Για το σοβιετογερμανικό Σύμφωνο μη-επίθεσης, που έμεινε στην ιστορία σαν Σύμφωνο «Μολότοφ - Ρίμπεντροπ» και υπογράφτηκε στην Μόσχα σαν σήμερα στις 23 Αυγούστου του 1939 έχουν γραφτεί άπειρα κείμενα.
Ανάλογα με το πολιτικό οπτικό πεδίο που έχει κάθε συγγραφέας προσεγγίζει ποιες σκοπιμότητες επέβαλλαν τον υπουργό Εξωτερικών του Γ’ Ράιχ, Γιόακιμ φον Ρίμπεντροπ και τον σοβιετικό ομόλογό του, Βιάτσεσλαβ Μολότοφ (εκπροσωπώντας φυσικά τις κυβερνήσεις τους) να υπογράψουν αυτό το σύμφωνο που στο πρώτο άρθρο του τονίζει: «Τα δύο Συμβαλλόμενα Μέρη δεσμεύονται να απόσχουν από κάθε πράξη ισχύος, κάθε πράξη επίθεσης και κάθε επίθεση του ενός εναντίον του άλλου, είτε κατά μόνος είτε σε συνδυασμό με άλλες Δυνάμεις».
Δεν θα σταθούμε στο τι αναστάτωση προκάλεσε στο παγκόσμιο κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα η υπογραφή αυτού του συμφώνου, αλλά και πόσο προβληματικά αντιμετωπίζεται ακόμα και σήμερα όχι μόνο από αντιδραστικές δυνάμεις, αλλά και από οργανώσεις –ειδικά τροτσκιστικές- της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Θα παραθέσουμε ασχολίαστα δυο κείμενα που –σε γενικές γραμμές- εκφράζουν τον υπογράφοντα αυτή την ανάρτηση.
Το πρώτο είναι του Νίκου Μπογιόπουλου και το δεύτερο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΚΟΝΤΡΑ»:
Τυφλοπόντικες
Του Νίκου Μπογιόπουλου - enikos.gr
Πρώτον, η παγκόσμια ιστοριογραφία - την οποία φυσικά δεν έγραψαν Σοβιετικοί ή κομμουνιστές - έχει αποφανθεί: Το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μη επίθεσης (Μολότοφ - Ρίμπεντροπ) της 23 Αυγούστου 1939 αποτέλεσε κίνηση της ΕΣΣΔ που έσωσε την Ευρώπη από τη χιτλερική χολέρα και προέκυψε μόνο μετά την άρνηση Αγγλίας - Γαλλίας για την από κοινού με την ΕΣΣΔ αντιμετώπιση της Γερμανίας. Ηταν μια κίνηση που επέτρεψε στη Σοβιετική Ενωση (σε μια στιγμή που ήδη είχε δεχτεί στο Ανατολικό της μέτωπο την επίθεση των Ιαπώνων) να αναδιοργανώσει τον Κόκκινο Στρατό και την οικονομία της, ώστε να καταφέρει - όπως και έγινε - να συντρίψει την επερχόμενη χιτλερική επίθεση.
Αντίθετα, ήταν η συμφωνία του Μονάχου, ένα χρόνο πριν (30 Σεπτέμβρη 1938) μεταξύ των Χίτλερ, Μουσολίνι, Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ, με την οποία Αγγλία και Γαλλία άνοιξαν το δρόμο για τη ναζιστική επιδρομή στην Ευρώπη. Εκεί ήταν που οι πρόγονοι των 409 αντικομμουνιστών προσέφεραν στρατηγικό πλεονέκτημα στον Χίτλερ, που, μέσω της κατάληψης της Τσεχοσλοβακίας, δε συνάντησε καμία άμυνα και κυρίως του προσέφεραν μια απομονωμένη ΕΣΣΔ έρμαιο - όπως ήλπιζαν - στις πολεμικές διαθέσεις του Γ' Ράιχ. Ενδεικτικό, πως όταν η ΕΣΣΔ τάχθηκε κατά της Συμφωνίας του Μονάχου και προσέφερε στρατιωτική βοήθεια στη Γαλλία έναντι της Γερμανίας, η Γαλλία απέρριψε τη σοβιετική βοήθεια. Ετσι, το Σύμφωνο «Μολότοφ - Ρίμπεντροπ» (που υπεγράφη έναν ολόκληρο χρόνο μετά τη συμφωνία του Μονάχου) ήταν το μοναδικό μέσο άμυνας που είχε απομείνει στη Σοβιετική Ενωση δεδομένων των συνθηκών. Εξασφάλισε στη χώρα 21 πολύτιμους μήνες προετοιμασίας, που κατόπιν αποδείχτηκαν ανεκτίμητοι στην πολεμική της προεργασίας ενόψει της αναπόφευκτης γερμανικής επίθεσης.
Τι δε λένε, λοιπόν, οι τυφλοπόντικες της Ιστορίας που αξιοποιούν προπαγανδιστικά το σύμφωνο εναντίον της ΕΣΣΔ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος; Οτι εκείνο το σύμφωνο «Μολότοφ - Ρίμπεντροπ» υπογράφτηκε μόνον αφότου επί μήνες η Αγγλία και η Γαλλία αρνούνταν να υπογράψουν με την ΕΣΣΔ συμφωνία κοινής δράσης εναντίον του ναζισμού. Οτι όλο αυτό το διάστημα ο ένας ιμπεριαλιστικός άξονας, των αστικών κοινοβουλευτικών δημοκρατιών της Ευρώπης, επιδίωκε να στραφεί μια ώρα αρχύτερα ο άλλος ιμπεριαλιστικός άξονας, της Γερμανίας, κατά της Σοβιετικής Ενωσης. Οτι μέσα σε αυτές τις συνθήκες η ΕΣΣΔ χρειαζόταν ικανό διάστημα να οργανωθεί μπροστά στην επικείμενη και αναπόφευκτη πολεμική επίθεση από τη Γερμανία. Και ότι κάθε αντικειμενικός και αμερόληπτος ιστορικός έχει αναγνωρίσει ότι εκείνο το σύμφωνο αποδείχτηκε μια ευφυής κίνηση της ΕΣΣΔ, που της έδωσε το χρόνο να προετοιμαστεί για να αντιμετωπίσει και, τελικά, να συντρίψει το ναζισμό.
Τι δε λένε: Οτι υπάρχει μια άλλη ημερομηνία που θα μπορούσε να αποτελέσει πραγματική επέτειο καταδίκης του ναζισμού και όσων τροφοδοτούν, συναλλάσσονται και ανοίγουν το δρόμο στους ολοκληρωτισμούς. Είναι η 30ή του Σεπτέμβρη. Είναι η μέρα (30 Σεπτέμβρη 1938 - ένα χρόνο πριν το σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ), που στο Μόναχο, οι Χίτλερ και Μουσολίνι υπέγραψαν μαζί με τους αρχηγούς των κυβερνήσεων της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, το ομώνυμο «σύμφωνο του Μονάχου», με το οποίο οι «δημοκρατίες της Δύσης», στο πλαίσιο του «κατευνασμού» του φασισμού, έδιναν το πράσινο φως στο ναζισμό να εισβάλει στην Τσεχοσλοβακία, να την διαμελίσει, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στον όλεθρο και οδηγώντας την ανθρωπότητα στην τραγωδία του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Αυτή, βέβαια, η ημερομηνία απουσιάζει από τα αντικομμουνιστικά ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου και τις αποφάσεις της ΕΕ. Πολύ λογικό για μια ΕΕ των «Χάιντερ», της Λεπέν και της ακροδεξιάς, για μια ΕΕ που πριν λίγους μήνες – επί ελληνικής προεδρίας – υπέγραψε συμφωνία σύνδεσης με τους ναζί της Ουκρανίας...
Δεύτερον, αν η ΕΕ, το Ευρωκοινοβούλιο και οι κάθε λογής «φιλελεύθεροι» και «σοσιαλιστές» γκαιμπελίσκοι που το απαρτίζουν νοιάζονταν για τη «δημοκρατία», αν είχαν ή έχουν ειλικρινή επιδίωξη να καταγγείλουν το ναζισμό και όχι να συκοφαντούν τον κομμουνισμό (όπως πραγματικά τους ενδιαφέρει), τότε θα είχαν να δείξουν έστω και μία ανακοίνωση, έστω μία διαμαρτυρία ή έστω μία καταγγελία τους για το γεγονός ότι σε Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία και μια σειρά ακόμα χώρες της ΕΕ στήνονται μνημεία υπέρ των Ες - Ες και «τιμούνται» συνεργάτες των Γερμανών, την ώρα που σε αυτές και άλλες χώρες (Τσεχία, Πολωνία, Ουγγαρία κλπ.) η μαρξιστική - λενινιστική ιδεολογία έχει κηρυχτεί «παράνομη» (!) από τα δικαστήρια και οι κομμουνιστές, αριστεροί και δημοκράτες τελούν σε καθεστώς παρανομίας.
