Η παγίδα στην οποία πέφτει μόνη της η ηγεσία του ΚΚΕ

Πηγή: του Κώστα Μάρκου - "Πριν"

Για τις «παγίδες» που στήνει η αστική τάξη προειδοποιούσε συνεχώς το λαό ο γγ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας, στην πρώτη ομιλία του, στο Σύνταγμα, στις 27 Αυγούστου, μετά την παραίτηση της κυβέρνησης και τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά, χωρίς μάλλον να το καταλαβαίνει, η ηγεσία του ΚΚΕ πέφτει διαρκώς μέσα σε μια παγίδα που στήνει η ίδια για τον εαυτό της και τους οπαδούς του κόμματος. Κι αυτή δεν είναι άλλη από το διαρκή ετεροκαθορισμό της πολιτικής τακτικής του ΚΚΕ απέναντι στα κάθε φορά «αριστερά αναχώματα», που υποτίθεται πως υψώνει το σύστημα στα αριστερά ή στα δεξιά του. Παλιότερα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, κάποιες στιγμές, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τώρα η Λαϊκή Ενότητα.

Είναι τόσο ανισομερής η δομή της σκέψης και του λόγου του Δ. Κουτσούμπα, τόσο εμφανές το άγχος του να στήσει ο ίδιος «αναχώματα», ώστε να μειώνει, με σκανδαλώδη τρόπο, το χρόνο και τα επιχειρήματα που αφιερώνει για να αντιμετωπίσει τους βασικούς αντιπάλους των εργαζομένων. Σε αντίστοιχη επισήμανση του δημοσιογράφου στη συνέντευξή του στον Σκάι, στις 31 Αυγούστου, ο γγ της ΚΕ του ΚΚΕ έφτασε στο σημείο να λέει ότι «όταν υπάρχουν κόμματα που έχουν κυβερνήσει και τα έχεις δει, δηλαδή ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, θεωρούμε ότι δεν χρειάζεται πολλή ώρα να χάνεις χρόνο για να πείσεις όχι τους ψηφοφόρους μόνο του ΚΚΕ, αλλά ευρύτερα εργαζόμενους στην κοινωνία»!

Έτσι, η ηγεσία του ΚΚΕ και όσοι σκέφτονται όπως αυτή, αφενός αφήνουν πολύτιμο χώρο και χρόνο στα επιχειρήματα των κομμάτων της νέας μνημονιακής αστικής επίθεσης που έρχεται και αφετέρου, αφήνουν σε άλλα αριστερά κόμματα το πολιτικό και ηθικό ανάστημα της αντιμετώπισης αυτής της επίθεσης. Χτυπούν τον ίδιο τους το εαυτό. Αφήνουν έκθετο το λαϊκό κίνημα στο νέο ιδεολόγημα του αντίπαλου: «δοκίμασες την Αριστερά – έχεις πείρα – ξαναγύρνα στο μαντρί των μνημονίων».

Η ελληνική αστική τάξη και η ευρωκρατία έβγαλε τα συμπεράσματά της από την ήττα της στη μάχη του «Όχι»: Συνασπίζεται και ενώνει δυνάμεις, συγκεντρώνει 222 βουλευτές, πέντε κόμματα και τη Χρυσή Αυγή ως εφεδρεία, κάνει την τρόικα, τερατόικα. Κλιμακώνει την εμφυλιοπολεμική ρητορεία της, δείχνει τα δόντια της με την προεκλογική «υπόσχεση» για ανώτερες συντάξεις στα 600 ευρώ και κατώτατες μέχρι και τα 150 ευρώ, ενώ ο Σόιμπλε, μέσω του Βήματος της προηγούμενης Κυριακής, αφήνει να διαρρεύσει η προηγούμενη τακτική του απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ: «να τον γδάρει για να ανεμίζει το τομάρι του στους Ποδέμος». Φυσικά, το τομάρι του το ανεμίζει τώρα και μπροστά στον ελληνικό λαό, ενώ ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας επαναλαμβάνει το εμφυλιοπολεμικό φόβητρο σε περίπτωση που έβγαινε η χώρα από το ευρώ.

