Ο ανιστόρητος (;) Μ. Κοττάκης και η παραίνεση του προς το ΚΚΕ

Του Γ.Γ.

Το κείμενο που υπάρχει στο τέλος της ανάρτησης μας το έστειλε ο σύντροφος, αναγνώστης μας Ευ. Μ. και μας ζητάει να το σχολιάσουμε. Πρόκειται για ένα πρωτοσέλιδο άρθρο της σημερινής εφημερίδας «ΕΣΤΙΑ» που το γράφει ο «σύντροφος Μανώλης Κοττάκης», όπως αποκαλεί τον διευθυντή αυτής της εφημερίδας ο αναγνώστης μας.

Ας το κάνουμε.

Η πρώτη παρατήρηση μας είναι ότι όσο περίτεχνα και να προσπαθεί να σερβίρει την αντιΚΚΕ αντίληψη του ο κ. Κοττάκης, όσο και να προσπαθεί να παραποιήσει και να διαστρεβλώσει γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας μας, το μόνο που κατορθώνει είναι να πείσει το αναγνωστικό κοινό στο οποίο απευθύνεται.

Τηλεγραφικά κάποια πράγματα, προσπερνώντας τις ανιστόρητες τοποθετήσεις του περί ξενοκίνητου ΚΚΕ, το οποίο βρέθηκε «μακριά από την επιρροή της Μόσχας, μετά την πτώση του ανατολικού μπλοκ». (Πολυτέλεια θα είναι να έχουμε την απαίτηση να γνωρίζει ο Κοττάκης ότι απ’ το 1940 ακόμα ο τότε γ.γ του ΚΚΕ, Ν. Ζαχαριάδης με ανοιχτό του γράμμα απ’ τις φυλακές καλούσε τα μέλη του ΚΚΕ να πολεμήσουν τους Ιταλούς άσχετα αν είχε προηγηθεί η υπογραφή του συμφώνου Μολότωφ-Ρίμπεντροπ).

Δίνει τα εύσημα του ο κ. Κοττάκης στο ΚΚΕ για την συγκυβέρνηση που έκανε με την Ν.Δ το 1989. Προφανώς και δεν γνωρίζει ότι το ΚΚΕ έχει κάνει την αυτοκριτική του -έστω και έμμεση- γ’ αυτή την στάση. Του συνιστούμε λοιπόν να διαβάσει τι έγραφε η πρώην γ.γ. του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα στο θεωρητικό περιοδικό της Ενωσης Κομμουνιστών Ουκρανίας «Μαρξισμός και σύγχρονη εποχή» -και αναδημοσιεύτηκε σε τεύχος της «Κομμουνιστικής Επιθεώρησης» (Νο2, 2013)- για την συμμετοχή του ΚΚΕ στις αστικές κυβερνήσεις την περίοδο '89-'90.

Διαβάζουμε λοιπόν εκεί ανάμεσα στα άλλα:
«Το Κόμμα μας από τη φύση των δύο αυτών κυβερνήσεων -που ήταν μεταβατικές ως τις επόμενες εκλογές- δεν υποχρεώθηκε σε επιζήμιες υποχωρήσεις αν και ένα μέρος του λαού -καθοδηγημένο από τη σοσιαλδημοκρατία- απέδωσε στο κόμμα πολιτική ανίερης συμμαχίας. Είχαμε ζημιά σε ψήφους, το κυριότερο όμως δεν ήταν αυτό το γεγονός, όσο το ότι αναπτύχθηκε (σε μια περίοδο που ο οπορτουνισμός είχε σηκώσει κεφάλι μέσα στο κόμμα) η αντίληψη ότι δεν είναι θέμα αρχής η συμμετοχή του κόμματος σε μια αστική κυβέρνηση.

Ακόμα όμως χειρότερο ήταν η διάδοση της αντίληψης ότι σε κάποια πολύ κορυφαία στιγμή, που το αστικό πολιτικό σύστημα συναντά εμπόδια, το ΚΚΕ πρέπει να παραμερίσει τη στρατηγική του και να στηρίξει το σχηματισμό κυβέρνησης στη λογική του λεγόμενου μίνιμουμ προγράμματος, που στην πραγματικότητα σε όλες τις περιπτώσεις δεν προκαλεί ρήγματα στο αστικό πολιτικό σύστημα, αντίθετα του παρέχει τη δυνατότητα να ανασυντάξει τις δυνάμεις του».