Τρίτον, στην Ελλάδα της Κατοχής, οι συνεργάτες των Γερμανών, οι γερμανοντυμένοι, οι δοσίλογοι και οι μαυραγορίτες δεν ήταν κομμουνιστές. Οι κομμουνιστές, μαζί με τους άλλους αριστερούς και δημοκράτες ήταν στα βουνά και πολεμούσαν το ναζισμό. Οι κ.κ. Ελληνες ευρωβουλευτές που το 2008 υπέγραφαν δηλώσεις «εξίσωσης» του κομμουνισμού με τον φασισμό και μόλις πρόσφατα ψήφισαν υπέρ του Κιέβου και υπέρ των κυρώσεων της ΕΕ στη Ρωσία (με τα γνωστά αποτελέσματα για τους Έλληνες αγρότες) μήπως ξέρουν ποιας ιδεολογίας και ποιας πολιτικής μήτρας εκτρώματα ήταν οι γερμανοτσολιάδες;
*
Υστερόγραφο 1ο: Η 23η Αυγούστου είναι όντως σπουδαία ημερομηνία. Ηταν 23 Αυγούστου του 1942 όταν η μάχη του Στάλινγκραντ πέρασε στην πιο αποφασιστική της φάση. Η 23η Αυγούστου 1942 θεωρείται ημερομηνία ορόσημο για τη μάχη του Στάλινγκραντ γιατί από τη μέρα εκείνη η μάχη μεταφέρθηκε ακόμα και στις συνοικίες της πόλης όταν το 14ο γερμανικό σώμα τεθωρακισμένων διέσπασε την αμυντική γραμμή του Στάλινγκραντ και έφτασε στο Βερτιάτσι. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε ο τιτάνιος αγώνας των αμυνομένων σπίτι το σπίτι και δρόμο το δρόμο που οδήγησε στη συντριβή της ναζιστικής χολέρας.
Υστερόγραφο 2ο: Τί νόημα έχει να γυρνάμε τόσο πίσω στην Ιστορία, θα ρωτήσει ο καλόπιστος φίλος. Είναι απλό: Οταν μιλάμε για την Ιστορία μιλάμε για το σήμερα, για το τώρα. Γιατί η Ιστορία – φίλε μου καλέ - είναι η πολιτική του παρελθόντος. Που σημαίνει ότι η σημερινή πολιτική δεν είναι τίποτα λιγότερο από την Ιστορία του μέλλοντος. Και, συνεπώς, αναλογεί στον καθένα μας το δικό του μερίδιο ευθύνης για το πως θα γραφτεί, αφού – άλλωστε - ήδη γράφεται πάνω στην πλάτη τη δική μας και των παιδιών μας.
Η Ιστορία δεν ξαναγράφεται
Μεταφέροντας αυθαίρετα την έναρξη του πολέμου στην 1η Σεπτέμβρη 1939, όταν η Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία, παρουσιάζουν το σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, που υπογράφηκε 8 μέρες πριν (23 Αυγούστου 1939) ως το τελευταίο επεισόδιο πριν το ξέσπασμα του πολέμου, ως τον βασικό παράγοντα ενίσχυσης του Χίτλερ ώστε να ξεκινήσει τον πόλεμο.
Βολική από κάθε άποψη ερμηνεία. Πρώτο, επειδή κρύβει το αναμφισβητήτητο ιστορικό γεγονός, ότι ο ναζισμός δεν ήταν γέννημα ενός παράφρονα, αλλά πολιτική του κεφάλαιου.
Αυτό, όμως, είναι ένα άλλο, τεράστιο κεφάλαιο, που αναγκαστικά θα το αφήσουμε έξω απ’ αυτή τη μικρή ιστορική αναδρομή.
Δεύτερο, γιατί κρύβουν το αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός, ότι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε ένα χρόνο πριν, με τη συμφωνία του Μονάχου και την κατάκτηση της Τσεχοσλοβακίας από τη Γερμανία.
Στις 30 Σεπτέμβρη του 1938, οι πρωθυπουργοί της Αγγλίας Νέβιλ Τσάμπερλεν και της Γαλλίας Εντουάρντ Νταλαντιέ υπέγραψαν με τους Χίτλερ και Μουσολίνι το σύμφωνο του Μονάχου, ανάβοντας το πράσινο φως για την κατάκτηση της Τσεχοσλοβακίας, η οποία έγινε στις 5 Μάρτη του 1939 (αλήθεια, η κατάκτηση της Τσεχοσλοβακίας δεν ήταν πολεμική ενέργεια;).
Μύχιος πόθος των Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ ήταν να στρέψουν τον Χίτλερ κατά της ΕΣΣΔ, για να νικήσει τον «επάρατο μπολσεβικισμό». Γι’ αυτό και ακολουθούσαν την πολιτική που έγινε γνωστή ως «πολιτική του κατευνασμού», φτάνοντας μέχρι τη συμφωνία του Μονάχου, απορρίπτοντας παράλληλα όλες τις σοβιετικές προτάσεις για τριμερή συμμαχία Αγγλίας-Γαλλίας-ΕΣΣΔ ενάντια στο ναζισμό. Επ’ αυτού, αρκούν οι επισημάνσεις δυο ανθρώπων που κάθε άλλο παρά για… φιλομπολσεβικισμό μπορούν να κατηγορηθούν.
