Μια απάντηση στις αθλιότητες και στην ιστορική παραχάραξη που επιχειρεί ο Διονύσης Χαριτόπουλος

Του Γιώργη Γιαννακέλλη

Ούτε σε ιστορικό πόνημα που θα υπέγραφαν Μουμτζής, Καλύβας και Μαραντζίδη, δεν θα συναντούσαμε τόσες συσσωρευμένες αθλιότητες, ανοησίες και ιστορικές ανακρίβειες, όπως αυτές που αντικρίσαμε διαβάζοντας το κείμενο που υπογράψει ο Διονύσης Χαριτόπουλος στην "ΕφΣυν".

Κατανοητό είναι. ότι "το τιμωρό χέρι του λαού", η Οργάνωση Προστασίας Λαϊκού Αγώνα (Ο.Π.Λ.Α) και οι αγωνιστές της, θα χαρακτηρίζοντας "δολοφόνοι" από τον Χαριτόπουλο και τους ομοίους του.
Αυτό όμως ας το προσπεράσουμε.
Αλλωστε για τους διανοουμένους τύπου Χαριτόπουλου, το ξέσπασμα ενός ταξικού μίσους, όπως τότε που η ΟΠΛΑ  εκδικήθηκε για το μαρτυρικό θάνατο της Ηλέκτρας Αποστόλου, εκτελώντας δεκάδες καθάρματα, είναι "δολοφονίες".

Με μια υπεροψία απ' αυτή που χαρακτηρίζει τους κατά έλξη αυτοαναφορικούς ανθρώπους, ο αρθρογράφος της "ΕφΣυν", πάει να μας παρουσιάσει ένα ιστορικό γεγονός, με σκεπτικό που διδάσκεται στην Αδώνιο σχολή "Ελληνική Αγωγή".   
(Για να αιτιολογήσουμε τους παραπάνω χαρακτηρισμούς που αποδίδουμε στον Χαριτόπουλο να σημειώσουμε ότι σε κείμενα του θα τον συναντήσετε να μιλάει συνέχεια, ότι "στα μαθητικά συλλαλητήρια (Κυπριακά,15%, 1 -1 -4) ήταν από τους υποκινητές", στην στρατιωτική του θητεία κατά την διάρκεια της Απριλιανής δικτατορίας, ως ανθυπολοχαγός, με μονάδα του Εβρου, έκανε "βανδαλισμούς και δολιοφθορές" σε χουντικά εμβλήματα, ενώ κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου "πρόσφερε λεφτά και φάρμακα" για τους έγκλειστους φοιτητές κ.α.
Εξυπακούεται ότι δεν μας ενδιαφέρει να δούμε αν ισχύουν οι ισχυρισμοί του ή όχι. Και μόνο όμως ότι αισθάνεται την ανάγκη να τους επαναλαμβάνει δείχνει την ποιότητα του ανθρώπου). 

Δεν ξέρεις από που να αρχίσεις που που να τελειώσεις με την ιστορική παραχάραξη που επιχειρεί, ο Χαριτόπουλος, εντρυφώντας στα γνωστά κείμενα απ' την εποχή του Γεωργαλά, περί "λαθολογίας" του ΚΚΕ και ειδικά του τότε ηγέτη του Ν. Ζαχαριάδη.  

"O Εμφύλιος ήταν το αποκορύφωμα σε μια σειρά λανθασμένων αποφάσεων της πολιτικής καθοδήγησης του ΚΚΕ... Ο ηγέτης του KKE Ζαχαριάδης αποφάσισε τη δυναμική αναμέτρηση με την κυβέρνηση, που άρχισε με τις «ομάδες αυτοάμυνας» των διωκόμενων και συνεχίστηκε με τον ΔΣE (Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας)", μας γράφει ο "ιστορικός" Δ. Χαριτόπουλος.

Φυσικά δεν ήταν καμιά προσωπική απόφαση του τότε γ.γ να ξεκινήσει εμφύλιος. Ηταν συλλογική απόφαση του ΚΚΕ. 

Η τρομοκρατία και η βία κατά των κομμουνιστών, κατά των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, που ακολούθησαν μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς, η "λευκή τρομοκρατία" που βασίλευε σε όλη την Ελλάδα, το πιστόλι του μοναρχοφασίστα ληστοσυμμορίτη που "επέβαλε τον νόμο", είναι οι παράγοντες εκείνοι που γέννησαν την ανάγκη του ΔΣΕ, όχι μόνο ως άμυνα, αλλά και ως ηρωική προσπάθεια για να πάρουν σάρκα και οστά τα οράματα της Εθνικής Αντίστασης.

