Συνέχεια από εδώ
Με την επικράτηση της δικτατορίας του Μεταξά οι διωγμοί του ΚΚΕ και των μελών του πήραν πρωτόγνωρες διαστάσεις, μαζί μ αυτές και η επιδίωξη του καθεστώτος να αποσπάσει δηλώσεις μετανοίας από κάθε έναν πολίτη που θεωρούσε ότι μπορεί να έχει έστω και την παραμικρή σχέση με το κομμουνιστικό κίνημα.
Σ' αυτούς του διωγμούς πρωτοστατούσε το υπουργείο Δημόσιας Ασφάλειας και ο επικεφαλής του, ο περιβόητος Κωνσταντίνος Μανιαδάκης.
Σημειώνει ο Ν. Αλιβιζάτος, στο βιβλίο του: "Οι πολιτικοί θεσμοί σε κρίση (1922-1974)" αναφερόμενος στο πογκρόμ καταστολής που είχαν εξαπολύσει οι κρατικοί κατασταλτικοί μηχανισμοί σε όσους θεωρούσαν ότι αντιστρατεύονται το καθεστώς: «Απειλούμενα να κλειστούν -χωρίς προηγούμενη δικαστική απόφαση- σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, τα άτομα για τα οποία υπήρχαν υπόνοιες ότι διατηρούν έναν οποιονδήποτε δεσμό με το Κ.Κ.Ε. ή ότι προβαίνουν σε οποιουσδήποτε είδους ενέργειες εναντίον του καθεστώτος. ... Καλούνταν από τις αστυνομικές αρχές να υπογράψουν μία δήλωση, όπου διακήρυσσαν την πίστη τους στη δικτατορία, αποκήρυσσαν τον κομμουνισμό και ανέφεραν με την παραμικρή λεπτομέρεια τις δραστηριότητες, συγκεντρώσεις, απεργίες, κτλ. στις οποίες είχαν πάρει μέρος κατά τη διάρκεια των προηγούμενων μηνών, αν όχι χρόνων».
Εγραφε μάλιστα στο ημερολόγιο του ο Μεταξάς: «Αι εκτοπίσεις είχον κεραυνοβόλον αποτέλεσμα. Ησύχασαν όλοι. Θα συμπληρωθούν κατ' ανάγκην».
Επίδοση πάντως που δεν μπορεί να θεωρηθεί ικανοποιητική αν λάβει κανείς υπ' όψιν του ότι στις εκλογές που προηγήθηκαν στις 9/6'1935 οι συνδυασμοί που υποστήριξε το ΚΚΕ και οι συνεργαζόμενες πολιτικές δυνάμεις μ' αυτό είχαν λάβει 98.699 ψήφους και ποσοστό 9,59%.
Τα οργανωμένα μέλη του ΚΚΕ όταν επικράτησε ο καθεστώς της 4ης Αυγούστου υπολογίζονται περίπου στα 17.500 ενώ η επιρροή του ΚΚΕ σε συνδικάτα και ομοσπονδίες ήταν αξιοσημείωτη.
Το καθεστώς, λοιπόν του Μεταξά, δεν είχε σκοπό μόνο να παροπλίσει τους "δηλωσίες¨, αλλά κύρια για να πλήξει το κύρος και την ισχύ του ίδιου του Κομμουνιστικού Κόμματος, θέλοντας να παρουσιάσει τα μέλη του σαν "τυχοδιωκτικά στοιχεία", χωρίς ιδεολογικές αρχές, που εύκολα αποκηρύσσουν τα πιστεύω τους.
Αυτός ήταν και ο λόγος που οι δηλώσεις μετανοίας δημοσιευόταν στις εφημερίδες, ενώ υπήρχε εντολή να τοιχοκολούνται στους τόπους διαμονής των "δηλωσιών", ενώ οι παπάδες ήταν υποχρεωμένοι να τις διαβάζουν στην "Κυριακάτικη λειτουργία".
Για να κατορθώσει να αποσπάσει δηλώσεις μετανοίας από αγωνιστές, το δικτατορικό καθεστώς Μεταξά δεν δίστασε υποβάλλει σε απάνθρωπα βασανιστήρια τους κομμουνιστές.
Τα όσα υπέστη μια ηρωική μορφή του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, ο γραμματέας της ΟΚΝΕ Χρήστος Μαλτέζος είναι χαρακτηριστικά: Του έκαναν φάλαγγα, τον έκαιγαν με καυτό λάδι, αποπειράθηκαν να του καρφώσουν πέταλα στα πόδια.
Σύμφωνα με όσα δημοσιοποίησε η Ασφάλεια το 1949 ο Χρ. Μαλτέζος «διέφυγε των χεριών των φυλάκων και ερρίφθη από το παράθυρον του διαδρόμου εις το κενόν, αυτοκτονήσας».
Πρόκειται για την κλασική μέθοδο εξόντωσης κρατούμενων που ακολουθούσαν οι αρχές ασφάλειας, τη γνωστή εκπαραθύρωση, που πέταγαν τον κρατούμενο από το παράθυρο στο κενό ούτως ώστε το έγκλημα να δείχνει αυτοκτονία.
Αρκετές ανάλογες περιπτώσεις αναφέρει ο Βασίλης Νεφελούδης στο βιβλίο του: "Επεσαν για τη ζωή" (Μήτσος Μαρουκάκης, Νίκος Βαλιανάτος κ.α.) απ' το οποίο αντιγράφουμε την περίπτωση του υποδηματεργάτη Στέφανου Λασκαρίδη το 1938 στην Ειδική Ασφάλεια Θεσσαλονίκης.
