Να σπάσει το απόστημα
Είναι η πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια (και ιδίως για την περίοδο μετά το 2009) που σε μια
εκλογική μάχη τα πράγματα τίθενται τόσο καθαρά.
Οι τελευταίοι των «αντιμνημονιακών» έχουν γίνει μνημονιακοί και όλος ο θίασος παλιών και νέων μνημονιακών διαγωνίζεται να πείσει τους ψηφοφόρους για το ποιος είναι ο καλύτερος... γιατρός πόνου, ποιος μπορεί να εφαρμόσει λιγότερο επώδυνα το νέο Μνημόνιο (που προστέθηκε στα παλιά, δεν τα αντικατέστησε), ποιος είναι ο ικανότερος να διαμορφώσει γρηγορότερα τους όρους εξόδου από τα Μνημόνια, μέσω της... ανάπτυξης.
Πρόκειται για παραλλαγές προπαγάνδας που την ακούσαμε και μετά την ψήφιση του πρώτου Μνημονίου (κάθε τρεις και λίγο ο Παπανδρέου με τον Παπακωνσταντίνου ανακοίνωναν την ανάπτυξη και το τέλος του Μνημονίου), και πριν τις εκλογές του 2012, και το 2014 από τους Σαμαροβενιζέλους και το 2015 από τους Τσιπροκαμμενολαφαζάνηδες. Η διαφορά είναι πως τώρα πια εξέλιπε ο παλιός διαχωρισμός ανάμεσα σε μνημονιακούς και «αντιμνημονιακούς».
Εχουμε, βέβαια, την απόσχιση των Λαφαζανικών από τον ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι προσπαθούν να χτίσουν έναν «αντιμνημονιακό» πόλο, επαναλαμβάνοντας όσα έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι να γίνει κυβέρνηση.
Μόνο που είναι φορτωμένοι με ευθύνες, ενώ και αυτός ο «αντιμνημονιακός» λόγος έχει δοκιμαστεί στην πράξη, είναι ξεθυμασμένος και δεν μπορεί να τους εξασφαλίσει τίποτα περισσότερο από μια «ευπρόσωπη» παρουσία στη Βουλή, όπου μαζί με τον Περισσό θα αποτελούν εκείνο το τμήμα της αντιπολίτευσης που θα καταγγέλλει και θα καταψηφίζει, στοιχείο απαραίτητο για να λειτουργήσει το αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα.
Ολα είναι πεντακάθαρα. Το πρόγραμμα που Θα εφαρμοστεί είναι δεδομένο: το Μνημόνιο-3· Οι ψηφοφόροι καλούνται να επιλέξουν το κόμμα ή τον συνδυασμό κομμάτων που θα εφαρμόσει αυτό το πρόγραμμα και το μέγεθος των κομμάτων που σαν μαϊντανός Θα αρωματίζουν τη Βουλή.
Ολόκληρο το κοινοβουλευτικό σύστημα φαντάζει σαν ένα απόστημα στο κορμί της εργαζόμενης κοινωνίας. Κι αυτό το απόστημα πρέπει να σπάσει.
Η ψήφος δεν έχει καμιά αξία, δεν οδηγεί ούτε σε οριακές αλλαγές προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων, ενώ στις εκλογές της 2θής Σεπτέμβρη θα χρησιμοποιηθεί ως ψήφος επικύρωσης του μνημονιακού καθεστώτος.
Η επιλογή του μικρότερου κακού ήταν πάντοτε μια επιλογή ήττας, αλλά σ’ αυτές τις εκλογές δεν υπάρχει καν μικρότερο κακό. Υπάρχει μόνο το Μνημόνιο και οι ιμπεριαλιστές δανειστές που έχουν επισήμως αναγορευτεί σε υπερκυβέρνηση.
Μόνο μια στάση μπορεί να στείλει ένα καθαρό μήνυμα αντίστασης σ' αυτές τις εκλογές: η ΑΠΟΧΗ, που βάζει απέναντι όχι το ένα ή το άλλο κόμμα, αλλά το αστικό πολιτικό σύστημα συνολικά.
Καμιά εκλογική στάση δε δίνει από μόνη της λύση. Ούτε η αποχή. Μήνυμα μόνο μπορεί να στείλει. Μήνυμα ρήξης με το αστικό πολιτικό σύστημα, μήνυμα καθολικής αποδοκιμασίας όλων των αστικών κομματικών γραμμών, μήνυμα στράτευσης στον αγώνα για την ταξική ανασύνταξη του εργατικού κινήματος.
Αυτό το μήνυμα πρέπει να στείλουμε, καταπολεμώντας όχι μόνο την εθελοδουλεία, αλλά και την αποστράτευση που υποκρύπτει η λογική του μικρότερου κακού και η λογική της στήριξης νέων αριστερών αναχωμάτων/
Η διέξοδος θα είναι επαναστατική ή δε θα υπάρξει
Η διέξοδος από την κινεζοποίηση θα είναι επαναστατική ή δε θα υπάρξει. Στο έδαφος του καπιταλισμού δεν υπάρχει σωτηρία για την εργατική τάξη. Μόνο η προλεταριακή επανάσταση, για μια Ελλάδα κομμουνιστική, θα μας απαλλάξει από τη βαρβαρότητα, με την αποδέσμευση απ’ όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΔΝΤ), με τη μονομερή διαγραφή όλου του ιμπεριαλιστικού χρέους, με την απαλλοτρίωση των καπιταλιστών, με το πέρασμα όλου του κοινωνικού πλούτου στα χέρια αυτών που τον παράγουν.
