Ηλεκτρονικές γαλέρες (Ηχητικό)

Αναμφισβήτητα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η χθεσινή συντροφική εκπομπή που μεταδίδεται κάθε Παρασκευή στις 11 το βράδυ από αυτοδιαχειριζόμενο ραδιόφωνο της ERTopen και έχει τίτλο «Με χωρίς πατρίδα».
Σ’ αυτή με παραστατικό και τεκμηριωμένο λόγο οι δημοσιογράφοι Μαρία Κωνσταντοπούλου και Δημοσθένης Χριστόπουλος, περιέγραψαν ανάγλυφα τις εντυπώσεις που αποκόμισαν μετά την συνάντησή τους με εκπροσώπους του ομίλου του Κ. Βαξεβάνη όταν εκδήλωσαν την επιθυμία τους να εργαστούν στην ιστοσελίδα της εφημερίδας Docounento.

Οι δυο άνεργοι αυτοί δημοσιογράφοι εκφράζουν βιωματικές καταστάσεις και πιθανόν θα τους αδικούσαμε αν προσπαθούσαμε τηλεγραφικά να μεταφέρουμε τα λεγόμενα τους.

Στην τηλεφωνική παρέμβαση που έκανε στην ίδια εκπομπή ο Παύλος Κιρκασίδης, πρώην εργαζόμενος του The Press Project, αναφέρθηκε στις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν και σ’ αυτό το «αριστερό», «ειδησεογραφικό μαγαζί», του Κώστα Εφήμερου, που ένας άσχετος με αυτό τον χώρο, δυσκολεύεται να πιστέψει.
Επιβεβαιώνεται, δηλαδή,  για μια ακόμα φορά το διαχρονικό αναρχικό σύνθημα που λέει: «Δεξιά κι αριστερά ίδια είναι τα αφεντικά».

Αυτή είναι όμως η μια πλευρά. Κακοπληρωμένοι είλωτες σε δημοσιογραφικές γαλέρες και άτομα που διατηρώντας την προσωπική τους αξιοπρέπεια καταγγέλλουν τον εργασιακό μεσαίωνα που επιβάλλουν στους εργαζόμενους τους, οι εκδότες έντυπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ εκμεταλλευόμενοι την ανεργία που μαστίζει και αυτόν τον κλάδο.


Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά και θα ήταν παράληψη μας να μην την αναφέρουμε.
 
Σ’ αυτό τον ιστότοπο, εδώ και χρόνια έχουμε γράψει δεκάδες φορές για τα «ιδιαίτερα σεμινάρια» που οργάνωσε σε δημοσιογράφους η εταιρεία Civitas με χρηματοδότηση από το ΔΝΤ.
Μιλάμε δηλαδή για τον πληρωμένο «μισθοφορικό δημοσιογραφικό στρατό» που αποτέλεσε την επικοινωνιακή ομάδα κρούσης στην τυφλή υποστήριξη παράδοσης και καθυπόταξης της χώρας και της ελληνικής κοινωνίας στις εντολές της ντόπιας αστικής τάξης, της Ε.Ε και του Δ.Ν.Τ .

Και η (ρητορική) απορία μας παραμένει. Η ΕΣΗΕΑ, και τόσοι «αποκαλυπτικοί» δημοσιογράφοι δεν μπορούν να φέρουν στην επιφάνεια τους δεκάδες «διαμορφωτές της κοινής γνώμης», τα ονόματα δηλαδή, των «λαμπερών» δημοσιολόγων που θησαύρισαν για να «προσφέρουν τις υπηρεσίες» τους, ώστε να αποτελέσουν την επικοινωνιακή δύναμη κρούσης για να υποταχθούν χώρα και λαός στις μνημονικές –ταξικές πολιτικές;