Οι θιασώτες της συμφωνίας - ΑΤΜ (Αριστερό Τρίτο Μνημόνιο) την υπερασπίζονται με βάση το δίλημμα «συνθηκολόγηση ή χρεοκοπία». Όμως είναι πλαστό με την έννοια ότι δεν προκλήθηκε από τις αντικειμενικές συνθήκες, αλλά ήταν απόρροια της κυβερνητικής πολιτικής. Αρμένιζε στραβά η κυβέρνηση, όχι μόνο τους έξι μήνες, αλλά και από τις προγραμματικές τις κατευθύνσεις. Δέσμια μιας σειράς ψευδαισθήσεων για την ΕΕ και την «ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση», μετέτρεψε το ΟΧΙ του λαού σε ένα ηπιότερο μνημόνιο, στο δημοψήφισμα - απάτη, σε ΝΑΙ.
Οι εκβιασμοί και η τρομοκρατία για άτακτη χρεοκοπία και τον αναγκαίο εθνοσωτήριο μονόδρομο της ΕΕ σε αδιάκοπη επανάληψη, από το 2010 μέχρι σήμερα. Όπως και τα ψεύτικα τα λόγια, τα «σχήματα λόγου». «Δύσκολη συμφωνία», αλλά . πετύχαμε να μείνουμε στον «ευρω- παράδεισο». Ξανά οι ίδιες ψευδαισθήσεις και παραμύθια για την ΕΕ. «Θα καταφέρουμε όχι μόνο να μείνουμε στην Ευρώπη αλλά να ζήσουμε ως ισότιμος εταίρος με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια διεκδικώντας το δίκιο μας στην Ευρώπη.» δηλώνει ο πρωθυπουργός.
Για πούλημα λοιπόν,
ό, τι έμεινε από χτες,
ελπίδες ανεκπλήρωτες
ευκαιρίες μοναδικές.
Για πούλημα και το μέλλον.
Δ. Μούτσης
Όσο και να επιμένει, όμως, για την ΕΕ - «κοινό ευρωπαικό σπίτι» ή για «ακραίους συντηρητικούς κύκλους» ή να μπαίνει από άλλους στο εδώλιο του κατηγορουμένου ο «γερμανικός οικονομικός εθνικισμός», άλλη είναι η αλήθεια. Η απροκάλυπτη κατίσχυση της γερμανικής ηγεμονίας, σήμερα, κονιορτοποιεί όλες τις αερολογίες περί αλληλεγγύης, ισοτιμίας και όλα τα συναφή. Η ίδια η οργάνωση της «Ευρώπης των μονοπωλίων» δίνει τη δυνατότητα κυριαρχίας στο Δ' Ράιχ και στη γερμανοποίηση της Ευρώπης.
Σε συνθήκες ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης το ευρώ αποτελεί το βασικό εργαλείο για την κυριαρχία του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Αυτή είναι μια σύγχρονη μορφή πολέμου που συνδέεται με την αξιοποίηση των οικονομικών κρίσεων που μετατρέπονται σε μέσα υποδούλωσης των λαών. Στο σύνολο των νότιων κρατών η αύξηση της φτώχειας που ανήλθε κατά μέσο όρο στο 28,6% ήταν τριπλάσια εκείνης των βόρειων κρατών για την περίοδο 2009 - 2013 (Μ. Δρεττάκης). Έτσι οι αδύνατοι κρίκοι μετατρέπονται σε «προτεκτοράτα» της ΕΕ, στο έλεος των πολυεθνικών διαμορφώνοντας ένα σύστημα σύγχρονης δουλείας που σαρώνονται δικαιώματα και ελευθερίες με την οικοδόμηση ενός απολυταρχικού κράτους. Στο «κοινό σπίτι» των λαών της Ευρώπης, την ΕΕ των μνημονίων και της λιτότητας, οι επισήμως άνεργοι ξεπερνούν τα 26 εκατομμύρια και έχουν αυξηθεί κατά 10 εκατομμύρια, ενώ οι δισεκατομμυριούχοι από 196 αυξήθηκαν στους 482. Δηλαδή για κάθε έναν νέο δισεκατομμυριούχο αντιστοιχούν πάνω από 30.000 νέοι άνεργοι... Την ίδια ώρα περισσότεροι από 120 εκατ. Ευρωπαίοι ζουν σε συνθήκες παρατεταμένης φτώχειας. Η Ευρώπη όλο και περισσότερο βυθίζεται στη μαζική ανεργία, τον κοινωνικό αποκλεισμό και τη ξενοφοβία, τη διεύρυνση των ανισοτήτων. Με πολιτικές που αντιμετωπίζουν τον άνθρωπο ως μέσο, ως καύσιμη ύλη για την «ανάπτυξη».
