Σκέψεις για την μαζική λαϊκή αυτοάμυνα με αφορμή ένα περιστατικό που έγινε σαν σήμερα το 1946

Του  Γ. Γ. 

Μια απ’ τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις λαϊκής αυτοάμυνας είχαμε σαν σήμερα το 1946 στο χωριό  Σελίτσανη Αγιάς.
Σε μια εποχή που όλα τα «έσκιαζε η φοβέρα» και η τρομοκρατία σε βάρος των δημοκρατικών πολιτών μετά την κατάπτυστη συμφωνία της Βάρκιζας είχε φτάσει στο κατακόρυφο, οι κάτοικοι αυτού του χωριού της Λάρισας  (σήμερα ονομάζεται Ανατολή) έδωσαν την πρέπουσα απάντηση στις συνασπισμένες κρατικές κατασταλτικές δυνάμεις και παρακρατικές συμμορίες.

Ξημερώματα 26 Απρίλη του 1946, στίφη Χωροφυλάκων πλαισιωμένα από καθάρματα της «Ενωσης Βασιλοφρόνων Εθνικιστών Νέων» (ΕΒΕΝ), μιας οργάνωσης που δρούσε στη περιοχή, καθώς και με τομάρια της συμμορίας του Ηλία Τσαντούλα, στελέχους της ΕΕΕ και ένοπλου δοσίλογου στην περίοδο της κατοχής, εισβάλουν στο χωριό δολοφονούν εν ψυχρώ 9 στοχοποιημένους δημοκρατικούς πολίτες και προβαίνουν σε συλλήψεις.

Μετά τον αρχικό αιφνιδιασμό οι προοδευτικοί κάτοικοι του χωριού αντιδρούν άμεσα. Οργανώνονται και κάνουν συντονισμένη επίθεση στους δολοφόνους.
Σκοτώνουν 3 απ’ αυτούς πανικοβάλλοντας τους υπόλοιπους που τρέπονται σε άτακτη φυγή, απελευθερώνοντας αυτούς που είχαν συλλάβει.

Υ.Γ: Κάποια στιγμή δεν πρέπει να μιλήσουμε για τις κατάλληλες μορφές αυτοάμυνας που πρέπει να πάρει το λαϊκό κίνημα στην ολομέτωπη καπιταλιστική επίθεση που δεχόμαστε σήμερα;
Προφανώς και για να μην γίνει καμιά παρανόηση, δεν λέω ότι πρέπει να αρχίσουμε να σκοτώνουμε τους δυνάστες μας και τα όργανα που υπηρετούν τους μηχανισμούς προστασίας του συστήματος τους. Εννοώ ότι μήπως πρέπει να προβληματιστούμε για να βρούμε τις κατάλληλες μορφές πάλης για να αντισταθούμε στην ολομέτωπη καπιταλιστική επίθεση που δεχόμαστε.