Στο "Κάτω απ'το ηφαίστειο" του Μάλκολμ Λόουρυ υπάρχει μια σκηνή όπου μπροστά από τον πρόξενο περνάει ένας νεαρός που κουβαλάει στην πλάτη του τον ανάπηρο πατέρα του.
Και ο πρόξενος μέσα σε έναν παραληρηματικό οίστρο λέει την εξής φράση: "Μόνο αυτοί θα σωθούν, αυτοί που κουβαλάνε στους ώμους τους τους ανήμπορους πατεράδες τους".
Και στον μύθο του Πινόκιο, η ξύλινη μαριονέτα γίνεται ένα πραγματικό αγόρι,με σάρκα και οστά, από τη στιγμή που βουτάει στο βυθό της θάλασσας και σώζει τον πατέρα του απ΄την κοιλιά του κήτους.
Ίσως γι'αυτό παραδέρνουμε στα τυφλά. Γιατί δεν βουτήξαμε ποτέ στο βυθό της θάλασσας για να σώσουμε τον πατέρα μας. Που θα πει: Τον φίλο μας, τον αδερφό μας, τον συνάνθρωπό μας.
Ή όπως πολύ ωραία το λέει ο ήρωας σε μια άλλη υπέροχη ταινία που έχω δει πριν από καιρό (Durak): ''Ζούμε και πεθαίνουμε σαν τα ζώα γιατί δεν ενδιαφερόμαστε πραγματικά ο ένας για τον άλλο''.
Η φωτογραφία αυτή προσωπικά με γεμίζει λίγη ελπίδα για λίγο.
* Αυτό το κείμενο και αυτή τη φωτογραφία δεν θυμάμαι πόσες φορές την έχω δημοσιεύσει. Και θα συνεχίσω να το κάνω.
Δημοσίευση σχολίου