Στο δελτίο της Ασφάλειας Θεσσαλονίκης αναφέρεται ότι:
Σύμφωνα με τα στοιχεία που αργότερα ήρθαν στο φως της δημοσιότητας ο Λασκαρίδης δεν αυτοκτόνησε, αλλά εκπαραθυρώθηκε από τους αστυνομικούς, επειδή αρνήθηκε να υπογράψει δήλωση μετανοίας.
Εδώ να κάνουμε μια παρένθεση και να αναφερθούμε στην φύση της δικτατορίας του Μεταξά για να σχηματίσουν οι αναγνώστες μας μια εικόνα κάτω από ποιο καθεστώς λαμβανόταν οι δηλώσεις μετανοίας. Αντιγράφουμε από το βιβλίο του Σπύρου Λιναρδάτου: «4η Αυγούστου»:
Το ρετσινόλαδο και ο πάγος ήταν από τις κυριότερες μεθόδους βασανισμού για την απόσπαση ομολογιών και δηλώσεως μετανοίας. Το βασανιστήριο του ρετσινόλαδου εφαρμοζόταν περίπου με τον παρακάτω τρόπο:
Το τραπέζι του ανακριτή – βασανιστή υπήρχαν τρία ποτήρια, το ένα με 30 δράμια, το άλλο με 75 και το τρίτο με 100 δράμια ρετσινόλαδο. Αν ο ανακρινόμενος δεν ομολογούσε ή δεν υπέγραφε του έδιναν να πιει το πρώτο ποτήρι. Στην περίπτωση που αρνιόταν και έφερνε αντίσταση άρχιζαν το άγριο ξυλοκόπημα, το φάλαγγα ή χρησιμοποιούσαν άλλες μεθόδους βασανισμού.
Ύστερα από μισή ώρα, εφόσον ο αρχιβασανιστής ανακριτής το θεωρούσε σκόπιμο, ακολουθούσε το δεύτερο στάδιο ανάκρισης και ο κρατούμενος έπινε το δεύτερο ποτήρι των 75 δραμίων.
Αν η αντίσταση του κρατουμένου ήταν μεγάλη, ύστερα από ένα τετράωρο γινόταν και η τρίτη «ανάκρισις» και τον υποχρέωναν να πιει ένα ποτήρι των 100 δραμίων.
Σε αυτό το διάστημα και αρκετές ώρες ύστερα από την επενέργεια του καθαρτικού, ο κρατούμενος ήταν κλεισμένος στο κελί του και δεν του επέτρεπαν να πάει στο αποχωρητήριο.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο κρατούμενος γινόταν αληθινό ράκος και το κελί, στο οποίο τον άφηναν κλεισμένο τέσσερεις, πέντε και περισσότερες μέρες, γινόταν αληθινός υπόνομος.
Το δεύτερο βασανιστήριο ήταν η στήλη πάγου. Ανάβαζαν τον κρατούμενο στην ταράτσα της Ασφάλειας και τον υποχρέωναν να καθίσει γυμνός πάνω σε μία στήλη πάγου.
Το αποτέλεσμα ήταν ίδιο με του ρετσινόλαδου. Ο κρατούμενος γινόταν αληθινό ράκος.
Πολλές φορές οι βασανιστές τον υποχρέωναν να κάθεται τόση πολλή ώρα πάνω στον πάγο, ώστε ορισμένοι κρατούμενοι πάθαιναν κρυοπαγήματα.
Άλλο βασανιστήριο ήταν το τράβηγμα των νυχιών με τσιμπίδες. Σε άλλους έβαζαν σπίρτα στα νύχια και τα άναβαν ή τους έκαιγαν το κορμί με τσιγάρο. Άλλους τους χτυπούσαν με σακκουλάκια άμμο στα πόδια.
Το ξύλο και τα βασανιστήρια γίνονταν συνήθως στην ταράτσα της Γενικής ή Ειδικής Ασφάλειας για να μην ακούγονται οι κραυγές του κρατούμενου. [...]
Υπολογίζεται ότι εκτός από τις δεκάδες αγωνιστές που πέθαναν από τις κακουχίες στις φυλακές και τις εξορίες και τις εκατοντάδες που παραδόθηκαν από το ξενοκίνητο καθεστώς της 4ης Αυγούστου στους Γερμανοϊταλούς κατακτητές και εκτελέστηκαν, δώδεκα τουλάχιστον δολοφονήθηκαν στην περίοδο της 4ης Αυγούστου κατά τον ίδιο τρόπο στα διάφορα φασιστικά κάτεργα.
Γενική αρχή του καθεστώτος ήταν «σακατεύετε αλλά μη σκοτώνετε». Οι αφηνιασμένοι βασανιστές δεν μπορούσαν πάντα να συγκρατήσουν το «ζήλο» τους σε ορισμένα όρια.
Έπειτα, πολλές δολοφονίες έγιναν προμελετημένα, γιατί το καθεστώς ήθελε να «ξεπαστρέψει» και μερικούς για να φοβηθούν και να «σπάζουν» ευκολότερα οι άλλοι.
Σε πολλές δεκάδες φτάνουν οι πολίτες που τρελάθηκαν, έγιναν φυματικοί ή ανάπηροι ή υπέφεραν για πολλά χρόνια ύστερα από τα βασανιστήρια».
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δημοσίευση σχολίου