Στο προηγούμενο κεφάλαιο είδαμε τις απάνθρωπες μεθόδους βασανισμού που χρησιμοποιούσε η Μεταξική δικτατορία για να αποσπάσει «δηλώσεις μετανοίας», θεωρώντας ότι μ’ αυτό τον τρόπο δέχεται βαρύτατα πλήγματα το ΚΚΕ και εξαλείφεται «κάθε κίνδυνος του Εθνους και του καθεστώτος από την κομμουνιστική παρουσία στην χώρα», σύμφωνα με την "λογική" του Μανιαδάκης.
Οι εκτιμήσεις για το πόσοι πολίτες μαρτύρησαν στα νύχια των βασανιστών της Μεταξικής δικτατορίας και υπέγραψαν δηλώσεις «αποκήρυξης της κομμουνιστικής ιδεολογίας», διαφέρον διαμετρικά.
Συνήθως προσδιορίζουν τον αριθμός τους μεταξύ 40 και 50.000. Αντίθετη άποψη έχει και την εκφράζει στο βιβλίο του «Μελέται αναφερόμεναι εις την ιστορίαν του ΚΚΕ-ΕΔΑ, 1956-1969» (Εκδοση 1972) ο «ειδικός αναλυτής της ασφάλειας», Α. Παυλόπουλος.
Αυτός ισχυρίζεται ότι ο αριθμός των "μετανοησάντων κομμουνιστών" της μεταξικής περιόδου ανερχόταν σε 95.690! Αριθμός προφανώς υπερβολικός αφού τόσοι δεν ήταν ούτε οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ στις εκλογές που έγιναν λίγους μήνες πριν την δικτατορία. (Στις εκλογές της 26/1/1936 το «Παλλαϊκό Μέτωπο» που υποστήριζε το ΚΚΕ είχε λάβει 76.411 ψήφους και ποσοστό 5,76%).
Αξίζει πάντως να δούμε τι αναφέρει ο Ασφαλίτης στο βιβλίο του: «Αι δηλώσεις μετανοίας αποτέλεσαν μίαν εκ των βασικών μεθόδων ηθικής απογυμνώσεως του ΚΚΕ και οργανωτικής απισχνάνσεώς του … Διά των δηλώσεων το Κράτος εβοήθησεν εκείνους οι οποίοι παρεσύρθησαν υπό της κομμουνιστικής προπαγάνδας να διακόψουν τους δεσμούς των με το ΚΚΕ και έδωσε την δυνατότητα εις αυτούς να ζήσουν νομοταγώς και φιλησύχως .. . Πολλά μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, μετά την υποβολήν της δηλώσεως δύνανται να μεταβληθούν εις απηνείς πολεμίους του κομμουνισμού και του ΚΚΕ και να καταστούν πολύτιμοι συνεργάται του Κράτους εις την καταπολέμησιν του κομμουνισμού».
Εχοντας αυτή την αντίληψη τα δικτατορικά καθεστώτα, (το βιβλίο που αναφέραμε κυκλοφόρησε στην διάρκεια της Απριλιανής χούντας), εύκολα μπορεί να αντιληφθούμε γιατί η δικτατορία του Μεταξά και σε ένα βαθμό η δικτατορία των Συνταγματαρχών, υπέβαλε τόσο φρικτά βασανιστήρια σε αγωνιστές για να τους αποσπάσει «δηλώσεις μετανοίας».
Και ερχόμαστε στην εποχή της κήρυξης του ελληνοϊταλικού πολέμου. Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου είχε στείλει στην εξορία περίπου 2.000 «αμετανόητους» κομμουνιστιστές/ιες.
Μετά το γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη οι εξόριστοι ζητούν ομαδικά να καταταγούν στον στρατό και να σταλούν στην πρώτη γραμμή του μετώπου για να πολεμήσουν τον εισβολέα.
