Ο εχθρός τους είναι παντού: στα «αποτυχημένα κράτη», στον “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”, στα κοινωνικά κινήματα που αμφισβητούν την «εθνική ενότητα» καθώς υπερασπίζονται τα ταξικά εργατικά συμφέροντα και αρνούνται ο κόσμος της εργασίας να γίνει κρέας στα κανόνια των ανταγωνισμών τους, καύσιμη ύλη στο νέο γύρο καπιταλιστικής κερδοφορίας. Ενάντια μας επομένως εξαπολύουν τους προληπτικούς τους πολέμους καθώς μας θεωρούν ασύμμετρη απειλή, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα ελληνική και τουρκική αστική τάξη σχέσεις «αγάπης» στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και των Συμμαχιών Προθύμων Ιμπεριαλιστών.Για να τις διαδεχτούν όμωςοι σχέσεις «μίσους» όταν είναι να διεκδικήσουν τη μερίδα του λέοντος από τα ενεργειακά κοιτάσματα και τις εμπορικές συμφωνίες του Αιγαίου και της Ν.Α. Μεσογείου.
Ο εχθρός τους είναι μέσα κι έξω από το κρατικό συνεχές της Ε.Ε., των ΗΠΑ και της Ρωσίας, της Κίνας, των ιμπεριαλιστικών σχηματισμών. Μπορεί οι συμμαχίες να μεταβάλλονται ή να είναι σταθερές. Μπορεί να οδηγούνται σε συγκρούσεις ή/και στην προετοιμασία των νέων πολέμων.
Όμως, αναλώσιμοι/ες θα είμαστε πάλι εμείς.
Κοινός τους εχθρός η πολυμορφία των ανταγωνιστικών κινημάτων. Στην Ελλάδα οι μετανάστες, στην Τουρκία οι Κούρδοι, στο Ισραήλ οι Παλαιστίνιοι. Παντού ο κόσμος της εργασίας. Ενώ το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης διαπραγματεύεται με τους «εταίρους» του την εξαθλίωση και την υποταγή μας στα σχέδια δημοσιονομικής πειθαρχίας και ανάπτυξης, το κράτος άμυνας-ασφάλειας χτίζεται με επιμονή και «συνέχεια».
Πόσο μοιάζουν οι δηλώσεις των υφυπουργών άμυνας, Ήσυχου και Τόσκα, για την πιθανότητα συμμετοχής στην επέμβαση στην Ουκρανία και στη Λιβύη με τις δηλώσεις τόσων υπουργών εθνικής άμυνας για τη συμμετοχή σε ΝΑΤΟ και Ευρωστρατό («η συμμετοχή μας θα κριθεί από το εθνικό συμφέρον»). Πόσο μοιάζουν οι «πατριωτικοί» τυχοδιωκτισμοί του υπουργού άμυνας Καμμένου με τον εθνικιστικό λόγο της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, η συνέχεια των πολεμικών εξοπλισμών, η βαθιά εκμετάλλευση των φαντάρων. Πόσο «καλύτερη» είναι η ανθρωπιστική συνέχεια της πολιτικής της ασφάλειας του Πανούση ενάντια σε μετανάστες και «τρομοκράτες», στην Αμυγδαλέζα και τον Δομοκό, στην αντιτρομοκρατική και στη δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος, στους νέους τρομονόμους.
Το ελληνικό κράτος και κεφάλαιο απαιτούν «δημόσια τάξη» στο εσωτερικό και «εθνική ενότητα» στις ιμπεριαλιστικές συμφωνίες.
Το ελληνικό κράτος είναι τόσο επιθετικό όσο η επίκλησή του στο «λαό» για την «υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας»: στα Βαλκάνια και την Μέση Ανατολή, στην Ανατολική Μεσόγειο και την Ουκρανία, στο Σουδάν και την Βόρεια Αφρική. Στις ζωές των από κάτω.
Όμως, στην Ανατολική Ουκρανία και στο Κομπάνι, οι καταπιεσμένοι δίνουν τη δική τους μάχη ενάντια στους δικούς τους εχθρούς. Κάθε μέρα οι αγώνες τους συνεχίζουν από τα όρια που συναντούν οι αγώνες των λαών της Ευρώπης και της Αμερικής, των εξεγερμένων του Φέργκιουσον και των καπιταλιστικών μητροπόλεων, των λαών και των κινημάτων της Αφρικής και της Ασίας. Την απάντηση δεν μπορεί να τη δώσει άλλος από εμάς, τον «εσωτερικό εχθρό»: το εργατικό και αντιπολεμικό κίνημα.
Παρασκευή 6 Μαρτίου, 7μμ, Κτίριο Γκίνη
Ομιλητές:Νίκος Χαραλαμπόπουλος, Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση
Σάμος Σαμουήλ, «ΓΡΑΝΑΖΙ» - οργάνωση & εφημερίδα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στην Κύπρο
Σεΐντ Αλντογάν (Τούρκος πολιτικός πρόσφυγας)
Θα χαιρετίσει μέλος από το «Καραβάνι Αλληλεγγύης των Εκπαιδευτικών στη Ροζάβα και το Κομπάνι
Συντονιστής: Τάσος Κωστόπουλος (Ιός)
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Δημοσίευση σχολίου