Αχώριστος σύντροφος μιας άλλης θρυλικής μορφής της Εθνικής Αντίστασης της Κρήτης, του καπετάνιου Νίκου Σαμαρείτη, θα πάρει μέρος σε όλες τις επικίνδυνες αποστολές των ανταρτών.
Μετά το 1946 και στα χρόνια του Εμφύλιου περνάει στην παρανομία και αναδεικνύεται αρχηγός της ομάδας καταδιωκόμενων αγωνιστών του ΕΛΑΣ στα βουνά της Κρήτης.
Σε γραπτή μαρτυρία του ο αντάρτης Νίκος Βασιλάκης που ήταν στην ομάδα του Γιάννη Ποδιά αναφέρει:
«Στις 28 του Ιούνη, το πρωί, δώσαμε την πρώτη μάχη νοτιοδυτικά της Νίδας, στη θέση Πόρος της Μηλιάς. Στη συνέχεια αποχωρήσαμε και κάναμε στάση στο Λοχριανό Πηγάδι, όπου φάγαμε και ήπιαμε νερό.
Την επομένη δεχτήκαμε επίθεση στη θέση Κουρουπητό. Πολεμούσαμε όλη μέρα στον ήλιο, διψασμένοι και πεινασμένοι, αλλά με θάρρος και περηφάνια. Το βράδυ της ίδιας μέρας ξεκινήσαμε, για να βγούμε από τον σφιχτό κλοιό.
Στην πορεία πέσαμε σε ενέδρα, που μας εμπόδισε να προχωρήσουμε συνταγμένοι για τον καθορισμένο τόπο. Ενα τμήμα της ομάδας, στον Αγκαβανόλακκο, βρέθηκε με τον Ποδιά. Για να προφυλαχθούν, βγήκαν επάνω σε δέντρα και από κει, όταν έγιναν αντιληπτοί, πολέμησαν ενάντια στους παρακρατικούς. Σε αυτή τη σύγκρουση έπεσαν όλοι, γύρω στους εννέα με δέκα, μαζί και ο Ποδιάς (...).
Σαν κανίβαλοι συναγωνίζονταν γύρω από το πτώμα του Ποδιά οι ομάδες των παρακρατικών, ποιος θα πάρει το κομμένο του κεφάλι. Στο τέλος το πήραν οι Μπαντουβάδες, το κάρφωσαν σε πάσσαλο και το μετέφεραν, πανηγυρίζοντας, στο Ηράκλειο».
Διαβάστε πολύ περισσότερα
Δημοσίευση σχολίου