Στη Μόρια μικρά παιδιά, επτά, έντεκα, δεκαπέντε χρόνων αυτοτραυματίζονται, παίρνουν ένα μαχαίρι χαρακώνονται, και λένε “θέλω να πεθάνω".

Ναι, ξέρουμε, ότι οι τυποποιημένες εκφράσεις του τύπου "ρεπορτάζ γροθιά στο στομάχι" και οι συναφείς τίτλοι δημοσιευμάτων, τις περισσότερες φορές δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα και αποτελούν "κράχτες" για απόκτηση αναγνωσιμότητας σε δημοσιεύματα.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση στην οποία θα αναφερθούμε παρακάτω, δεν υπάρχει ίχνος υπερβολής. Μπορούμε να πούμε μάλιστα, ότι είναι επιφανειακή περιγραφή της κατάστασης που επικρατεί στον χώρο συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών στην Μόρια της Λέσβου.

Επειδή τυγχάνει σύντρόφισσες/οι να έχουν πρωτοστατήσει στην δημιουργία και λειτουργία  μιας κίνησης αλληλεγγύης στους "κολασμένους αυτού του κόσμου", στα θύματα του ιμπεριαλισμού και καπιταλισμού, που βρίσκονται εγκλωβισμένα, σ΄αυτό το Αιγαιοπελαγίτικο νησί, γνωρίζουμε πρόσωπα και καταστάσεις.
Κάποια στιγμή θα πούμε τα πράγματα με το όνομα τους, για τον ρόλο πολιτικών κομμάτων, προσώπων, ΜΚΟ, σε σχέση με το μεταναστευτικό - προσφυγικό.
(Είναι ένα ρεπορτάζ σε εξέλιξη, ενώ κάθε μέρα προκύπτουν νέα στοιχεία. Επιθυμούμε να είναι κάτι το ολοκληρωμένο, το οποίο δεν θα δέχεται αμφισβήτηση πριν το παρουσιάσουμε).

Τώρα θα παραθέσουμε ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ που δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα Documento:

«Ο θάνατος στη Μόρια έχει γίνει πια καθημερινότητα». Αυτή η φράση είναι ίσως η πιο συχνή που θα ακούσει κάποιος από όσους βρίσκονται κοντά στο... υπερχειλισμένο Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης (ΚΥΤ) στη Λέσβο.
Πρόσφυγες πεθαίνουν από συγκρούσεις που προκαλεί η ανεύθυνη και εγκληματική επιλογή της υπερφόρτωσης του κέντρου υποδοχής, άλλοι από χρόνιες ασθένειες και μη και άλλοι δίνοντας μόνοι τέλος στη ζωή τους μην μπορώντας να διαχειριστούν την κατάσταση.

Τι γίνεται όμως όταν αυτοί που ψάχνουν διαφυγή σε ένα μαχαίρι ή σε ένα κουτί χάπια είναι μικρά παιδιά;

Παιδιά απομονώνονται, τραβάνε τα μαλλιά τους, χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο. Πόσο εύκολο μπορεί να είναι όταν ακούς από ένα παιδί επτά χρόνων ότι θέλει να πεθάνει;

«Στη Μόρια είδα μικρά παιδιά, επτά, έντεκα, δεκαπέντε χρόνων να αυτοτραυματίζονται, να παίρνουν ένα μαχαίρι και να χαρακώνονται, να λένε “θέλω να πεθάνω".
Λυτό και μόνο δείχνει πόσο τραυματικό είναι το περιβάλλον της Μόριας για τα παιδιά. Χάνουν κάθε έννοια παιδικότητας, αγάπης για τη ζωή. Παραιτούμαι» σημειώνει στο Documento η ψυχολόγος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα Ελλη Αβραμίδου.

«Με αγκάλιασε και τα χέρια της έσταζαν ακόμη αίμα»

Η κ. Αβραμίδου αναφέρθηκε σε κάποιες από τις στιγμές που τη σημάδεψαν και είχαν πρωταγωνιστές ανήλικα προσφυγόπουλα που η ψυχή τους δεν αντέχει άλλο και προσπάθησαν να αυτοκτονήσουν.

«Μια έφηβη 15 χρόνων πάσχει από κατάθλιψη και έχει προσπαθήσει πολλές φορές να αυτοκτονήσει/ Η πιο δυνατή στιγμή που έχω ζήσει στη Μόρια ήταν όταν αυτό το κορίτσι είχε χαρακωθεί πάρα πολύ βαθιά κάνοντας απόπειρα αυτοκτονίας. Της είχαν δέσει αυτοσχέδια το χέρι με έναν επίδεσμο και μόλις μπήκε στην κλινική με αγκάλιασε με το αίμα να τρέχει ακόμη και έκλαιγε με λυγμούς. Μου έλεγε: Σε παρακαλώ,, δεν θέλω να ξαναγυρίσω εκεί”. 
Την ίδια μέρα, αφού περιποιηθήκαμε το τραύμα της, έκανε και δεύτερη απόπειρα. Πήρε χάπια και μετά νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο όπου έκανε πλύση στομάχου».

Κάθε φορά που υπήρχε αναταραχή στον χώρο, κάποια φωτιά ή καβγάς, ένα επτάχρονο κοριτσάκι από το Αφγανιστάν έλεγε ότι θέλει να πεθάνει. «Μάλιστα είχε πάρει ένα μαχαίρι και είχε προσπαθήσει να χτυπήσει την κοιλιά της. Οταν την είδα, αυτό που μου είπε ήταν “δεν θέλω να ζω έιλλο εκεί, δεν θέλω να μείνω έιλλο στη Μόρια”. Ενα παιδί επτά χρόνων, ψωνάζοντας “θέλω να πεθάνω”, ουσιαστικά φωνάζει για βοήθεια. Θέλει να τη βγάλουμε από αυτή την κόλαση που ζει και δεν μπορεί να διαχειριστεί» λέει η κ. Αβραμίδου.