Αθλιος αντικομμουνιστικός οχετός από την "Εφημερίδα των Συντακτών"

Του Γ. Γ.

Αναφορικά με την ίδια τη βία του Δεκέμβρη πρόκειται για τη σκληρότερη φάση όλης της εμφύλιας σύγκρουσης της δεκαετίας του 1940. Υπάρχει μια συσσώρευση των παθών που ξέσπασε πάνω σε όργανα του κατοχικού κράτους, πρώην δοσίλογους, ανθρώπους που ταυτίζονταν με τη συνέχεια του κοινωνικού καθεστώτος, ουσιαστικά ένας γενικευμένος κύκλος αυτοδικίας φτωχότερων στρωμάτων που επιτίθενται στην αστική τάξη, όπως την αντιλαμβάνονταν οι ίδιοι. Στόχοι όπως η Ελένη Παπαδάκη, που έχει μυθοποιηθεί στη νεότερη ελληνική ιστορία, καταλήγοντας να εκφράζει την τυφλή βία των κομμουνιστών στα Δεκεμβριανά, αποτελούσαν προφανή στόχο ενός κόσμου που είχε υποφέρει από την κατοχική τρομοκρατία, τις εκτελέσεις, την πείνα και τα μπλόκα και καθοδηγούνταν πλέον από ένα αυθεντικό ταξικό μίσος, στοιχείο που πολλές φορές ξεπέρασε και τις κομματικές επιλογές.

Ιάσονας Χανδρινός - ΠΡΙΝ, 9/12/2012

Απ’ τα ποιο άθλια Γκεμπελικά κείμενα της λογικής «λέγε, λέγε κάτι θα μείνει» είναι αυτό που υπογράφει σήμερα ο δημοσιολόγος Δημήτρης Νανούρης στην απογευματινή φυλλάδα του ΣΥΡΙΖΑ, την «Εφημερίδα των Συντακτών».

Ζηλεύοντας την «δόξα» του Μαραντζιδη και των άλλων πλαστογράφων της σύγχρονης ιστορίας μας, εξαπολύει ένα οχετό λάσπης εναντίον της ΟΠΛΑ που μπροστά του ανάλογα κείμενα της «υπηρεσίας διαφώτισης» του μεταδεκεμβριανού καθεστώτος φαντάζουν τροπάρια του κατηχητικού.

Γράφει ο Νανούρης μεταξύ άλλων στο εμετικό κείμενο του: «Ανεξέλεγκτη βία ξεγεννά. Ενθεν κακείθεν. Οι Εγγλέζοι του Σκόμπι απ’ τη μια, κολεγιά με τους ταγματασφαλίτες κι η διαβόητη ΟΠΛΑ απ’ την άλλη. Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών τάχατες, που δεν υπάγεται στον ΕΛΑΣ αλλά συνδέεται απευθείας με τις αχτίδες του ΚΚΕ, συνιστώντας τον μακρύ εκτελεστικό βραχίονα του ολοκληρωτισμού τους. Εκδικείται υποτίθεται τους δωσίλογους, ωστόσο εξολοθρεύει ενδιαμέσως μεθοδικά αρχειομαρξιστές, τροτσκιστές και πλήθος έντιμων αγωνιστών της αιρετικής Αριστεράς με μια σφαίρα στον αυχένα. Ξεκαθάρισμα λογαριασμών με συνοπτικές διαδικασίες». 

Κοίτα τι προσπαθεί να κάνει ο αλήτης! Να τσουβαλιάσει τα γερμανοντυμένα καθάρματα, τους δωσίλογους και τους μαυραγορίτες της κατοχής που πέρασαν από την υπηρεσία των Γερμανών στις διαταγές των Εγγλέζων και των ντόπιων αστών υποτακτικών τους με τους λαϊκούς αγωνιστές που υλοποιώντας   απόφαση της 12ης ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ το 1945 κλήθηκαν να περιφρουρήσουν ανοιχτά τις εαμικές και κομματικές οργανώσεις, αναλαμβάνοντας παράλληλα «μυστικά» καθήκοντα πληροφοριών, κατασκοπείας και εξόντωσης στελεχών του κατοχικού μηχανισμού.

Να βάλει στην ίδια μοίρα τα τομάρια της Ειδικής Ασφάλειας «στα µπουντρούµια της οποίας κόβουν σε γυναίκες τα στήθη, από ζωντανούς κόβουν τα γεννητικά όργανα, τους ανοίγουν το σώµα και το αλατίζουν …» -Προκήρυξη του ΕΑΜ προς το λαό της Αθήνας (28.7.1944)- και τα οποία μετά την κατοχή στελέχωσαν τον κρατικό μηχανισμό με τους λαϊκούς αγωνιστές της ΟΠΛΑ. 

