Κάποτε οι αναμνήσεις των ανθρώπων ήταν γλυκό ξυράφι στην καθημερινότητα τους.
Κάποτε τα στραπάτσα τους είχαν κόστος κι ό,τι αγαπούσαν το πλήρωναν.
Κάποτε η ζωή τους είχε ήχο ανεπιτήδευτο και χίλια κομμάτια της ψυχής τους ήταν χαραγμένα ανεξίτηλα στις ιστορίες τους.
Αυτοί οι αλέκιαστοι άνθρωποι σπανίζουν πλέον.
Με άλλα λόγια, τώρα είναι ολοφάνερη η μετάλλαξη τους προς εκείνο που η σύμβαση απαιτεί και η απομάκρυνση από εκείνο που η συνείδηση (ή ακόμη και το συναίσθημα) επιτάσσει.
Αυτή η αντίφαση, αυτή η άρνηση της πιο πυρηνικής επιθυμίας, αυτό το τέλος του προσώπου, είναι η αρχή και η πηγή μιας δυστυχίας που σταδιακά απομακρύνει από κάθε τι πνευματικά βαθύτερο.
Υ.Γ: Και η υπογράφουσα ασκώντας την αυτοκριτική του ενδελεχώς και αδιαλείπτως, δεν εξαιρείται της κατηγορίας.
Δημοσίευση σχολίου