Παράλληλα η πολιτική ηγεμονία της Γερμανίας διευρύνει την ανισορροπία και τη μεταφορά πλούτου από τον μεσογειακό Νότο στον ευρωπαϊκό Βορρά με κύριο παραλήπτη την ίδια. Σημαντική λεπτομέρεια ότι η Deutsche Bank έχει υπολογίσει τα κοιτάσματα φυσικού αερίου εντός της ελληνικής ΑΟΖ σε 430 δισεκατομμύρια ευρώ, εκμεταλλεύσιμα στην επόμενη δεκαετία.
Δεμένες, λοιπόν, χειροπόδαρα οι σημερινές και επόμενες γενιές μπροστά στο ΑΤΜ (Αριστερό Τρίτο Μνημόνιο) που έχει από όλα.. Από μεταρρυθμίσεις, δηλαδή κονιορτοποίηση των όποιων δικαιωμάτων και κατακτήσεων του λαού έχουν απομείνει, ραγδαία φτωχοποίηση, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και του ορυκτού πλούτου της χώρας για να ενδυναμώσουν ένα νεοαποικιακό καθεστώς με σκοπό την άνθιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Το #ThisIsACoup (σ.σ. αυτό είναι πραξικόπημα) ήταν το μήνυμα που κυριάρχησε παγκόσμια για τη συμφωνία - ATM. Πραξικόπημα μπορεί να θεωρηθεί μόνο με την έννοια ότι αποτελεί δομικό στοιχείο της λειτουργίας της ΕΕ και όχι εξαίρεση. Γιατί η ΕΕ μπορεί να παρεμβαίνει και ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις, όπως το 2011 στην περίπτωση της Ελλάδας με τον Μπαρόζο να επιβάλει τον Λ. Παπαδήμο ως πρωθυπουργό, αλλά και τώρα που εκβιάζει πολιτικές αλλαγές και ανατροπή της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Όσο και να επιμένουν οι κυβερνώντες «για την ΕΕ των λαών και της αλληλεγγύης - οικοδομημένη στην αρχή της Δημοκρατίας» το ΑΤΜ αποδεικνύει ότι η οργάνωση και οι θεσμοί της ΕΕ όχι μόνο είναι αδιάβροχοι από κάθε είδους λαϊκό έλεγχο, αλλά αποτελούν τα εργαλεία προώθησης της πολιτικής του γερμανικού άξονα της Κεντρικής Τράπεζας και των πολυεθνικών, την ώρα που σε κάθε χώρα της Ευρώπης τα κοινοβούλια έχουν διακοσμητικό ρόλο.
Αυτή είναι μια ιμπεριαλιστική ΕΕ που έχει ως βάση το καπιταλιστικό μοντέλο οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας. Μια αντιδημοκρατική οργάνωση σε ένα διακρατικό συνασπισμό που λειτουργεί ως ένα ιμπεριαλιστικό υπερκράτος με αντίστοιχους θεσμούς διασφαλίζοντας την κυριαρχία των ισχυρών μέσα από μηχανισμούς επιτήρησης και τιμωρίας όσων δε συμμορφώνονται με τις κυρίαρχες πολιτικές λιτότητας, αποδόμησης του «κράτους πρόνοιας» και καταπάτησης βασικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Οι κατ' όνομα δημοκρατικοί θεσμοί έχουν υπονομευθεί από τα οικονομικά συμφέροντα των διεθνών και εγχώριων ελίτ για να συγκαλύψουν την εκμεταλλευτική λειτουργία του καπιταλισμού και τη με κάθε τρόπο συσσώρευση κερδών σε βάρος των εργαζομένων. Το πλαίσιο διεθνούς διακυβέρνησης που εγκαθιδρύθηκε με την Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς είναι μονοσήμαντα προσανατολισμένο στην ασύδοτη δράση των πολυεθνικών επιχειρήσεων και του κεφαλαίου. Γίνεται, έτσι, φανερό ότι καπιταλισμός και δημοκρατία είναι έννοιες ασύμπτωτες.
