Χρήστος Χωμενίδης: Ενας "διανοούμενος της παρακμής", με τη βρώμα και τη σήψη του να είναι ανυπόφορες

Δεν είχαμε διάθεση να ασχοληθούμε με το κατάπτυστο κείμενο που έγραψε στα ΝΕΑ, για τον Θάνο Μικρούτσικο ένας "διανοούμενος της παρακμής" που από τηλεοπτικό μαϊντανό του ο Πρετεντέρης τον "προβίβασε' σε αρθρογράφο των "Νέων".
Αναφερόμαστε φυσικά στον συγγραφέα Χρήστο Χωμενίδη και στο κείμενο που έγραψε με τίτλο "Η μοίρα σου εσύ μονάχος είναι".

Επειδή όμως σύντροφος και φίλος μπήκε στην διαδικασία να εντοπίσει σχεδόν όλες τις αντιδράσεις που υπήρξαν σε έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο και μας τις έστειλε, θα κάνουμε μια γενικότερη αναφορά.
Αν συγκεντρώσουμε τα κατά καιρούς λεγόμενα και γραφόμενα του Χωμενίδη θα γεμίσουμε πολλές σελίδες φτιάχνοντας μια εγκυκλοπαίδεια χυδαιότητας.
Επίσης, τώρα, αν παραθέσουμε τα δεκάδες επικριτικά σχόλια που γράφτηκαν σε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, για το τελευταίο εμετικό αφήγημα του, θα ήταν σαν να παίζαμε το παιχνίδι του, διαφημίζοντας τον.

Γι' αυτό καλύτερα είναι να δούμε την "μεγάλη εικόνα". Να μιλήσουμε για την ταξική διαστρωμάτωση. Για τους "δυο κόσμους" που υπάρχουν στην κοινωνία μας, μέσα στους οποίους παίρνουν θέση και οι "άνθρωποι του πνεύματος".
Στο ένα μετερίζι στέκονται οι διανοούμενοι που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην υπόθεση του λαϊκού κινήματος και στο άλλο "η πρόστυχη πένα και ψοφίμι, του βούρκου που λιβανίζει την μπόχα", όπως έγραφε και ο Κώστας Βάρναλης. Τόσο απλά.

Είναι όμως ευκαιρία να κάνουμε μια γενικότερη αναφορά για την "διανόηση της παρακμής" και αυτό θα γίνει παραθέτοντας ένα απόσπασμα από κείμενο του Στέλιου Ελληνιάδη:

Σήμερα δεν ζούμε στην Αναγέννηση, μαυρίλα από τη μια και φως από την άλλη. Ζούμε στην παρακμή του δυτικού μοντέλου κι αυτό το παρηκμασμένο μόρφωμα υπερασπίζονται οι καθεστωτικοί διανοούμενοι.
Στηρίζουν πρόσωπα και καθεστώτα που είναι τελείως σάπια, που κανιβαλίζουν, που φέρνουν μόνο φτώχεια και δυστυχία στην κοινωνία. Που δεν έχουν καμία αίγλη, που η διαφθορά τους είναι κραυγαλέα και δεν εξισορροπείται από καμία ένδοξη κατάκτηση, από καμία ανάπτυξη, από καμία έστω λαμπερή ψευτοκουλτούρα.
Καθεστώτα παρακμής, οικονομικής και πολιτισμικής, πρόσωπα λιγδιασμένα από πάνω μέχρι κάτω.

Τι καλό, άραγε, βρίσκουν οι δικοί μας διανοούμενοι στους πολιτικούς που λυμαίνονται τη  χώρα; Υπάλληλοι διεθνών τοκογλύφων, γλείφτες των ξένων, τσιράκια των εργολάβων, γιοι και κόρες κομματαρχών, αγράμματοι, εθνικιστές και τραμπούκοι ακροδεξιοί, συνθέτουν την κάστα εξουσίας.
Είναι οι ίδιοι που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία 40 χρόνια χωρίς κανένας να τους εμποδίσει. Είναι οι καταστροφείς της Ελλάδας. Και η βρώμα από τη σήψη τους είναι ανυπόφορη. Ανυπόφορη σκατίλα. Φαίνεται, όμως, ότι ο Τάκης Θεοδωρόπουλος, η Σώτη Τριαντάφυλλου, ο Γιάννης Σμαραγδής, ο Χρήστος Χωμενίδης και οι όμοιοι τους, δεν έχουν πια ούτε όσφρηση.

Τι τεράστια διαφορά από τους διανοούμενους και τους καλλιτέχνες του πρόσφατου παρελθόντος; Ρίτσος, Τσιτσάνης, Καλδάρας, Χατζιδάκις, Έλλη Παπαδημητρίου, Θεοδωράκης, Αναγνωστάκης, Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, Τσαρούχης, Διδώ Σωτηρίου, Λειβαδίτης, Ξαρχάκος, Μαρκόπουλος, Λεοντής, Ζαμπέτας, Ελευθερίου, Λοΐζος, Αγγελόπουλος και τόσοι άλλοι σπουδαίοι δημιουργοί που αντλούσαν νερό από τις πηγές του πολιτισμού ενός λαού με ελαττώματα, προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες, αλλά και μεγάλους αγώνες και θυσίες.

Και ο Χατζιδάκις με τους ρεμπέτες και ο Τσαρούχης με τους ναύτες του, από την ίδια πηγή με τον Τσιτσάνη και τον Βίρβο άντλησαν την έμπνευση τους. Ούτε ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου, ούτε ο Λαμπράκης και η Βλάχου, ούτε ο Ωνάσης και ο Νιάρχος ήταν οι τροφοδότες της δημιουργίας τους. Ασε που κι αυτοί δεν συγκρίνονται με τους Βενιζέλους, τους Σαμαράδες και όλα τα αρπαχτικά της εποχής μας.

Ο λαός είναι η γη, το χώμα, το νερό, η φωτιά και ο αιθέρας, το ποτάμι και η λάσπη, η θάλασσα και ο ήλιος, ο χτίστης και ο εμπρηστής, η πηγή της έμπνευσης και της δημιουργίας, ο χορηγός της πρώτης ύλης... ο δικός μας λαός, ο κάθε λαός.