Δίνουν τη μάχη έξω, για να πετύχουν μια «έντιμη συμφωνία» με τους δανειστές. Δύσκολη και ψυχοφθόρα, καθώς οι «από κει» χρησιμοποιούν όλα τα μέσα -και τα Μέσα- για να δημιουργήσουν κλίμα ασφυξίας και επικείμενης χρεοκοπίας. Κι έχουν συμμάχους στο εσωτερικό, που ακόμα και σήμερα, με όσα έχουν μεσολαβήσει, επενδύουν στην παρένθεση του ΣΥΡΙΖΑ διά της καταστροφής της χώρας. Διότι, αν προσέξετε λιγάκι τα λόγια και τη στάση τους, θα δείτε ότι το μόνο που κάνουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, είναι να μεταφράζουν στα ελληνικά τούς εκβιασμούς των πιο μαύρων από τους δανειστές και τους εταίρους.
Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση, αν και σε κατάσταση πιστωτικής πολιορκίας, προσπαθεί να βάλει μπροστά και την αρχή της αρχής από το πρόγραμμά της. Στην υγεία, στη δημόσια τηλεόραση, στη δικαιοσύνη, στο μέτωπο της ανθρωπιστικής κρίσης. Και φυσικά στο μέτωπο της διαφθοράς και της διαπλοκής, που έχει αρπάξει την κοινωνία από το λαιμό και δεν την αφήνει να ανασάνει. Ένα σύνολο δηλαδή από μέτρα, που οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν τόλμησαν όχι να εξαγγείλουν, αλλά ούτε να σκεφτούν, καθώς κάθε μεταρρύθμιση γι’ αυτές ταυτιζόταν με μισθούς, συντάξεις, περικοπές, κοινωνικό ντάμπινγκ.
Αυτή είναι λίγο-πολύ η γενική εικόνα. Και με τόσα μέτωπα ανοιχτά, με το πρωτοφανές στα χρονικά όλα σχεδόν τα κανάλια και τα μεγάλα ΜΜΕ να αντιπολιτεύονται με δηλητηριώδη και συχνά υπονομευτικό τρόπο την κυβέρνηση, συμβαίνει το δυσνόητο, το ακατανόητο ή και το απλώς ανόητο: υπουργοί της κυβέρνησης και βουλευτές της συμπολίτευσης, να μη βάζουν γλώσσα μέσα. Να βγαίνουν στα παράθυρα και στις εφημερίδες, όχι με τη γραμμή της κυβέρνησης, αλλά με τη γραμμή «άλλος το μακρύ του κι άλλος το κοντό του». Σε έναν σχεδόν κωμικό, αλλά επίμονο και καταστροφικό ανταγωνισμό δημοσιότητας.
Δημοκρατία, θα αντιτείνει κάποιος. Συγνώμη, αλλά δημοκρατία σημαίνει ότι ο δήμος κρατεί. Η ελευθερία της γνώμης είναι μια ζωτική πλευρά της δημοκρατικής λειτουργίας. Ούτε λόγος. Αλλά η δημοκρατία είναι σύστημα διακυβέρνησης. Συμπαγές, αποτελεσματικό, ικανό να λύνει τα προβλήματα του λαού και της χώρας, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα τις ελευθερίες όλων. Όταν κυβερνητικά στελέχη μπερδεύουν τη δημοκρατία με τη δημο-ακρά-τεια, τότε κάτι λάθος έχουν καταλάβει στο ρόλο τους. Διότι και ρόλοι υπάρχουν στη δημοκρατία. Αλλο ο ρήτορας του καφενείου, άλλο ο αγορητής της Βουλής, άλλο ο υπουργός και ο πρωθυπουργός.
Εντάξει, αλλά αυτό αφορά σε λίγους υπουργούς και βουλευτές, θα πει ο καλόπιστος. Λίγους, αλλά η ζημιά που κάνουν δεν είναι καθόλου λίγη. Όχι μόνο γιατί δίνουν την αγαπημένη της τροφή στη Λερναία Ύδρα συμφερόντων και ορκισμένων εχθρών κάθε αλλαγής. Ούτε γιατί παραμορφώνουν και δυσφημίζουν τις κυβερνητικές πολιτικές. Αλλά, κυρίως, γιατί δίνουν την εντύπωση -και δικαιολογημένα- ότι σ’ αυτή την κυβέρνηση υπάρχει πλεόνασμα επιπολαιότητας και φλυαρίας, και άρα έλλειμμα σοβαρότητας, σε στιγμές ακριβώς που η σοβαρότητα είναι μείζων πολιτική και εθνική αναγκαιότητα.
Ως εκ τούτου, η αβάσταχτη αυτή ελαφρότητα του είναι δεν μπορεί να συνεχιστεί. Γιατί όσο οι δράστες μένουν στο απυρόβλητο έστω της δημόσιας αυστηρής κριτικής, όσο δεν τραβιέται κατά το κοινώς λεγόμενο κανένα αφτί, θα φορτωθούν και οι άλλοι, οι πολλοί, οι σοβαροί, οι μετρημένοι -και τελικώς και το Μαξίμου- την αβάσταχτη ελαφρότητα του μη είναι...
Δημοσίευση σχολίου