Πριν από 35 χρόνια, ακούγαμε για τα «χρυσά κουτάλια» με τα οποία θα έτρωγε ο λαός λόγω της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Μετά ήρθαν τα πανηγύρια για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.
Ακολούθησαν τα παραμύθια περί «ευημερίας» λόγω της έλευσης του ευρώ. Και όλα αυτά συνοδεύονταν και συνοδεύονται, πάντα, από τα φληναφήματα που εμφανίζουν την Ε.Ε. σαν μια «ευρωπαϊκή οικογένεια ισότιμων εταίρων».
Ειδικά, δε, ως προς την «ισοτιμία» των εταίρων, αρκεί η υπόμνηση της προχθεσινής συνάντησης στις Βερσαλλίες των Ολάντ - Μέρκελ με τη συμμετοχή των πρωθυπουργών Ισπανίας και Ιταλίας. Εκεί όπου τέθηκαν οι βάσεις για το πέρασμα -και θεσμικά πια- στην Ε.Ε. των «πολλών ταχυτήτων».
Ομως, ακόμα και χωρίς αυτή την εξέλιξη, η ίδια η εμπειρία, η ίδια η πραγματικότητα, βοά. Η Ευρωπαϊκή Ενωση, η Κομισιόν της, το Eurogroup της, η τράπεζα της δεν είναι το «κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι».
Η Ε.Ε. ήταν, είναι και θα είναι το διοικητήριο όπου στεγάζεται το υπερεθνικό επιτελείο της ευρωπαϊκής και της εγχώριας πλουτοκρατίας.
Είναι μια ένωση που με ή χωρίς τρόικες, με ή χωρίς μνημόνια, προωθεί πολιτικές που ισοδυναμούν με κοινωνικό ολοκαύτωμα.
Είναι μια ένωση που στο εσωτερικό της δεν βασιλεύουν η «ισοτιμία» και η «κοινωνική δικαιοσύνη», αλλά η ανισομετρία και το «δίκαιο» του ισχυρού.
Αυτό το θυσιαστήριο δικαιωμάτων για τους αδύναμους, προς τέρψη της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας των ισχυρών, είναι που το βαφτίζουν «μονόδρομο» και «απάνεμο λιμάνι» των λαών!
Δημοσίευση σχολίου