Ναι, έγιναν λάθη στην στελέχωση και στην λειτουργία της Οργάνωσης Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών. Ναι, υπήρξαν και μέλη της που λιγοψύχησαν και άλλαξαν στρατόπεδο καταλήγοντας διώκτες πρώην συντρόφων τους. Θα είναι όμως εκτός τόπου και χρόνου κάποιος αν ισχυριστεί ότι σε μια τόσο ταραγμένη εποχή, όπως ήταν μετά την κατοχική απελευθέρωση, δεν θα υπήρχαν και αυτά τα φαινόμενα.
Στην ουσία όμως ισχύει αυτό που έγραψε  ο Κώστας Κάππος προλογίζοντας το βιβλίο του Ηλία Παπαδημητρίου «Απάντηση»: «Όσοι βρίζουν τα μέλη και τα στελέχη της ΟΠΛΑ πρέπει να ξέρουν ότι ήταν ό,τι το πιο αγνό έβγαλε το επαναστατικό κίνημα».

Και οι λαθροθηρίες του δημοσιολόγου της φυλλάδας των Συντακτών συνεχίζονται αυτή την φορά αναφερόμενος στην δολοφονία της Ελένης Παπαδάκη από την ΟΠΛΑ. Την παρουσιάζει μια τυπική αστή η οποία «Με τον κατοχικό πρωθυπουργό Ιωάννη Ράλλη διατηρεί οικογενειακές σχέσεις. Του ζητά να απελευθερώσει αντιστασιακούς και Εβραίους κρατούμενους και ενίοτε το καταφέρνει».

Άλλη μια ελεεινή διαστρέβλωση της αλήθειας. Από καμιά ιστορική μαρτυρία δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Το εντελώς αντίθετο μάλιστα! Μετά την κατοχή η εφημερίδα Απελευθερωτής κυκλοφορεί λίστα με τίτλο ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΑΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ στην οποία υπάρχει το όνομα της Ελένης Παπαδάκη, ενώ στο βιβλίο Τάσου Κωστόπουλου, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα «Κόκκινος Δεκέμβρης. Το ζήτημα της επαναστατικής βίας» διαβάζουμε ότι «ο διευθυντής του Εθνικού θεάτρου Θεόδωρος Συναδινός την είχε προειδοποιήσει για τη συμπεριφορά της απέναντι στους συναδέλφους της και τον ρόλο που έπαιζε δίπλα στον Ι. Ράλλη». 

Ολα όμως από τα παραπάνω, ο δημοσιολόγος της «ΕτΣ», δείχνει να τα αγνοεί και προχωράει ακάθεκτος: Η Ελένη Παπαδάκη «Αρνείται να παντρευτεί, παρά τις δεκάδες προτάσεις, και συνάπτει ελεύθερες ερωτικές σχέσεις. Ισως γι’ αυτό ο φοβικός κουκουές Ορέστης τη συλλαμβάνει, τέτοιες μέρες του ’44, και την εκτελεί με δυο σφαίρες στην πίσω πλευρά του κρανίου». Εδώ πια τι να πεις … Πρωτόγονος αντικομμουνισμός…

Αλλά για να επανέλθουμε στην δολοφονία της Παπαδάκη. Όπως σημειώνει δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη», αυτός που την οργάνωσε αποδείχτηκε ότι «ήταν πράκτορας της Ιντέλιτζενς Σέρβις» και «οι υπαίτιοι δικάστηκαν από Ανταρτοδικείο, καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν δημόσια στην Πλατεία Κολιάτσου».
Αυτά για τον γραφιά της απογευματινής φυλλάδας του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν καμιά αξία.

Στην εποχή που αναφέρουμε: «η υπόθεση της Παπαδάκη χρησιμοποιήθηκε για να εντείνει την αστική πτωματολογία, ενός ακόμα γκεμπελικού όπλου στη φαρέτρα της αστικής προπαγάνδας, που δρούσε από κοινού με την αστική καταστολή».
Σήμερα κάποιος Νανούρης, αρθρογράφος της «ΕτΣ», προσπαθεί να μας νανουρίσει με τα παραμύθια της ελεεινής αστικής διαστρευλομένης ιστοριογραφίας.
Ελα ντε, όμως, που εμείς δεν κοιμόμαστε με τέτοια άθλια ρυπαρογραφήματα και τα όνειρά μας κάποια μέρα θα γίνουν εφιάλτες γι' αυτόν καλαμαρά και την τάξη που υπηρετεί.