Οχι, δεν μπορεί, ο Δ. Χαριτόπουλος να αγνοεί τι επακολούθησε μετά την συμφωνία της Βάρκιζας. Οι αντικομουνιστικές υπηρεσίες όμως πάντα είναι χρήσιμες σε ένα βιογραφικό. (Ο ίδιος δηλώνει αμετακίνητος ψηφοφόρος του ΚΚΕ, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία)

Μια εικόνα για την κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα 4 μήνες μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, και το τρομοκρατικό όργιο που υπήρχε σε βάρος των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, μας δίνει το τηλεγράφημα που έστειλε η ΚΕ του ΕΑΜ, στις 26 Ιούνη 1945, προς τους ηγέτες της ΕΣΣΔ, των ΗΠΑ και της Βρετανίας.

Το υπογράφει ο Γραμματέας της Κ.Ε του ΕΑΜ, Δημήτρης Παρτσαλίδης, και ανάμεσα στα άλλα αναφέρει:

Το Κίνημα Εθνικής Αντίστασης βρίσκεται κάτω από ένα πρωτοφανή διωγμό που ενεργείται από ληστοσυμμορίες μοναρχικές και ένοπλες εθνοπροδοτικές οργανώσεις που είχαν οπλιστεί και χρησιμοποιηθεί από τους κατακτητές....  
Κυριαρχούν εγκληματίες πολέμου Ταγμάτων Ασφαλείας και φασιστικοί σύνδεσμοι αποτελούντες παρακυβέρνηση και  δοσίλογα εθνοπροδοτικά στοιχεία παραμένοντα στον κρατικό μηχανισμό.

Δεν περνάει μέρα χωρίς δολοφονίες δημοκρατικών πατριωτών. Βασανιστήρια, βιασμοί γυναικών, μπλόκα συλλήψεις, κατασχέσεις εφημερίδων, ανατινάξεις τυπογραφείων. 

Μέσα σε τέσσερις μέρες δολοφονημένοι πατριώτες ανέρχονται σε 500, φυλακισμένοι δημοκρατικοί σε 50.000, ληστοσυμμορίες υπαίθρου 150 και παρανόμως οπλοφορούντες 20.000. 

Απειλούνται ανοιχτά πραξικοπήματα και ετοιμάζεται κατάλογος προγραφών, δεκάδες χιλιάδες δημοκρατικών πολιτών 

Ο "ιστορικός" μας στο κείμενο του ούτε κουβέντα για τα παραπάνω. Πόσο μάλλον να κάνει την παραμικρή αναφορά για το Υπόμνημα του Αρχηγείου του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας που έστειλε στον Ο.Η.Ε. τον Μάρτης του 1947 «για τα αίτια που προκάλεσαν τον εμφύλιο πόλεμο και η γνώμη μας για το σταμάτημά του».

Ανούσιες λεπτομέρειες αυτά για τον Χαριτόπουλο. Του αρκεί ότι  "ανακάλυψε" ότι έτσι ξαφνικά ένα πρωί, του ήρθε του Ζαχαριάδη και λέει ... δεν ξεκινάω έναν εμφύλιο πόλεμο;

(Ιστορικά πάντα οι εμφύλιοι πόλεμοι είναι αντικειμενική φυσιολογική εξέλιξη της σύγκρουσης ανάμεσα σε ριζικά αντιτιθέμενα κοινωνικά, ταξικά συμφέροντα, και παίρνουν κάθε φορά μορφή, ανάλογα την εποχή και τις συνθήκες. Δεν είναι όμως τώρα αυτό το θέμα μας).

Αυτά τα τρελά πάλι, που γράφει ο Χαριτόπουλος, ότι η καθοδήγηση του ΚΚΕ χαρακτήρισε «προδότες», «δειλούς» και «συμβιβασμένους». όσους ΕΑΜίτες δεν στελέχωσαν τον ΔΣΕ, που τα βρήκε;
Προφανώς εκεί που ανακάλυψε ότι "στον ΔΣE επικρατούσε μια απροκάλυπτη εχθρότητα για τον ΕΛΑΣ, όπου «είχαν τις διοικήσεις οι καραβανάδες και οι κατσαπλιάδες, οι καπεταναίοι με τα γένια και τις χαντζάρες». Για τη γραφειοκρατική ηγετική ομάδα του ΚΚΕ, οι πρώην ΕΛΑΣίτες εθεωρούντο ύποπτοι και απροσάρμοστοι. Και, αν προέρχονταν από το περιβάλλον του Αρη, ακόμη χειρότερα".

Ο Δ. Χαριτόπουλος δεν έγραψε ένα ιστορικό κείμενο αλλά μια μυθοπλασία απ' την αρχή μέχρι το τέλος. 

