α) Από το «ανήκομεν εις την Δύσιν» του Καραμανλή μέχρι το «η θέση της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. δεν αμφισβητείται» του Τσίπρα, ο ευρωατλαντικός προσανατολισμός έχει δύο άξονες. Ο πρώτος αφορά το αδιατάραχτο των δεσμών της χώρας με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Ο δεύτερος αναφέρεται στην ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
β) Ο μεν ατλαντισμός εξουθένωσε τη χώρα οικονομικά μέσω των στρατιωτικών δαπανών, τη δε σημερινή οικονομική φυσιογνωμία της Ελλάδας τη διαμόρφωσε η συμμετοχή στη λεγάμενη «ενωμένη Ευρώπη». Οσο για τα ζητήματα εθνικής κυριαρχίας -όπως προκύπτει με αφορμή και το προσφυγικό-τίθενται διαρκώς στην προκρούστεια κλίνη αυτών των «συμμαχικών» και «εταιρικών» σχέσεων.
δ) Παραμένοντας σε αυτό το πλαίσιο, η χώρα δεν βοηθιέται από «εταίρους» και «συμμάχους» για να ξεπεράσει την κρίση της. Μετατρέπεται σε εργαλείο για να ξεπεράσουν οι «εταίροι» τη δική τους κρίση και να ενισχύσουν οι «σύμμαχοι» τις δικές τους γεωστρατηγικές επιδιώξεις.
Συνεπώς, ο ελληνικός λαός πληρώνει διπλά: Και το κόστος της ελληνικής κρίσης, αλλά και ένα μέρος του κόστους της κρίσης και των επιδιώξεων των «φίλων» της Ελλάδας. Συμπέρασμα: Η ελληνική κρίση, μεταξύ άλλων, αποδεικνύει το ζημιογόνο της ευρωατλαντικής στρατηγικής.
Που, φυσικά, όσο το παρόν πολιτικό σύστημα παραμένει κυρίαρχο, θα συνεχίζεται με ευλάβεια.
Δημοσίευση σχολίου