«Αυτοί οι άνθρωποι δρουν με δεδομένα του προηγούμενου αιώνα. Νομίζουν ότι θα αλλάξουν την κοινωνία με τέτοιες ατομικές ενέργειες. Η βάση αυτών των ενεργειών, δηλαδή η προβολή της ατομικότητας και η προβολή μιας ψευδεπίγραφης αγωνιστικότητας, έχει την ίδια ιδεολογική βάση με τον νεοφιλελευθερισμό, που προβάλλει μια άλλη ατομική βάση, σε οικονομικό επίπεδο».
Ο υπουργός Μπάτσων και Καταστολής Νίκος Τόσκας μιλά για τον Επαναστατικό Αγώνα και ευρύτερα για το σύγχρονο αντάρτικο πόλης, απ' αφορμή τη σύλληψη της Πόλας Ρούπα. Και μιλά πολιτικά. Αναφέρεται σ' ένα πολιτικό φαινόμενο, το οποίο μάλιστα συγκρίνει με τον νεοφιλελευθερισμό.
Δε θα περιμέναμε από έναν πρώην πασόκο απόστρατο καραβανά να κάνει κάποια στοιχειωδώς σοβαρή πολιτική ανάλυση. Κάπου, κάποτε, κάτι διάβασε σε κάποιο εγχειρίδιο, το κόπιαρε τσάτρα πάτρα και το σερβίρει. Βρήκε τον ατομισμό ως κοινό στοιχείο ανάμεσα σε μια σκληρή αστική κατεύθυνση (νεοφιλελευθερισμό) και στο αντάρτικο πόλης που υπηρετεί (με το δικό του τρόπο και τα δικά του μέσα) την υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης, που προϋποθέτει τη συντριβή του καπιταλισμού!.
Ομως εκείνο που κρατάμε από την τοποθέτηση Τόσκα είναι πως προσεγγίζει το φαινόμενο ως πολιτικό και όχι ως ποινικό φαινόμενο. Διαχωρίζεται από την κυρίαρχη κατεύθυνση, που αντιμετωπίζει το φαινόμενο ως εγκληματικότητα, αφαιρώντας του τον πολιτικό πυρήνα, το πολιτικό κίνητρο, και μεταφέροντάς το στη σφαίρα του ποινικού δικαίου.
Δεν ξέρουμε αν του ξέφυγε του Τόσκα ή αν συνειδητά επέλεξε την πολιτική προσέγγιση ενός φαινομένου εχθρικού προς το σύστημα που υπηρέτησε σε ολόκληρη τη ζωή του. Σημασία έχει το συμπέρασμά του, πού αν το μετέφραζε κάποιος στη γλώσσα του ποινικού δικαίου Θα οδηγούνταν σε δύο σταθμίσεις: πρώτο, Θα παρέπεμπε όλους τους κατηγορούμενους για συμμετοχή στο αντάρτικο πόλης να δικαστούν στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο, που κατά το Σύνταγμα είναι αρμόδιο για να δικάζει τα πολιτικά αδικήματα. Δεύτερο: θα τους αναγνώριζε το ελαφρυντικό των μη ταπεινών κινήτρων. «Νομίζουν ότι θα αλλάξουν την κοινωνία», λέει ο Τόσκας. Αρα, στη δράση του αντάρτικου πόλης δε βρίσκει κανένα ιδιοτελές κίνητρο, παρά μόνο τον πόθο για την αλλαγή της κοινωνίας, που εξ ορισμού είναι κίνητρο ευγενές, μη ταπεινό.
Ξέρουμε, όμως, τι συμβαίνει στα τρομοδικεία. Από την πρώτη δίκη για την υπόθεση της 17Ν έως και τώρα, οι εμπεριστατωμένες εισηγήσεις των νομικών παραστατών όλων των κατηγορούμενων, με τις οποίες ζητείται να παραπεμφθούν αυτές οι υποθέσεις στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο, απορρίπτονται. Τα αδικήματα δεν είναι πολιτικά, αποφαίνονται τα αστικά δικαστήρια. Κάποιοι εισαγγελείς δεν έχουν διστάσει να χαρακτηρίσουν αναχρονιστικό απολίθωμα τη συνταγματική πρόβλεψη για τα πολιτικά αδικήματα.
Δεν είναι μόνο ο φόβος για απαλλακτικές αποφάσεις (τουλάχιστον για κάποιους κατηγορούμενους που αρνούνται βάσιμα τη συμμετοχή τους) από το ΜΟΔ ή για αναγνώριση του προαναφερθέντος ελαφρυντικού (ακόμα και σε κατηγορούμενους που με περηφάνεια αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή τους). Δεν είναι μόνο το παράθυρο σε μελλοντική αμνηστία (που προβλέπεται μόνο για τα πολιτικά αδικήματα). Περισσότερο είναι ο φόβος μπροστά στο ηθικό ανάστημα του πολιτικού αντίπαλου που προχώρησε σε ένοπλη δράση.
Θέλουν να λερώσουν αυτό με το οποίο δεν μπορούν να συγκριθούν. Την ανιδιοτέλεια, το προσωπικό ρίσκο, την ταλαιπωρία της παρανομίας, την αυτοθυσία για σκοπούς κάθε άλλο παρά προσωπικούς, δεν μπορούν να τα πολεμήσουν παρά μόνο με την ποινικοποίηση και την εγκληματοποίηση. Πάντα έτσι έκαναν και δε σκοπεύουν να αλλάξουν στάση. Γι’ αυτό και είναι χρέος μας –αυτό τουλάχιστον- να το πολεμήσουμε.
Η φώτο δική μας παρέμβαση
Δημοσίευση σχολίου