Εκεί που έχει δίκιο ο Μ. Κοττάκης είναι όταν γράφει ότι το ΚΚΕ «Κατήγγειλε ως ξενοκίνητα τα επεισόδια του Δεκεμβρίου του 2008 εις βάρος της κυβέρνησης Καραμανλή».
Είναι μια παγιωμένη ηλίθια αντίληψη του Περισσού να καταγγέλλει ως προβοκατόρικη κάθε δυναμική ενέργεια που δεν ελέγχει.
Είτε αυτή γίνεται από οργανώσεις ένοπλης μειοψηφικής βίας είτε προέρχεται από μια αυθόρμητη κινηματική διαδικασία, ξεχνώντας ότι ο Β.Ι.Λένιν, έγραφε ότι ο αυθορμητισμός είναι η πρώτη και η εμβρυακή μορφή του συνειδητού, ενώ το ζητούμενο για τους κομμουνιστές είναι το αυθόρμητο να γίνει συνειδητό.

Καραμπινάτη ανακρίβεια είναι ο ισχυρισμός του Μ. Κοττάκη ότι το ΚΚΕ «Προστάτεψε το 2011 το Κοινοβούλιο από την εισβολή ακροδεξιών ομάδων». Το πώς ακριβώς εξελίχθηκαν αυτά τα γεγονότα τον Οκτώβρη του 2011, μπορεί κάποιος/α να το διαβάσει εδώ.

Πάμε παρακάτω. Μας γράφει ο δημοσιογράφος της «ΕΣΤΙΑ»: «Πρώτος ο Γ.Γ του ΚΚΕ μίλησε εμμέσως για την ανάγκη παραμονής στο ευρώ. Και σήμερα με την θέση τους κατά της δραχμής εξουδετέρωσαν τούς δραχμικούς πυρήνες τού ΣΥΡΙΖΑ». 
Το ΚΚΕ, όμως, δεν περιορίζει την τοποθέτηση του μόνο σ’ αυτό. Και μπορεί ο κ. Κοττάκης να μην γνωρίζει την λαϊκή ρήση που μας λέει ότι «αν απομονώσεις κάποιες φράσεις από το ευαγγέλιο, μπορείς να παρουσιάσεις τον Χριστό, αντίχριστο», αλλά πιστεύουμε ότι η σχετική συζήτηση που είχαν στην ραδιοφωνική τους εκπομπή με τον Ν. Μπογιόπουλο, τα πράγματα τοποθετήθηκαν στην σωστή τους βάση.
(Προσωπικά διαφωνώ κάθετα με την συγκεκριμένη θέση του ΚΚΕ, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση)

Από κει και πέρα πρέπει να πούμε ότι δεν θεωρούμε τον Μ.Κ εντελώς ανιστόρητο. Απλός στρατευμένος δημοσιογράφος στο μετερίζι της αστικής τάξης είναι, γι’ αυτό προσπαθεί να αναθεωρήσει την πρόσφατη ιστορία μας. 

«Ο Λαμπράκης δολοφονήθηκε, παραδέχεται το ΚΚΕ, εν άγνοια Καραμανλή» μας γράφει ο κ. Κοττάκης. Πράγματι, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να συνδέει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή με τη δολοφονία του Λαμπράκη.
Αυτό όμως τι σημαίνει; Ότι είναι απαλλαγμένος από τις πολιτικές του ευθύνες; Ας θυμίσουμε, λοιπόν, στον κ. Κοττάκη τι έγραφε -μεταξύ άλλων- η πρώτη ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ που εκδόθηκε στις 24 Μάη 1963, την μεθεπομένη της δολοφονικής επίθεσης: «Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες διαπράχθηκε το έγκλημα της Θεσσαλονίκης αποδείχνουν αδιάψευστα ότι εμπνευστής, οργανωτής και καθοδηγητής των δολοφόνων είναι η ίδια η κυβέρνηση που, με την υποστήριξη των ξένων, σπρώχνει προσχεδιασμένα τη χώρα στον εμφύλιο πόλεμο.
Για να διατηρήσει την κλονιζόμενη εξουσία της, για να πνίξει την αντίσταση του λαού στα ολέθρια σχέδια του πυρηνικού πολέμου, να εξουδετερώσει την αναπτυσσόμενη λαϊκή πάλη για το ψωμί, τη δημοκρατία, την ειρήνη, η κυβέρνηση της ΕΡΕ ενισχύσει τον τρομοκρατικό της μηχανισμό, συγκροτεί και εξοπλίζει συστηματικά φασιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις, θέτει σ’ ενέργεια σχέδιο ανοιχτής αιματηρής βίας, πολιτικών δολοφονιών. Εφαρμογή του σχεδίου αυτού είναι το στυγερό έγκλημα της Θεσσαλονίκης».

