Δεν ξέρω, ρε μάγκες, ανησυχώ πολύ. Έκανα ένα τεστ στο ιντερνέτ, για το αν είμαι ή δεν είμαι ΠΑΣΟΚ (λες και δεν ξέρω τι είμαι) και μου έβγαλε «Ούτε Αλλαγή, ούτε ζεϊμπέκικα ούτε τίποτα. Παραλίγο να πανηγυρίσεις έξω από τη Ρηγίλλης το 2000. Ευτυχώς που δεν πήγες, γιατί τελικά κέρδισε το ΠΑΣΟΚ»!!! Μου ήρθε ντουβρουτζάς! Ρε σεις, ΚΚΕ δεν έχει;
Αυτό όμως ήταν και το δράμα το ’80 και το ’90. Ή με τη Σκύλλα θα ήσουν, ή με τη Χάρυβδη. Ή με τον Αντρέα, ή με τον εκάστοτε τσέλιγκα της γαλάζιας στάνης. Αν έλεγες «ρε σεις, ο Αντρέας μας δουλεύει» σου έλεγαν οι πράσινοι οπαδοί «Είσαι δεξιός». Κι αν έλεγες κατά της ΝΔ, ήσουν πρασινοφρουρός! Διπολισμός, δικομματισμός, διπλό παιχνίδι και δυο όψεις του ίδιου νομίσματος...
Μια και έγραψε άρθρο ο Τσίπρας για το μακαρίτη, ας πω και εγώ δυο λόγια. Μην ανησυχείτε, (πρώην) Πασόκοι, μπορεί να ήμασταν αντίπαλοι, αλλά θα πω καλά λόγια. Δεν θα πω για τη διαφθορά, τα ψέματα του και τα υπόλοιπα που θα σας πειράξουν. Μόνο για τα καλά θα μιλήσω.
Θα πω πόσο ικανός ήταν στα λόγια ο Ανδρέας ο Παπανδρέου. Αυτό το δέχονται όλοι. Ο Αντρέας που λέτε λοιπόν, ήταν άσος στο ψηστήρι. Μπορούσε να σου πουλήσει φύκι για μεταξωτή κορδέλα κι εσύ να καμαρώνεις από πάνω. Μπορούσε να σε πείσει, πως υπάρχει Άγιος Βασίλης και όχι μόνο φέρνει δώρα από την καμινάδα τα Χριστούγεννα, αλλά είναι γραμμένος και στην κλαδική των Αγίων. Ήταν πράγματι χαρισματικός ηγέτης. Την ίδια ακριβώς πολιτική εφάρμοζε με το Μητσοτάκη, αλλά νόμιζες ότι ήταν η μέρα με τη νύχτα.
Όμως ήταν και large τύπος ο μακαρίτης. Αυτό που λέμε ανοικτοχέρης. Πήγαινε στα μπουζούκια, έριχνε μια γυροβολιά, ενώ έσπαγαν γύρω του 100 ντουζίνες πιάτα, έπεφταν 2 τόνοι γαρίφαλα κι άνοιγαν σαμπάνιες σ’ όλα τα τραπέζια. Χλιδή! Με τα ρουσφέτια του, τα δώρα του στους υπουργούς, «όχι όμως και 500 εκατομμύρια», όλα τα ωραία του γιαλαντζί Σοσιαλισμού. Καμιά σχέση με τους σημερινούς, που κληρονόμησαν το μαγαζί και μας λένε «πληρώστε και ξαναπληρώστε». Γι αυτό το κλείσατε ρεεε! Σταμάτησαν οι προσφορές, τι να ψωνίσει ο κόσμος;
Παραπονιέστε τώρα, γιατί ο Τσίπρας γράφει για τον Αντρέα. Για ποιόν να γράψει; Για τον Καραμανλή; Είπε και γι αυτόν. Αλλά ο Ανδρέας ήταν δάσκαλος του Αλέξη. Και δεν ήταν καθόλου - μα καθόλου - ψεύτης. Έλεγε πχ «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Χαμός από κάτω. Αν τον άφηναν όμως να ολοκληρώσει τη φράση, θα άκουγαν ότι η Ελλάδα ανήκει στους έλληνες κεφαλαιούχους. Εφοπλιστές βιομηχάνους κι όποιον άλλο έδινε τη μεγαλύτερη προμήθεια. Γιατί; Δεν βγήκαμε από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ; Δεν βγήκαμε; Ε, δεν τα πρόλαβε όλα. Άφησε δουλειά και για το παιδί. Τώρα φταίει, που του βγήκε ο Γιωργάκης μαλάκας; Μα τίποτα να μην πάρει από τον πατέρα του; Και το κόμμα που πήρε, το ρήμαξε.
Ήρθε λοιπόν ο Τσίπρας να πάρει την επιχείρηση κι άλλαξε απλά την επωνυμία. Από ΠΑΣΟΚ το έκανε ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά το εμπόρευμα είναι παλιό, χάλασε, βρώμισε. Και δεν βλέπω να μένει η πελατεία.
Το ΠΑΣΟΚ με τον Αντρέα δεν ήταν κόμμα. Ούτε κίνημα που λεν πολλοί. Θρησκεία ήταν. Όπως τ’ ακούς. Γιατί, όπως κάθε θρησκεία έπαιξε με την ελπίδα, τον πόνο και τους φόβους του απλού εργαζόμενου. Κι όσο πέταγαν κάνα ψίχουλο ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ενώ έτρωγαν τα φιλέτα, ο κόσμος έκανε τα στραβά μάτια. Μετά όμως ήρθε η λυπητερή.
Θα πάω τώρα σε ψυχίατρο να κοιταχτώ μπας κι είμαι νεοδημοκράτης και δεν το ξέρω. Εξόν κι αν τα τεστ στο ιντερνέτ, είναι σαν τα λόγια του Ανδρέα ή του Τσίπρα. Δεν πρέπει να τα παίρνουμε τοις μετρητοίς…
Δημοσίευση σχολίου