Η κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» συμβαδίζει με την αυτοακύρωση της Βουλής χάριν του εθνοσωτήριου Μνημονίου και τη μεταβίβαση της εξουσίας σε χρηματοοικονομικούς τεχνοκράτες και τραπεζίτες. Οι επικυρίαρχοι με τον πιο βίαιο τρόπο επέβαλλαν ζητώντας με διαδικασίες fast - track να «ψηφίσει» η ελληνική βουλή τα «προαπαιτούμενα» του ΑΤΜ επεκτείνοντας τη μνημονιακή βαρβαρότητα που οδήγησε το κατά κεφαλήν ΑΕΠ του 2014 σε στα τάρταρα - σαν να είμαστε σε εμπόλεμη περίοδο - με δραματική μείωση κατά 24,1% συγκριτικά με το 2009.
Τότε, το 2009 η Ελλάδα ήταν 5 μονάδες κάτω από τον μέσο όρο των 28 κρατών - μελών της Ε.Ε. ως προς το κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Σήμερα αυτή η διαφορά είναι 28 μονάδες! Επιβάλλουν τη συνέχεια της μνημονιακής βαρβαρότητας στην Ελλάδα του 1,3 ανέργων, των 700. 000 παιδιών που υποσιτίζονται, των αστέγων και των πεινασμένων. Του αγεφύρωτου χάσματος διευρύνοντας τις εισοδηματικές ανισότητες των πλουσιότερων με τους φτωχότερους Έλληνες κατά 7,5 φορές, φέρνοντας την Ελλάδα στην πρώτη δεκάδα των χωρών με τις μεγαλύτερες ανισότητες παγκοσμίως, να κονταροχτυπιέται για την «πρωτιά» με τη Χιλή, το Μεξικό και την Τουρκία! Μάλιστα στην εξαρτημένη Ελλάδα ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης στην Ελλάδα, είναι υψηλότερος από τις άλλες χώρες της προηγμένης Ευρώπης. Ποτέ άλλοτε και σε καμιά άλλη χώρα σε καιρό ειρήνης δεν σημειώθηκε τόσο βίαιη ανακατανομή πλούτου που οδηγεί σε κοινωνικό ολοκαύτωμα.
«Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε.
ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους».
Μ. Κατσαρός.
Η πολιτική με βάση το δόγμα «ούτε ρήξη - ούτε» υποταγή αποδείχτηκε ανέφικτη, οδήγησε στην υποτέλεια. Το δίλημμα είναι εξάρτηση, φτώχεια, ανεργία και ζωή χωρίς αξιοπρέπεια εντός Ε.Ε. ή ανεξαρτησία και ζωή με προοπτικές και αξιοπρέπεια εκτός Ε.Ε.; Τόσο το ελληνικό χρέος που είναι παράνομο, επονείδιστο και μη βιώσιμο, όσο και τα μνημόνια και εν τέλει η ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας θα φέρνουν μπροστά μας το πραγματικό δίλημμα «ρήξη ή υποταγή». Η συλλογική δράση, ο ενιαίος και παρατεταμένος αγώνας είναι το μέσο για να απαντηθεί αυτό το δίλημμα. Πραγματική ανάπτυξη για τον κόσμο της εργασίας σημαίνει αξιοπρεπής ζωή, κάλυψη των σύγχρονων αναγκών των εργατολαϊκών στρωμάτων σε εργασία, τροφή, στέγαση, μόρφωση, Yγεία, Πρόνοια. Σημαίνει έμφαση στην ανάπτυξη της Γεωργίας και βαριάς Bιομηχανίας, στην ισόρροπη ανάπτυξη όλων των τομέων, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Έτσι η ρήξη και η έξοδος από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ είναι όρος για την Εθνική Ανεξαρτησία και συνδέεται με τον αγώνα για τη διάλυση κάθε ιμπεριαλιστικού οργανισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
*Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά, μέλος της ΣΕ του περιοδικού «Αντιτετράδια της εκπαίδευσης» και αρθρογράφος στο «ΕΘΝΟΣ».
Δημοσίευση σχολίου