Έτρεξαν πρώτα-πρώτα οι Τσολάκογλοι, οι Μπάκοι, οι Γκοτζαμάνηδες, οι Καραμάνοι, στρατηγοί απάτριδες, πολιτικάντηδες, τυχοδιώχτες.
Με την πρόφαση να περισώσουνε τάχα κάτι από την καταστροφή, μα στην πραγματικότητα για να εξασφαλίσουν αξιώματα, πρωτοκαθεδρίες, φαγοπότια, ρεμούλες για τον εαυτό τους, τους συγγενείς τους και τους φίλους τους, εδέχθηκαν να κυλιούνται καθημερινά στη λάσπη της προδοσιάς, να κοψομεσιάζονται, να υποβοηθούνε τη λεηλασία και την ερήμωση της χώρας τους και να δίνουνε πρόσχημα νομιμότητας σ’ όλα τα άτιμα κακουργήματα των καταχτητών, να τα κρύβουν από το λαό και να παρουσιάζουν και τον ίδιο το λαό πως αποδέχεται, πως εγκρίνει, πως είναι τάχα ενθουσιασμένος από την εκμηδένισή του και από τη σκλαβιά του.
Ένας υπουργός είχε κάποτε την αναισχυντία να πει σε φίλους του που τον ρωτήσανε πώς μένει στην κυβέρνηση αφού ο λαός πεθαίνει στους δρόμους από την πείνα: “Εγώ έχω το αυτοκίνητό μου. Καλά τρώγω και πίνω. Ο λαός, που ήθελε πόλεμο, ας βγάλει τώρα τα μάτια του”.
Γιατί θυμήθηκα το παραπάνω απόσπασμα απ' το μνημειώδεις έργο το κομμουνιστή παιδαγωγού Δημήτρη Γληνού, "Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ";
Ο λόγος είναι ότι είδα την παραπάνω δήλωση, που υπάρχει στην φωτογραφία του νεοδημοκρατικού στελέχους και μου προκάλεσε ένα κάταγμα στην νοημοσύνη μου. Ετσι έκανα μια αναδρομή στην μνήμη μου για τις "δυο Ελλάδες" που υπάρχουν διαχρονικά, στεκόμενος στα χρόνια της πρόσφατης κατοχής της χώρας μας απ' τις στρατιωτικές δυνάμεις του άξονα. Τότε που κάποιοι έχυναν το αίμα τους αγωνιζόμενοι για την λευτεριά και άλλοι συνεργαζόταν με τον κατακτητή.
Οσο γα το ότι καταπιεστής και καταπιεζόμενος, εργοδότης και εργάτης έχουν τα ίδια συμφέροντα καλύτερα να απαντήσουν Mαρξ και Ένγκελς από το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος:
«Η ιστορία όλων των ως τώρα κοινωνιών είναι η ιστορία ταξικών αγώνων. Ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρόνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, με μια λέξη, καταπιεστής και καταπιεζόμενος, βρίσκονταν σε αδιάκοπη αντίθεση μεταξύ τους, έκαναν αδιάκοπο αγώνα, πότε καλυμμένο, πότε ανοιχτό, έναν αγώνα που τελείωνε κάθε φορά με έναν επαναστατικό μετασχηματισμό ολόκληρης της κοινωνίας ή με την από κοινού καταστροφή των τάξεων που αγωνίζονταν».
Δημοσίευση σχολίου