Η προσπάθεια κυριαρχίας της χριστιανικής Δύσης στις προσοδοφόρες περιοχές και στους εμπορικούς δρόμους της ανατολικής Μεσογείου και της Εγγύς Ανατολής έχει μακραίωνη ιστορία. Είτε ως ιερός πόλεμος για την «απελευθέρωση» των Αγίων Τόπων από τους άπιστους μουσουλμάνους είτε ως τυχοδιωκτικές εκστρατείες μισθοφόρων οι σταυροφορίες ήταν ένα παιχνίδι εξουσίας και πλούτου με προκάλυμμα την πίστη.
Για σχεδόν τρεισήμισι αιώνες, από την πρώτη «σταυροφορία του λαού» το 1096 έως τις τελευταίες σταυροφορίες του Μου και του 15ου αιώνα, ορδές θρησκόληπτων χριστιανών, καιροσκόπων και έμμισθων στρατιωτών διέτρεχαν τον τότε «πολιτισμένο» κόσμο, από την Ευρώπη έως τις βυζαντινές κτήσεις και τη Μέση Ανατολή, με ομολογημένο σκοπό να ξανακάνουν την Ιερουσαλήμ χριστιανική και πλείστους όσους ανομολόγητους.
Χωρικοί, ιππότες, βασιλιάδες, όπως ο Φίλιππος Β' της Γαλλίας και ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος της Αγγλίας, ένας αυτοκράτορας, ο Φρειδερίκος Α της Γερμανίας, προκαθήμενοι της Καθολικής Εκκλησίας και επίσκοποι ανέλαβαν το «ιερό» καθήκον να υπερασπιστούν τη χριστιανοσύνη στην Ανατολή επιβάλλοντας την κυριαρχία τους στους Αγίους Τόπους και στην ευρύτερη περιοχή. Εκεί ήρθαν αντιμέτωποι με μουσουλμανικούς πληθυσμούς και σπουδαίους ηγέτες, όπως ο Σαλαντίν, ενώ συνάντησαν και ένα πολύμορφο μωσαϊκό χριστιανών διάφορων θρησκευτικών αποχρώσεων που διαβιούσαν στα διεκδικούμενα εδάφη ακόμη και από την εποχή του Χριστού.
Η Δ’ σταυροφορία διέλυσε οποιοδήποτε πρόσχημα θρησκευτικότητας. Αδηλος στόχος ο παραγκωνισμός των Βυζαντινών από τον πρωταγωνιστικό ρόλο τους στον χριστιανικό κόσμο της Ανατολής. Οι σταυροφόροι λοξοδρόμησαν από τον ιερό προορισμό τους και βρέθηκαν να πολιορκούν τα τείχη της βασιλεύουσας.
Την άλωση της Κωνσταντινούπολης ακολούθησαν φοβερές λεηλασίες και βιαιοπραγίες ενάντια στον ομόθρησκο πλην ετερόδοξο πληθυσμό της.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου