Έτσι ‘ναι ο Γενή Ντουνιάς, έτσι ΄ναι ο ψεύτης κόσμος
Άλλοι τον παραδίνουνε κι άλλοι τον καρτερούνε…
Κι αηδόνι μου τραγούδησε την κόρη να ξυπνήσεις
Να πιάσει ήλιος τα βουνά κι η πέρδικα τα πλάγια
Το ‘να πουλί να κελαηδά και τ’ άλλα να το λένε:
Φίλα τη μ’ όλα τα φιλιά….
Εγώ 'μαι άγριος κι "απολίτιστος" και δεν νοιώθω ησυχία στις τρελαμένες πόλεις σας...
Εγώ θέλω να ακούω το φύσημα του ανέμου στις φυλλωσιές, τον αγέρα να μουρμουράει στο κύμα!...
Εγώ θέλω να απολαμβάνω τα μπουμπούκια στα λουλούδια να ανθίζουν και να καμαρώνω την ομορφιά, τα άγρια πουλάκια να παίζουν και να κελαηδούν την αυγή!
Ναι, είμαι ο άγριος που δεν καταλαβαίνω την πρόοδο σας, την πρόοδο του φασισμού, του ρατσισμού, του μίσους και της παραδοπιστίας!
***
Αλίμονο στον άνθρωπο που χάσει την ελπίδα
μοιάζει με κάτεργο παλιό μέσα στην καταιγίδα
Δημοσίευση σχολίου