Ο Ουΐνστον Τσόρτσιλ γράφει στα Απομνημονεύματά του: «Εάν ο Τσάμπερλεν απαντούσε αμέσως όταν έλαβε τη ρωσική πρόταση “ναι, ας ενωθούμε εμείς οι τρεις και ας σπάσουμε τα πλευρά του Χίτλερ”, η Βουλή θα ενέκρινε τη στάση του, ο Στάλιν θα αντιλαμβανόταν την κατάσταση και η Ιστορία μπορεί να είχε ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο. Χειρότερο πάντως δεν θα μπορούσε να είχε πάρει».
Ο Σαρλ Ντε Γκολ σημειώνει γεμάτος οργή για τη γαλλική κυβέρνηση: «Τον Σεπτέμβριο (1938), ο Φίρερ, με τη συνενοχή του Λονδίνου και του Παρισιού εκτελούσε την Τσεχοσλοβακία... Η αποτύφλωση ενός καθεστώτος που έπαιζε ένα παράλογο παιχνίδι απέναντι στο Ράιχ, που ήταν έτοιμο να χιμήξει πάνω μας, η ηλιθιότητα αυτών που χειροκροτούσαν και ζητωκραύγαζαν την εγκατάλειψη, δεν ήταν παρά τα σημάδια μιας εθνικής παραίτησης με βαθιές ρίζες».
Παρά ταύτα, η σοβιετική κυβέρνηση επέμεινε και μετά την κατάκτηση της Τσεχοσλοβακίας από τους ναζί στη σύμπηξη αντιχιτλερικής συμμαχίας.
Γράφει ο αμερικανός πρεσβευτής στη Μόσχα Τζ. Ντέιβις: «Ο Στάλιν δεν έχει εμπιστοσύνη ούτε στη Γαλλία ούτε στην Αγγλία και φοβάται μήπως η ΕΣΣΔ ριχτεί σ' έναν ευρωπαϊκό πόλεμο που θα την αφήσουν να σηκώσει όλο το βάρος του... Είναι καθαρά υπέρ της ειρήνης τόσο για λόγους αρχής όσο και από οικονομικά κίνητρα. Η σοβιετική κυβέρνηση νιώθει φρίκη και αηδία για τις μεθόδους του κατευνασμού που χρησιμοποιήθηκαν ως τώρα και πιστεύει ότι οι επιδρομείς δεν θα λογικευτούν παρά μόνον αν τους αντιπαραταχθούν ανοιχτές στρατιωτικές συμμαχίες».
Οι Αγγλογάλλοι τρενάρουν τις διαπραγματεύσεις και στέλνουν στη Μόσχα αντιπροσωπείες της πλάκας (χαμηλού επιπέδου), που δεν έχουν καμιά εξουσιοδότηση να κλείσουν συμμαχίες.
«Η βρετανική διεξαγωγή διαπραγματεύσεων ήταν τόσο αργή και άτολμη, ώστε να οδηγήσει σε αποτυχία», γράφει ο αστός ιστορικός Π. Μπελ στο έργο του «Τα αίτια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη».
Ετσι, η σοβιετική ηγεσία αναγκάζεται να υπογράψει το σύμφωνο μη επίθεσης με τη Γερμανία, σε μια προσπάθεια να κερδίσει χρόνο για να οργανώσει την άμυνά της.
Ηταν μια καθαρά αμυντική πράξη, η οποία επιβλήθηκε στην ΕΣΣΔ. Η μόνη επιλογή που της είχε απομείνει, όπως σημειώνει και ο Τσόρτσιλ. Ο Στάλιν και οι μπολσεβίκοι ήξεραν ότι ο Χίτλερ θα παραβίαζε το σύμφωνο μη επίθεσης, όπως και έγινε δυο χρόνια μετά. Δυο πολύτιμα για την οργάνωση της σοβιετικής άμυνας χρόνια.
Οσο για το δήθεν διαμελισμό της Πολωνίας μεταξύ Γερμανίας και ΕΣΣΔ, όσοι επιδιώκουν την αναθεώρηση της Ιστορίας «ξεχνούν» κάποιες «λεπτομέρειες»:
1. Οταν στις 17 Νοέμβρη 1939 πέρασε τα σοβιετοπολωνικά σύνορα ο Κόκκινος Στρατός, η Πολωνία είχε ήδη συντριβεί και όπως δήλωσε ο Μολότοφ «η πολωνική κυβέρνηση έχει πάψει να δίνει οποιοδήποτε σημείο ζωής».
2. Ο Κόκκινος Στρατός μπήκε στα εδάφη που η σοβιετική εξουσία είχε αναγκαστεί να παραδώσει με τη συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ το 1918!
Δημοσίευση σχολίου