Η σχολική χρονιά ξεκινά με αγιογραφικές δηλώσεις, αλλά χρόνια προβλήματα εξακολουθούν να αποτελούν ανοιχτές πληγές στο σώμα της εκπαίδευσης. Η υποχρηματοδότηση σαρκάζει με τον πιο σκληρό τρόπο τις μεγάλες εξαγγελίες και τα μεγαλεπήβολα σχέδια του ΥΠΕΠΘ και της κυβέρνησης. Επτά χρόνια διάλυσης του δημόσιου σχολείου, εξαιτίας των μνημονιακών πολιτικών που οδηγούν σε συγχωνεύσεις, πολυπληθή τμήματα, εκπαιδευτικό προσωπικό μετακινούμενο σε πολλά σχολεία, συνεχείς αλλαγές σε ταξικότερη κατεύθυνση στο περιεχόμενο σπουδών, ανυπαρξία διορισμών μόνιμων εκπαιδευτικών κλπ.
Πριν από τη λήξη της προηγούμενης σχολικής χρονιάς ψηφίστηκαν ρυθμίσεις για το Νηπιαγωγείο (διπλασιασμός των μαθητών ανά τμήμα) και το Δημοτικό (μείωση ωρών, κατάργηση τμημάτων) που ουσιαστικά καταργούν το Ολοήμερο και μειώνουν δραστικά το διδακτικό προσωπικό με στόχο την «αναβάθμιση των σχολείων και της εκπαίδευσης των παιδιών»! Ψηφίστηκαν ρυθμίσεις για τα ΕΠΑΛ για τον περιορισμό Τομέων και Ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ με ταυτόχρονη μείωση των ολιγομελών τμημάτων, για το ωρολόγιο πρόγραμμα στα Γυμνάσια. Πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα που καταρρίπτει τους ισχυρισμούς του Υπουργού Παιδείας, περί ποιοτικής αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου, είναι η θεσμοθέτηση της Γ΄ ανάθεσης μαθημάτων με την οποία καλείται ο εκπαιδευτικός να διδάξει σχεδόν τα πάντα!
Η παιδαγωγική «κοπτική - ραπτική» έχει θύματα χιλιάδες αναπληρωτές που θα μείνουν στα "αζήτητα", αλλά και χιλιάδες μόνιμους που θα αναγκαστούν να μετακινηθούν σε περισσότερα σχολεία. Πρόκειται για μέτρα που υποβαθμίζουν, την εκπαιδευτική διαδικασία, πλήττουν το δικαίωμα στη μόρφωση όλων των παιδιών οξύνοντας τις κοινωνικές και εκπαιδευτικές ανισότητες, και τον δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης.
Την ίδια στιγμή τολμά να πανηγυρίζει για προσλήψεις 20.000 αναπληρωτών εκπαιδευτικών, οι οποίες είναι αισθητά μειωμένες ακόμα και από τα περσινά επίπεδα. Βέβαια ξέχασε πως μόλις πριν από ένα ακριβώς χρόνο πανηγύριζε για 20.000 διορισμούς μονίμων εκπαιδευτικών! Αντί για τη μόνιμη και σταθερή εργασία, η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας επιλέγει ευθέως την πολιτική της ελαστικής και επισφαλούς εργασίας παρά τις υποκριτικές διακηρύξεις της για το αντίθετο.
Οι εύηχες διακηρύξεις συνιστούν πολιτική απάτη, αφού εξωραίζουν μια πολιτική ευθυγραμμισμένη με το 3ο Μνημόνιο που στοχεύουν σε ένα φτηνό δημόσιο σχολείο με πεινασμένα παιδιά, του αποκλεισμού και των ταξικών διακρίσεων, των δεξιοτήτων και της αμάθειας. Αν στόχος ήταν η κάλυψη των αναγκών των σχολείων και η μόρφωση των μαθητών θα προχωρούσε σε διορισμούς εκπαιδευτικών στη μείωση των μαθητών ανά τμήμα και σε προγράμματα αντισταθμιστικής εκπαίδευσης με την κήρυξη συγκεκριμένων περιοχών σε Ζώνες Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας για τη μείωση της σχολικής διαρροής και σε μια σειρά κοινωνικά και εκπαιδευτικά μέτρα που κατοχυρώνουν το δικαίωμα της μόρφωσης σε όλα τα παιδιά.
*Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος της ΣΕ του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης», μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά και αρθρογράφος στο «ΕΘΝΟΣ»
Δημοσίευση σχολίου