Και συνεχίζει στο πόνημα του ο Μ. Κοττάκης:
«Η γενιά μου είχε την υπομονή να παρακολουθεί την Αριστερά να οργανώνει εορτές "δημοκρατίας" στον Γράμμο. Εκκαλείτο, όμως, σε απολογία, αν τυχόν διοργανώνονταν αντίστοιχες εορτές από πατριωτικές οργανώσεις: Τις ονόμαζαν "εορτές μίσους". Οταν η Αριστερά τιμά τους νεκρούς της, είναι δημοκρατία.  Όταν η Δεξιά, είναι μίσος».
Πολύ ενδιαφέρουσα η τοποθέτηση του δημοσιογράφου. Μήπως θα μπορούσε να μας πληροφορήσει ποιες είναι οι «πατριωτικές οργανώσεις» που «διοργανώνουν αντίστοιχες εορτές»; Προφανώς δεν φανταζόμαστε να αναφέρεται στους ναζιστές του Μιχαλολιάκου. Μήπως εννοεί τον «Πανελλήνιο Σύνδεσμο Μαχητών και Φίλων της "Χ"», (Οι Χίτες ήταν γερμανοντυμένα καθάρματα που εξοπλίστηκαν και συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κατακτητές πολεμώντας το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ), που είναι απ’ τους συνδιοργανωτές του «μνημόσυνου του Μελιγαλά»; Δεν το αποκλείουμε αφού σ’ αυτή την εκδήλωση έδινε και το παρόν, ο πρώην πρόεδρος της Ν.Δ, Αντώνης Σαμαράς, «για να παραστεί στο Μνημόσυνο των σφαγιασθέντων από τους Εαμοκομμουνιστές», όπως έγραφε το σχετικό Δελτίο Τύπου, που κυκλοφορούσε.

Και φτάνουμε στην κατακλείδα του άρθρου που υπογράφει ο Μ.Κοττάκης: «Με βάση την ιστορία προφανώς δεν μπορούμε να είμαστε μαζί. Με βάση τη συγκυρία έχουμε όμως υποχρέωση να είμαστε μαζί». 
Σ’ αυτό το ερώτημα –παραίνεση, πιθανόν να απαντήσει το ΚΚΕ και στο οποίο απευθύνεται.

Η δικιά μας τοποθέτηση είναι γνωστή: «Η εθνική ενότητα είναι μια απάτη …»

Παραθέτουμε το κείμενο του Μ. Κ. όπως μας το έστειλε ο αναγνώστης μας Ευ. Μ:

ΓΡΑΦΩ το σημερινό κείμενο με αφορμή την συνάντηση του Προέδρου της ΝΔ Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα.

Ανήκω σε εκείνους που πιστεύουν βαθύτατα στην ελάχιστη συνεννόηση Αριστεράς - Δεξιάς.
Πρώτον, διότι η προσεκτική μελέτη της δράσης τού ΚΚΕ από την μεταπολίτευση έως σήμερα, ειδικά μετά την πτώση του ανατολικού μπλοκ, μας οδηγεί σε ένα νέο συμπέρασμα: Μακριά από την επιρροή της Μόσχας, οι κομμουνιστές μετείχαν σε σημαντικές αποφάσεις για την πορεία του ΈΘνους.