Μετά τις εκλογές, τίποτε δεν θα μείνει όρθιο. Εάν δεν υπάρξει συνείδηση, προειδοποίηση, οργάνωση και μέτωπο απέναντι σε αυτό που έρχεται, η χώρα θα γίνει όπως η Χιλή μετά τον Αλιέντε, αλλά χωρίς -ίσως- τανκς: σχεδόν απαγόρευση των συλλογικών συμβάσεων και κήρυξη της ταξικής συνδικαλιστικής δράσης περίπου εκτός νόμου, όχι μόνο στον ιδιωτικό αλλά και στο δημόσιο τομέα. Πλήρης ιδιωτικοποίηση της παιδείας, της υγείας και της ασφάλισης. Δουλειά από νύχτα σε νύχτα και μέχρι τον τάφο. Μαζικές απολύσεις και καθολικοποίηση του εργασιακού δουλεμπορίου. Ιδιωτικοποίηση και ξεπούλημα των πάντων. Πολιτιστική παρακμή και μιντιακός σκοταδισμός. Μετατροπή της χώρας σε άθλιο προτεκτοράτο.
Εργαλεία της επίθεσης θα είναι μια νέα κυβέρνηση συγκέντρωσης των αστικών δυνάμεων με δική τους αντιπολίτευση, οι δήθεν «ανεξάρτητες αρχές» φορομπηξίας και κηδεμόνευσης, η χρηματιστικοποίηση και ο τραπεζικός έλεγχος των καθημερινών συναλλαγών μαζί με τη βαριά σκιά του αστυνομικού και μιντιακού υπερκράτους.

Τίποτε από όλα αυτά δεν απασχολεί βαθιά τις ομιλίες του Δημ. Κουτσούμπα. «Ο λαός να βγάλει τα συμπεράσματά του», αλλά η ηγεσία του ΚΚΕ ατάραχη, δεν βγάζει κανένα συμπέρασμα από το μαζικό «Όχι», από την απειθαρχία του 76% των οπαδών του στη γραμμή του άκυρου και της αποχής, από το γεγονός ότι ο λαός, ενώ έδειξε τις διαθέσεις του, δεν είχε τα μέσα, τα εργαλεία να υπερασπίσει στο δρόμο το «Όχι» της κάλπης.
Η ηγεσία του ΚΚΕ νομίζει ότι θα πείσει το λαό να αγωνιστεί θέτοντάς του διλήμματα στις εκλογές, εκτός τόπου και χρόνου: «Ατομική ιδιοκτησία ή κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής»; «Εργατική λαϊκή εξουσία ή αστική εξουσία»; Όχι μόνο η έξοδος από το ευρώ, αλλά μέχρι και η έξοδος από την ΕΕ εμφανίστηκε ως περίπου «καπιταλιστική παγίδα», στις ομιλίες και τις συνεντεύξεις του Δ. Κουτσούμπα. Έτσι, όμως, αποπροσανατολίζεται η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία από τα πραγματικά διλήμματα: Αντικαπιταλιστική ανατροπή ή υποταγή στη νέα επίθεση; Εργατικό λαϊκό μέτωπο ή συνασπισμένη ευρωμνημονιακή κυβέρνηση; Συλλογικός ενωτικός αγώνας ή ατομικός κανιβαλισμός; Κρατικοποίηση με εργατικό έλεγχο ή ιδιωτικοποίηση; Αντιιμπεριαλιστική ανεξαρτησία από ευρώ, ΕΕ και ΝΑΤΟ ή άθλιο προτεκτοράτο; Αριστερά μέχρι τη μέση ή Αριστερά μέχρι το τέλος;

Αυτά τα διλήμματα είναι πραγματικά, αγωνιώδη, αφορούν το άμεσο μέλλον και ο αγώνας για το πρώτο σκέλος της απάντησης ανοίγει το δρόμο για να απαντηθούν σωστά και τα βαθύτερα στρατηγικά διλήμματα.