Στον «Αριθμό 11»τα ου Τζόναθαν Κόου, μια από τις ηρωίδες - η πρώην τραγουδίστρια Βαλ - αποφασίζει απελπισμένη να συμμετέχει σε ένα ριάλιτι τύπου Survivor. Χρωστάει παντού, οι πόρτες στη Βρετανία του βάρβαρου νεοφιλελευθερισμού είναι παντού κλειστές. Πεινάει. Και ντρέπεσαι που πεινάς που έχεις την ανάγκη του κοινωνικού παντοπωλείου. Πριν ήσουν ένας άνθρωπος με αξιοπρέπεια. Τώρα τη χάνεις κι αυτή. Τη χάνεις με τον πιο χυδαίο και βάρβαρο τρόπο μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Με τις ψηφοφορίες ενός αδηφάγου τηλεοπτικού κοινού. Που ανακουφίζεται για τη δική του αθλιότητα εξευτελίζοντας τον άλλο. Εκείνον που γίνεται πιο άθλιος από τους άθλιους.
Η Βαλ αναγκάζεται να καταπιεί έντομα. Το μοντάζ της εκπομπής παραποιεί ό,τι λέει και ό,τι κάνει. Εμφανίζεται ως τέρας στο κοινό. Τα νούμερα τηλεθέασης ανεβαίνουν. Η κατάληξη είναι απελπιστική.
Η τελευταία σκηνή του δράματος παίζεται έξω από μια τράπεζα τροφίμων όταν η Βαλ πάει να βοηθήσει μια ηλικιωμένη που κουβαλά τις φτωχές της προμήθειες σε ένα καροτσάκι: «.. .Το βλέμμα της γυναίκας συναντήθηκε με το δικό της. Τα μάτια της ήταν ανοιχτογάλανα, φαίνονταν τα αγγεία, υγρά. Τα χέρια της έτρεμαν καθώς άρπαζαν το καροτσάκι για τα ψώνια της.
"Είσαι ένα τέρας", της είπε τελικά.... "Γιατί δεν πας να χαθείς πάλι στη ζούγκλα όπου ανήκεις;"...»
Η τηλεόραση έχει καταφέρει να διαστρεβλώσει και να παραμορφώσει την εικόνα των ανθρώπων. Να παρουσιάζει τη Βαλ ωε τέρας. Να κάνει το κοινό να την απεχθάνεται... θυμήθηκα πάλι τον Κόου και τη σαρωτική κριτική του στην τηλεοπτική αθλιότητα, με το Survivor, το σκουπιδο-ριάλιτι του Σκάι. Που καταφέρνει όχι μόνο να σημειώνει υψηλά νούμερα τηλεθέασης, αλλά και να γίνεται κεντρικό θέμα συζήτησης σε παρέες και social media.
Ο Μπογδάνος και ο Πορτοσάλτε βρίσκουν το γνήσιο αντίστοιχό τους σε μια υποτιθέμενη ψυχαγωγία. Μια σύγχρονη ρωμαϊκή αρένα, που αποκοιμίζει και «ανακουφίζει». Με πρόσχημα τη διασκέδαση του κοινού. Χρησιμοποιώντας ανθρώπους. Για να τους πετάξει αργότερα σαν στυμμένες λεμονόκουπες. Χαρίζοντάς τους λίγες μέρες διασημότητας και σε κάποιους ένα χρηματικό αντίτιμο.
Ο Κόου δείχνει με τον πιο εύστοχο και διεισδυτικό τρόπο πως λειτουργεί αυτός ο μηχανισμός. Με το θέμα «ριάλιτι» μέσα από τη μυθοπλασία είχε καταπιαστεί και ο Χρήστος Αστεριού στο «Ίσλα Μπόα». Εκεί μια ομάδα που επιλεγόταν να συμμετέχει σε ένα Survivor από κάποιες αστοχίες και προτεραιότητες της παραγωγής αφηνόταν στην τύχη της σε ένα ερημονήσι έχοντας να αντιμετωπίσει πραγματικά προβλήματα επιβίωσης σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Εκεί ο συγγραφέας μας έδειχνε, τραβώντας στα άκρα, τι στην πραγματικότητα συμβαίνει. Πως κάποιος επιλέγεται και γιατί μπορεί να επιλέγει να βρεθεί μονομάχος στην τηλεοπτική αρένα.
Δεν έχω τηλεόραση στο σπίτι και νιώθω ευτυχής που έχω γλιτώσει από τέτοια προγράμματα που λειτουργούν και εθιστικά για το κοινό. Φοβάμαι πως τα υψηλά νούμερα τηλεθέασης φανερώνουν πολύ περισσότερα από την επιτυχία μιας συνταγής. Φανερώνουν πολλά για ένα κουρασμένο, παθητικό κοινό, έτοιμο να δεχτεί να το σύρουν σε ψευτοδιλήμματα. Και βλέπει ίσως την πολιτική ως ένα μεγάλο ριάλιτι, όπου πρέπει κάθε φορά να ψηφίσει τον νικητή. Να επιλέξει ποιος θα πρέπει να εξαφανιστεί. Κι αυτό του χαρίζει την ψευδαίσθηση μιας δύναμης που δεν έχει...
Για να επιβιώσουμε στ' αλήθεια στη ζούγκλα της νέας εποχής θα πρέπει να αναδείξουμε τη δύναμη της αλληλεγγύης και όχι να βυθιστούμε στην ιδεολογία των αναλώσιμων και της επιβίωσης του ισχυρότερου που προάγουν κάθε είδους ριάλιτι με τον πιο ωμό τρόπο.
Διαβάστε το σχετικό κείμενο που τιτλοφορείτε "Μήπως η κοινωνία μας έχει ασυλοποιηθεί;", ενώ από την ίδια εφημερίδα δείτε το άρθρο "Η καταστολή χέρι – χέρι με τον ΣΥΡΙΖΑ στην πεπατημένη των μνημονίων"
Δημοσίευση σχολίου