Βαρύ φόρο αίματος πληρώνει η εργατική τάξη σαν σήμερα το 1923

Βαρύ φόρο αίματος πληρώνει η εργατική τάξη σαν σήμερα το 1923, στην μεγαλύτερη σε έκταση και μαχητικότητα απεργία που είχε συμβεί μέχρι τότε στην Ελλάδα.

Στρατός και αστυνομία με εντολή της κυβέρνησης Πλαστήρα, επιτίθενται στους απεργούς, στον Πειραιά, σκοτώνουν 11 απ' αυτούς, τραυματίζουν εκατοντάδες και πραγματοποιούν μαζικές συλήψεις. 

Είναι η εποχή που το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα βρίσκεται στα σπάργανα του και αυτή η μεγαλειώδεις κινητοποίησή του -έστω και αιματοβαμένη- αποτέλεσε σπουδαία παρακαταθήκη του.

Απ' τον "Ριζοσπάστη" αντιγράφουμε:

1923 Κορυφώνονται οι απεργιακές κινητοποιήσεις στον Πειραιά. Τα κύρια αιτήματα της απεργίας ήταν σταθεροποίηση των ημερομισθίων με βάση τον τιμάριθμο.
Μέτρα κατά της ακρίβειας και της αισχροκέρδειας. Απόλυση κρατούμενων απεργών. Κατάργηση της λογοκρισίας επί των εργατικών ζητημάτων.
Απαγόρευση της εξαγωγής ανεπεξέργαστων καπνών και άλλα.

Στην πλατεία Πασαλιμανιού στον Πειραιά πραγματοποιείται Πανεργατική συγκέντρωση από τη ΓΣΕΕ και το ΕΚΠ, που είναι ιδιαίτερα ισχυρό αυτήν την εποχή.

Το σημείο που γίνεται η συγκέντρωση είναι μακριά από κυβερνητικά κτίρια, μακριά από την Αθήνα. Η κυβέρνηση, που ουσιαστικά διευθύνεται από τον Νικόλαο Πλαστήρα, δίνει διαταγή να χτυπηθεί η συγκέντρωση και να διαλυθεί διά της βίας.
Στρατός και αστυνομία επιτίθενται με σφοδρότητα στους συγκεντρωμένους απεργούς στο Πασαλιμάνι.

Απολογισμός: 11 νεκροί εργάτες, 100 τραυματίες και συλλαμβάνονται περίπου 500.

Μετά τα αιματηρά γεγονότα η απεργία λύνεται, όμως παραμένει σαν η μεγαλύτερη απεργιακή κινητοποίηση της εποχής, σταθμός των μεγάλων αγώνων του νεαρού τότε Ελληνικού Οργανωμένου Συνδικαλιστικού Κινήματος.