Μετείχαν στην συγκυβέρνηση του 1989. Επρόκειτο για ένα μοναδικό πείραμα, το όποιο μόνον ένας Φλωράκης και ένας Μητσοτάκης μπορούσαν να φέρουν εις πέρας. Κατήγγειλαν ως ξενοκίνητα τα επεισόδια του Δεκεμβρίου του 2008 εις βάρος της κυβέρνησης Καραμανλή. Μόνο μια Παπαρήγα μπορούσε να το κάνει αυτό. Προστάτεψαν το 2011 το Κοινοβούλιο από την εισβολή ακροδεξιών ομάδων. Συναίνεσαν στην λύση του δράματος το καλοκαίρι του 2015. Πρώτος ο Γ.Γ. του ΚΚΕ μίλησε εμμέσως για την ανάγκη παραμονής στο ευρώ. Και σήμερα με την θέση τους κατά της δραχμής εξουδετέρωσαν τούς δραχμικούς πυρήνες του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεύτερον, διότι η αναδρομική ανάγνωση της ιστορίας του Εμφυλίου χωρίς προκαταλήψεις οδηγεί ευθέως στο συμπέρασμα ότι άλλοι, τρίτοι,  ξένες δυνάμεις επωφελήθηκαν από το εθνικό αιματοκύλισμα. Εάν γνώριζαν ο χωροφύλακας του Μακρυγιάννη και ο κομμουνιστής της πλατείας Συντάγματος, για ποιόν πραγματικά «εργάζονταν», πολύ αμφιβάλλω, αν θα έδειχναν την ίδια προθυμία να αντιπαρατεθούν.

Τρίτον, διότι ο φανατικότερος διώκτης της Αριστεράς στην πατρίδα μας ήταν το Κέντρο, όχι η Δεξιά. Ο Μπελογιάννης εκτελέστηκε επί Κέντρου. Ο Λαμπράκης δολοφονήθηκε, παραδέχεται το ΚΚΕ,  εν άγνοια Καραμανλή.

Κάνω αυτή τη μακρά εισαγωγή, για να αποταθώ στο ΚΚΕ και να επισημάνω το εξής:  Η επιλεκτική χρήση της μνήμης ενοχλεί. Ενοχλεί, κατ’ αρχάς,  γιατί μάς βαραίνει. Η γενιά μου είχε την υπομονή να παρακολουθεί την Αριστερά να οργανώνει εορτές «δημοκρατίας» στον Γράμμο. Εκκαλείτο, όμως, σε απολογία, αν τυχόν διοργανώνονταν αντίστοιχες εορτές από πατριωτικές οργανώσεις: Τις ονόμαζαν «εορτές μίσους». Οταν η Αριστερά τιμά τους νεκρούς της, είναι δημοκρατία.  Όταν η Δεξιά, είναι μίσος.

Μας βαραίνει, επίσης, γιατί η Αριστερά χρησιμοποιεί υποκριτικά τη μνήμη. Βελουχιώτης. Ζαχαριάδης. Μπελογιάννης ήταν για χρόνια αποσυνάγωγοι.

Μας βαραίνει, τέλος, γιατί από τον Εμφύλιο μέχρι σήμερα μεσολάβησαν δύο Ιστορικά γεγονότα: Η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και ο συμβιβασμός του ΣΥ ΡΙΖΑ με τον καπιταλισμό. Είναι πρόκληση για κάθε συντηρητικό πολίτη η επίδειξη «Ιστορικής» Ιδεολογικής ανωτερότητας από τους ηττημένους. Καταληκτικά θεωρώ ότι ο ιστορικός διάλογος στη φάση που διέρχεται η χώρα είναι εκτός θέματος. Δεν τον έχει ανάγκη ο τόπος. Το ζήτημά μας στην Ελλάδα του 2017 δεν είναι πλέον τί έγινε. Το ζήτημα είναι τί θα γίνει.

Με βάση την ιστορία προφανώς δεν μπορούμε να είμαστε μαζί. Με βάση τη συγκυρία έχουμε όμως υποχρέωση να είμαστε μαζί. Λιγότερος αντικομουνισμός, λοιπόν, από «εδώ», αλλά και λιγότερες διχαστικές προκλήσεις από «εκεί». Γίνεται;