Από τα χρόνια που η χώρα μας στέναζε κάτω από την κατοχή των στρατιωτικών δυνάμεων του άξονα το θέμα όσων μελών και στελεχών υπέγραψαν δηλώσεις μετανοίας κατά την περίοδο της Μεταξικής δικτατορίας απασχόλησε έντονα το ΚΚΕ.
Είναι χαρακτηριστική η τοποθέτηση του Γιώργη Σιάντου κατά τις διαδικασίες Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ που έγινε τον Δεκέμβρη του 1942.
Το στέλεχος του Κομμουνιστικού κόμματος αφού αναφέρει τις «βάρβαρες μέθοδες βίαιας απόσπασης δηλώσεων» εκτιμάει ότι «η μέθοδος των εξευτελιστικών δηλώσεων "αποκήρυξης" του κομμουνισμού» εξυπηρετούσαν δυο βασικές στοχεύσεις του καθεστώτος: «Απ’ το ένα μέρος καταρράκωνε το κύρος και την ατομικότητα των ίδιων των δηλωσιών πράγμα που μπορούσε να τους σπρώξει και ως τη διαφθορά του χαφιεδισμού, και απ’ το άλλο να ρεζιλέψει το ΚΚΕ στα μάτια του ελληνικού λαού σαν οργάνωση δήθεν χωρίς αρχές και πίστη σε ανώτερες ιδεολογίες».
Είναι επίσης αμείλικτο το κατηγορώ που αποδίδει στους δηλωσίες: «...Μα το κακό που προξενούν τέτοιοι λιποτάχτες σε τέτοιες στιγμές είναι εξαιρετικά μεγάλο, γιατί η πολύμορφη αντίδραση κάνει πως δεν βλέπει τις χιλιάδες των ηρώων μας που πεθαίνουν για τα συμφέροντα της χώρας και του εργαζόμενου λαού ολόκληρες δεκαετηρίδες μέσα στις φυλακές, τις εξορίες και στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πάνε να σκεπάσουν αυτό τον πρωτοφανή ηρωισμό με τη λιποταξία ελάχιστων λιγόψυχων. ... Πράγμα που σημαίνει ότι η πάλη κατά των ατιμωτικών δηλώσεων υποταγής ήταν και είναι ένας ηρωικός επαναστατικός αγώνας κατά των εχθρών του λαού μας».
Στο ίδιο μήκος κύματος με τις απόψεις Σιάντου είναι και οι θέσεις του τότε γ.γ της Κ.Ε του ΚΚΕ, Νίκου Ζαχαριάδη:
«...Η μακρόχρονη νόμιμη και μισονόμιμη ύπαρξή του ΚΚΕ συνετέλεσε στο να προωθηθούν στην κομματική ιεραρχία και άνθρωποι που διαθέτανε λίγες είτε πολλές διανοητικές ικανότητες, χωρίς όμως να έχουν μπολσεβίκικη ψυχή (Σκλάβαινας, Μανωλέας και σία.). ... Τους έλειπε το πνεύμα θυσίας και της αυτοθυσίας. Όποιος δεν ξέρει να πεθαίνει όταν χρειάζεται, δεν ξέρει να ζει και στη ζωή του θ’ αποτύχει. Όποιος φοβάται μην πέσει, πρέπει σε όλο του το βίο να σέρνεται χάμου. Είναι ευτύχημα για το κόμμα ότι πρόδωσαν, όπως πρόδωσαν. Γιατί αφού κρύβανε μέσα τους το σπέρμα της προδοσίας, κάποτε θα πρόδιδαν και τότε θα 'χαμε πολύ πιο μεγάλες ζημιές. Η ανάπτυξη λοιπόν του πνεύματος του ηρωισμού του Μαλτέζου, του Βαλιανάτου και τόσων άλλων, είναι το δεύτερο δίδαγμα, το ίδιο σπουδαίο, αν όχι πιο σπουδαίο από το πρώτο. Το μπολσεβίκο τον συγκροτούν: γερό μυαλό, γερή καρδιά. Αυτοί νικούν και όταν πέφτουν».
Και ο Μήτσος Παρτσαλίδης φέρεται να διακατέχεται από τις ίδιες αντιλήψεις. Δέχεται τα σφοδρά χτυπήματα που δέχτηκε το ΚΚΕ στην διάρκεια του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου που σ' αυτά συνέβαλλαν αποφασιστικά και οι "προδότες του κόμματος" αλλά υποστηρίζει πως «οι πολιτικές δολοφονίες, τα βασανιστήρια στις ασφάλειες και τις φυλακές και ο χαφιεδισμός και η προβοκάτσια, η ατιμία των δηλώσεων δεν στάθηκαν ικανά να λυγίσουν το κόμμα».
Και σ' αυτό, εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι έχει δίκιο. Όπως είχαμε αναφέρει σε προηγούμενη ανάρτησή μας πριν την επιβολή της μεταξικής δικτατορίας τα μέλη του ΚΚΕ υπολογίζονταν σε 17.500. Λόγο της καθοριστικής συμμετοχής του ΚΚΕ στην δημιουργία και λειτουργία του ΕΑΜ καθώς και του ενόπλου τμήματός του. ΕΛΑΣ, αμέσως μετά την απελευθέρωση το κύρος και η δύναμη του ήταν στα ύψη.
Οπως αναφέρει στο βιβλίο της "Γράφοντας από τη φυλακή" η Δ. Λαμπροπούλου στις παραμονές της απελευθέρωσης τα μέλη του ΕΑΜ υπολογίζονται σε 1.520.000 μέχρι 2.120.000 και του ΚΚΕ σε 400.000 - 450.000.
Εδώ θεωρούμε σκόπιμο να παραθέσουμε ολόκληρο το κομμάτι της εισήγησης του Γ. Σιάντου κατά την Πανελλαδική του ΚΚΕ στα τέλη του 1942 όσο αφορά την αντιμετώπιση των δηλωσιών από το ΚΚΕ κι αυτό γιατί σε ένα σημείο της είναι πιο "διαλλακτική" όσο αφορά ένα τμήμα των ατόμων που έκαναν δηλώσεις μετανοίας:
«Η θέση μας έναντι στους λιποτάχτες δηλωσίες είναι ξεκαθαρισμένη. Κανένας απ’ αυτούς δεν έχει θέση στις γραμμές του κόμματός μας. Μα πρέπει επίσης να ξέρουμε πως όλη η μάζα των δηλωσιών δεν είναι ένα πράμα.
Υπάρχουν δηλωσίες σαν τον Μανωλέα και τον Τυρίμο που έγιναν χαφιέδες του εχθρού, δηλωσίες σαν τον Σκλάβαινα που ατίμασαν τα ανώτερα πόστα που το κόμμα μας τους είχε εμπιστευθεί.
Αυτοί είναι λίγοι άτιμοι προδότες που η θέση τους θα ξεκαθαριστεί απ’ τα λαϊκά δικαστήρια όταν οι περιστάσεις το επιτρέψουν.
Υπάρχουν δηλωσίες που πήγαν στο σπιτάκι τους και δεν θέλουν να ανακατευτούν σε καμία πολιτική δράση. Μ’ αυτούς δεν υπάρχει κανένας λόγος να ασχοληθούμε.
Υπάρχουν όμως και δηλωσίες που μετάνιωσαν σκληρά για την πράξη τους και θέλουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον αγώνα κάτω απ’ την καθοδήγηση του κόμματός μας.
Τέτοιοι ευτυχώς είναι η πλειοψηφία της μάζας των δηλωσιών.
Αυτούς πρέπει να τους βοηθήσουμε να παλέψουν σαν εξωκομματικοί για δύο λόγους. Απ’ το ένα μέρος, ό,τι και να προσφέρουν είναι ωφέλιμο στον αγώνα του λαού μας και απ’ το άλλο δίνεται η δυνατότητα στους δηλωσίες αυτής της κατηγορίας να ξεπλύνουν μόνοι τους το σφάλμα τους και να ξεκαθαρίσουν την από δω και πέρα θέση τους έναντι στον εργαζόμενο λαό».
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δημοσίευση σχολίου