Αυτό είναι υπόθεση του μέλλοντος, απαντούν πολλοί (άλλοι καλοπροαίρετα και άλλοι κουτοπόνηρα). Τώρα τι κάνουμε; συμπληρώνουν. Κανένα μέλλον, όμως, δεν πρόκειται να γίνει πράξη, αν δεν το οραματιστείς, δεν το σχεδιάσεις και δεν αγωνιστείς γι’ αυτό. Οι ανάγκες του παρόντος δεν πρέπει να μας μετατρέπουν σε πολιτικά απαθείς, που εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε μεσαίες, για να τις δουν να διαψεύδονται όταν οι μεσαίες αναρριχηθούν στην κυβερνητική εξουσία.
Η πείρα της τελευταίας πενταετίας δείχνει πεντακάθαρα πού οδηγούν οι «ρεαλιστικές λύσεις». που αρχίζουν και τελειώνουν στο έδαφος του καπιταλισμού. Πέντε διαδοχικές κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις (Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά- Βενιζέλου-Κουβ έλη, Σαμαρά-Βενιζέλου, Τσίπρα-Καμμένου) δεν έκαναν τίποτ’ άλλο από το να διαχειριστούν τη μνημονιακή πολιτική, την οποία απαιτούν και επιβάλλουν όχι μόνο οι ιμπεριαλιστές δανειστές, αλλά και η ελληνική κεφαλαιοκρατία. Ολες αυτές υπήρξαν κυβερνήσεις που αναδείχτηκαν με την ψήφο του ελληνικού λαού.
Να που οδηγεί σ «ρεαλισμός» και η θεωρία πως «η ψήφος έχει αξία». Καμία αξία δεν έχει η ψήφος. Αποδείχτηκε στις εκλογές του 2009, του 2012, του 2015, αποδείχτηκε και στο πρόσφατο δημοψήφισμα. Γιατί ψήφος σημαίνει-ανάθεση. Η ψήφος υποβιβάζει τον πολίτη της αστικής κοινωνίας σε υπήκοο της δυναστείας του κεφαλαίου.
Το να συνειδητοποιήσουμε την απαξία της ψήφου και τον διαχειριστικό χαρακτήρα του αστικού κοινοβουλευτισμού και των κυβερνήσεών του, δεν σημαίνει παραίτηση από τον πολιτικό αγώνα, αλλά αναβίβαση του πολιτικού αγώνα σε ανώτερο επίπεδα. Σημαίνει απόφαση να απεμπλακούμε από τους κόβε είδους νταβατζήδες και να πάρουμε την άσκηση της πολιτικής στα δικά μας χέρια. Να χτίσουμε βήμα-βήμα, μέρα με τη μέρα, έναν πολιτικό φορέα ταξικής πολιτικής, με επαναστατικό πρόγραμμα ανατροπής.
Αυτό το καθήκον όχι μόνο δεν ξεστρατίζει από την οργάνωση των άμεσων διεκδικητικών αγώνων, αλλά αντίθετα τους εφοδιάζει με γνώση. Με όραμα, με οργάνωση.
Τα Μνημόνια και οι εφαρμοστικοί τους νόμοι δε θα καταργηθούν με κοινοβουλευτικούς περιπάτους, αλλά με σκληρούς ταξικούς αγώνες. Οχι με αγώνες που θα μετατρέπονται σε καύσιμο για να ενισχύσουν κάποια αστικά κόμματα -παλιά και νέα- τη θέση τους στο κοινοβουλευτικό σύστημα, αλλά με αγώνες που θα βάζουν σαν στόχο τους τη νίκη. Ακόμη και όταν αφορούν «μικρά», καθημερινά προβλήματα της εργαζόμενης κοινωνίας και της νεολαίας της. Ακόμη και όταν δεν καταφέρνουν να νικήσουν, οι πραγματικοί ταξικοί αγώνες αφήνουν πίσω τους παρακαταθήκες, εφοδιάζουν τους αγωνιζόμενους με την πείρα που είναι απαραίτητη για να επανέλθουν με περισσότερη γνώση, με καλύτερή οργάνωση, με αυξημένο δυναμισμό.
Αντίθετα, όλοι αυτοί που επαναλαμβάνουν πονηρά το «και τώρα τι κάνουμε;» έχουν στο μυαλό τους μόνο τον κοινοβουλευτικό αγώνα. Φαλκιδεύουν τους εργατικούς και νεολαιίστικους αγώνες χρησιμοποιώντας τους ως δεξαμενή άντλησης ψήφων. Τους υποτάσσουν στην αστική νομιμότητα. Σπέρνουν μόνιμα την ηττοπάθειά, καλλιεργούν τη σύγχυση και τη διάλυση. Οδηγούν μεθοδευμένα στην ήττα. Στους αγώνες που θα έρθουν, το δίλημμα θα τεθεί και πάλι: μάχες οπισθοφυλακών με σίγουρη την τελική ήττα ή αγώνες πραγματικά ταξικοί, έξω από τα όρια της αστικής νομιμότητας. με προοπτική έστω και μικρές νίκες
Να οργανώσουμε την τάξη μας. Να την οργανώσουμε έτσι που να μπορέσει να ορθώσει πραγματική ταξική αντεπίθεση στη λαίλαπα της κινεζοποίησης, που συνεχίζεται και βαθαίνει. Να την οργανώσουμε πολιτικά, έτσι που να μπορεί και τους άμεσους αγώνες της να δίνει με τη μέγιστη δυνατή οργάνωση και μαχητικότητα, αλλά και να χαράξει μια ταξικά ανεξάρτητη πολιτική κατεύθυνση, η οποία θα βάλει ως στόχο της την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του κομμουνισμού.
Δημοσίευση σχολίου