Τον Μανώλη Αναγνωστάκη τον φόβιζαν οι ήττες της συνείδησης και οι ατελείωτοι συμβιβασμοί που ακολουθούν. Τον έθλιβαν και τον εξόργιζαν αυτοί που ενσωματώνονται στο σύστημα,οι λιποτάκτες.
Το ίδιο και οι παραιτημένοι και οι θεατές. Δεν παραδέχτηκε ποτέ την ήττα.
Αγωνιούσε για τη νίκη και την οραματιζόταν μέσα από την απογοήτευση του. Αυτό για τον χαρακτηρισμό που του είχε αποδοθεί ως ποιητής της ήττας.
Και ένα αγαπημένο μου,από τα πολλά.
"Αυτή η ανεξέλεγκτη και χειμαρρώδης αντιστασιολογία, πόσο μάλλον από ανθρώπους που όψιμα ανακάλυψαν αυτό το ορυχείο, ομολογώ ότι με εκνευρίζει λίγο, με μελαγχολεί.
Δεν διέπομαι από κανένα πνεύμα ρεβανσισμού και δεν αισθάνομαι καλά σε ένα κλίμα φραστικού παλικαρισμού που γίνεται εκ του ασφαλούς βέβαια. Είμαι ξένος σε αυτό το κλίμα.
Κυρίως με ενοχλεί ο στόμφος, τα μεγάλα λόγια, η καθυστερημένη επίδειξη τίτλων και ευσήμων που για μένα ελάχιστοι τα δικαιούνται και αυτοί είναι εκείνοι που δεν τα προβάλλουν.
Η ιστορία πλαστογραφήθηκε, εξευτελίστηκε, παραποιήθηκε.
Το θέμα είναι να μην ξαναγράψουμε μια ιστορία πάλι με αποσιωπήσεις, εν ονόματι σκοπιμοτήτων δικών μας αυτή τη φορά.
Αυτό μας ρίχνει σε έναν φαύλο κύκλο λειψής ενημέρωσης και κακής πληροφόρησης των νεότερων γενιών».
Δημοσίευση σχολίου