Και όχι μόνο αυτό. Αλλά μετά την κατάρρευση του μετώπου περίπου 1600 κομμουνιστές παραδίδονται –με πρωτόκολλο μάλιστα- στις δυνάμεις κατοχής. (Ορισμένοι εξόριστοι στην διάρκεια του πολέμου είχαν κατορθώσει με την βοήθεια του ΚΚΕ να δραπετεύσουν).
Απ’ τους εξόριστους κομμουνιστές που παραδόθηκαν στις κατοχικές δυνάμεις, αρκετοί αποτέλεσαν άφθονη τροφή στα γερμανικά και ιταλικά εκτελεστικά αποσπάσματα.
Εδώ να κάνουμε μια παρένθεση. Όταν κατέρρευσε το πολεμικό μέτωπο η βασιλική οικογένεια Γλύξμπουργκ και όλη η καμόρα της 4ης Αυγούστου «βούτηξαν» ότι χρυσό υπήρχε στο κρατικό θησαυροφυλάκιο και την κοπάνησε για την Αίγυπτο.
Όπως έγραφε ο Κώστας Καραγιώργης στον «Ριζοσπάστη» ήταν «η βασιλική κυβέρνησης της Ελλάδος που έσκαψε το λάκκο της χώρας. Που τσάκισε την αμυντική της δύναμη. Που πήγε να ευνουχίσει το έξοχο πνεύμα αντίστασης, που έδειξε ο λαός από την πρώτη μέρα της μουσολινικής επιδρομής».
Επειδή το θέμα αυτό ξεφεύγει από τα πλαίσια αυτού του αφιερώματος διαβάστε για περισσότερα μια έκδοση του Ριζοσπάστη το 1944 που έχει τίτλο «Εγκληματίες και προδότες».
(Γ. Αθανασιάδη: «Η πρώτη πράξη της ελληνικής τραγωδίας»).
Να συμπληρώσουμε επίσης ότι ένα μεγάλο τμήμα των αστών πολιτικών που έμειναν στην κατεχόμενη Ελλάδα επέλεξαν την ανοιχτή, απροκάλυπτη συνεργασία, με τους κατακτητές και συμμετείχαν στις κατοχικές κυβερνήσεις των Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλο και Ι. Ράλλη.
Ακόμα όμως και αυτοί οι αστοί πολιτικοί που δεν συνεργάστηκαν ολοφάνερα με τις δυνάμεις του άξονα, εκτιμούσαν ότι πρέπει να δείξουν ανοχή στην κατοχή και κάποια στιγμή όταν αυτή τελειώσει, να αναλάβουν την διακυβέρνηση της χώρας όταν θα επανερχόταν το πολιτικό σκηνικό στην προ της 4ης Αυγούστου εποχή.
Είναι χαρακτηριστικό αυτό που έγραφαν οι αθηναϊκές εφημερίδες της 8 Μάη 1941:
«Ο πρωθυπουργός κ. Τσολάκογλου εδέχθη χθες τους πολιτικούς ηγέτας της χώρας, κ. κ. Πάγκαλον, Γονατάν, Οθωναίον, Μάξιμον, Κ. Τσαλδάρην, Γ. Παπανδρέου, Π. Κανελλόπουλον, Β. Δηλιγιάννην, Γ. Πεσματζόγλου, Γ. Μερκούρην, Βελέντζαν και Περ. Ράλλην.
Μετά τας συνομιλίας εδόθη εις τον Τύπον η κάτωθι επίσημος ανακοίνωσις: "Ο κ. πρωθυπουργός ήκουσε μετά προσοχής τας γνώμας των ανδρών τούτων, αφού εξέθεσε την κατάστασιν και τας ακολουθητέας κατευθύνσεις της κυβερνήσεως.
Πάντες ανεγνώρισαν ότι η Κυβέρνησις Εθνικής Ανάγκης είναι επιβεβλημένον να υποστηριχθή εκ μέρους πάντων των Ελλήνων άνευ επιφυλάξεων και ειλικρινώς.
