις με κερδισμένους όχι τους πάντα κερδισμένους και χαμένους όχι τους πάντα χαμένους.
Το νόημα, τέλος. Αυτό το νόημα, που μέχρι τώρα ήταν νόημα ήττας, καθίζησης, απελπισίας, υποταγής. Αφήστε έξω τις ελπίδες σας. Πρέπει να κάνουμε ό,τι μας λένε, να φτωχύνουμε όσο μας λένε, να καταργήσουμε όσα μας λένε, να σκύψουμε όσο μας λένε, για να κερδίσουμε τη δόση, την πόση, την τόση. Κι έρχονται τώρα οι άλλοι και διατρέχουν όλη την ήπειρο, ίσοι προς ίσους απέναντι στους ισχυρούς , για να δηλώσουν το απλό: Είμαστε όρθιοι! Όχι μόνο ως κυβέρνηση, αλλά και ως λαός, ως χώρα, ως θέληση, ως απόφαση να διεκδικήσουμε τα πάντα. Και πρώτα την ψυχή μας.
Κι έτσι, με όλα αυτά, ζούμε το πρωτοφανές, που oι λαοί ευτυχούν να δημιουργήσουν και να ζήσουν μόνο σε μεγάλες ιστορικές στιγμές: Να κινούν την κοινωνία όχι μόνο οι ανάγκες της ζωής - η δουλειά, το μεροκάματο, η ασφάλεια, τα ένσημα, η σύνταξη, η εφορία, το ψωμί. Αλλά και οι υποτιμημένες, σε άλλους καιρούς, ανάγκες της ελεύθερης ζωής. Της απαλλαγής από το φόβο και το ζόφο των καθημερινών εκβιασμών. Της αξιοπρέπειας. Της υπερηφάνειας. Της αντίστασης σε ό,τι κάνει τον άνθρωπο λιγότερο άνθρωπο. Του ΟΧΙ, που ξεχωρίζει έναν ελεύθερο πολίτη από έναν φουκαρά.
Η προσπάθεια να αποτρέψουν τη μεταστροφή του φουκαρά σε πολίτη, θα δεσπόσει το επόμενο διάστημα. Ονειρεύονται και επιδιώκουν μια κωλοτούμπα της νέας κυβέρνησης, για να μας ρίξουν πάλι πίσω στη φουκαροσύνη.
Ακόμα και μια χρεοκοπία δεν τους χαλάει, αρκεί να παράγει μια νέα στρατιά φουκαράδες. Κι από την άποψη αυτή, είναι οι μέρες κρίσιμες. Συνεπώς: Πρώην φουκαράδες όλης της Ελλάδας ενωθείτε! Δεν θα χάσετε παρά τη φουκαροσύνη σας! Και θα κερδίσετε έναν καινούργιο κόσμο, τουλάχιστον μέσα σας..
Δημοσίευση σχολίου