Επίσης πάντες ανεγνώρισαν το σφάλμα του εκπεσόντος καθεστώτος να κηρύξη τον πόλεμον κατά της Γερμανίας και διεκήρυξαν το χάσμα, το οποίον χωρίζει την Ελλάδα από την κυβέρνησιν των εν Κρήτη εγκατασταθέντων φυγάδων. Πολλοί εξ αυτών εξεδήλωσαν τον ζωηρόν αποτροπιασμόν των, διότι οι φυγάδες ούτοι δε συνεταύτισαν τας τύχας των με τον ελληνικόν Λαόν, τον οποίον, εκτός της συμφοράς του πολέμου, απεγύμνωσαν διά της αφαιρέσεως του Δημοσίου Χρήματος"...».
(Πηγή: Κομνηνός Πυρομάγλου: "Ο Γεώργιος Καρτάλης και η εποχή του).
Επανερχόμαστε στο θέμα μας.
Δεν έχουμε μαρτυρίες ότι την περίοδο της κατοχής τα χιτλερικά στρατεύματα και οι ντόπιοι συνεργάτες τους, επιδίωξαν να πάρουν δηλώσεις μετανοίας από αγωνιστές.
Προφανώς μπροστά στα εγκλήματα που έκαναν με θύματα απλό λαό και μαχητές της Εθνικής Αντίστασης, αυτό το θεωρούσαν "πολυτέλεια".
Το 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ γίνεται από 1-6 Οκτώβρη 1945 στην αίθουσα του κινηματοθεάτρου ΤΙΤΑΝΙΑ και βρίσκει το κόμμα ναι μεν να έχει δεχθεί σκληρά χτυπήματα από την Μεταξική δικτατορία, αλλά με ένα κύρος ανάμεσα στις λαϊκές μάζες να βρίσκεται στα ύψη, λόγω της πρωταγωνιστικής του συμμετοχής στο ΕΑΜ και στην Εθνικής Αντίσταση. Οι τραγικές συνέπειες, επίσης, της συμφωνίας της Βάρκιζας δεν ήταν τόσο ορατές.
Αυτό το Συνέδριο του ΚΚΕ ασχολήθηκε, εκτός των άλλων και με το θέμα όσων μελών του κόμματος είχαν υπογράψει "δηλώσεις μετανοίας" την εποχή της Μεταξικής δικτατορίας.
Ασ' δούμε το σχετικό απόσπασμα από την εισηγητική ομιλία του Γ. Σιάντου:
Άλλο χτύπημα που συνετέλεσε στην αποσύνθεση του κόμματος τότε, ήταν εκείνες οι δηλώσεις μετανοίας. Αυτό ήταν μεγάλο χτύπημα. Βέβαια, είναι γνωστό με τι μέθοδες έπαιρναν αυτές τις δηλώσεις, με ιεροεξεταστικά βασανιστήρια.
Ομως αυτές τις δηλώσεις τις χρησιμοποίησαν για να παρουσιάσουν το κόμμα μας στο λαό σαν κόμμα χωρίς αρχές, να παρουσιάσουν τα στελέχη μας σαν ανθρώπους που άλλα έλεγαν χθες και άλλα λένε σήμερα μπροστά στις δυσκολίες και αποσιωπούσαν τις χιλιάδες των ηρώων, που όχι μόνο σάπιζαν στις φυλακές και εξορίες αλλά και υφίσταντο τα μεγαλύτερα μαρτύρια, χωρίς ούτε μια στιγμή να λυγίσουν.
Εδειχναν στον κόσμο μόνο το Σκλάβαινα και μερικούς άλλους, για να χτυπήσουν το κόμμα. Και πράγματι μας έδωσαν σοβαρά χτυπήματα ... .
Από την άλλη μεριά, η 4η Αυγούστου ξεκαθάρισε το κόμμα μας από τους δειλούς και λιπόψυχους και το έκανε ακόμα πιο γερό.
Ηταν λάθος η απόφασή μας να ξαναπάρουμε στο κόμμα έστω και λίγους δηλωσίες.
Η 12η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής σωστά χαρακτήρισε σαν ζήτημα ηθικής τάξης το ξεκαθάρισμα του κόμματος από όλους τους δηλωσίες.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δημοσίευση σχολίου