Ναι το ΚΚΕ σ' αυτή την ιστορική περίοδο έκανε λάθη και μάλιστα σοβαρά.  Και ένα απ' αυτά ήταν ότι η ηγεσία του ΚΚΕ δεν επέλεξε έγκαιρα την κήρυξη γενικευμένου ένοπλου αγώνα έστω από το τέλος του 1945.
Αν συνέβαινε αυτό τότε «η νίκη του Ζαχαριάδη ήταν σχεδόν βεβαία» (Ε. Αβέρωφ, «Φωτιά και τσεκούρι»). Αρκεί να αναλογιστούμε πως το 1946 ο αστικός στρατός δεν είχε αναδιοργανωθεί, παρέμεναν ελεύθεροι χιλιάδες ΕΑΜίτες, και το αστικό κράτος δεν είχε ακόμα ερημώσει τα χωριά, που θα αποτελούσαν την δεξαμενή εφεδρειών για τον ΔΣΕ. Τα λάθη όμως αυτά τα μελετάμε και διδασκόμαστε απ' αυτά.

Από κει και πέρα, όμως, τι διάολο ιστορικός είναι ο Χαριτόπουλος όταν αναφέρεται σε μια τόσο ιστορικά ταραγμένη εποχή και δεν βρίσκει μια λέξη να γράψει για τις ωμές και ένοπλες επεμβάσεις των Αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών;,

Δεν έτυχε να ακούσει για τα Αμερικάνικα αεροσκάφη που βομβάρδιζαν με βόμβες Ναπάλ τους αντάρτες του ΔΣΕ σε Γράμμο Βίτσι;
Για την απεριόριστη στρατιωτική βοήθεια που πρόσφερε η Αμερική στον λεγόμενο "Εθνικό Στρατό";

Η τρομοκρατία και η βία κατά των κομμουνιστών, κατά των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, οι δολοφονίες και οι απίστευτες διώξεις, εναντίον κάθε προοδευτικού πολίτη ήταν οι παράγοντες εκείνοι που γέννησαν την ανάγκη της ίδρυσης του ΔΣΕ,  

Η αλητεία όμως και η ιστορική παραχάραξη του Δ. Χαριτόπουλου χτυπάει κόκκινο όταν γράφει: "Ο ΔΣE ούτε καθ’ υποψίαν πλησίασε τη μαζικότητα, τη συνοχή ούτε, φυσικά, τη λαϊκή αποδοχή του EΛAΣ. Στον κολοφώνα της ακμής του, με όλα τα μέλη του KKE στο βουνό και με τους χιλιάδες προερχόμενους από υποχρεωτική στρατολόγηση (άνδρες και γυναίκες), ζήτημα είναι αν έφτασε τους 20.000 μαχητές".
Από που στο διάολο κατέληξε σ' αυτό το νούμερο;

Στο βιβλίο του "Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου 1946-1949", ο ιστορικός Γιώργος Μαργαρίτη, αναφέρει ότι απ' τις γραμμές του ΔΣΕ πέρασαν συνολικά 100.000 άνθρωποι, ενώ έχασαν την ζωή τους σε μάχες 25.000 άντρες και γυναίκες του ΔΣΕ. 
Στην ίδια διαπίστωση συμφωνεί σε πόνημα του και ο Αλέκος Αναγνωστάκης που συμπληρώνει ότι στις τάξεις του ΔΣΕ υπήρχαν 4.550 ένοπλες γυναίκες, ενώ χιλιάδες είναι οι αντάρτες του ΔΣΕ που βρέθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα με απόφαση των έκτακτων στρατοδικείων και των δικαστηρίων σκοπιμότητας.

Και να κάνουμε έναν επίλογο στον σχολιασμών των ανοησιών που έγραψε ο Δ. Χαριτόπουλος με ένα απόσπασμα απ' το βιβλίο του Β. Ραφαηλίδη "Ιστορία του νεοεληνικού κράτους":

Στον τριετή εμφύλιο πόλεμο του 1946-1949 δεν νίκησε ο λεγόμενος Εθνικός Στρατός, νίκησαν οι Αμερικανοί. Στρατιωτικά, οργανωτικά, πολιτικά

Στρατιωτικά, γιατί τους πολέμους δεν τους κερδίζουν οι ήρωες αλλά οι καλά εξοπλισμένοι στρατοί.
Αν τους πολέμους τους κέρδιζαν οι οι ήρωες τον εμφύλιο πόλεμο θα τον είχε κερδίσει ο Δημοκρατικός Στρατός που αποτελούνταν από εθελοντές.

Είναι άλλο να αναλαμβάνεις προσωπικά το ρίσκο του ενδεχόμενου θανάτου σου πηγαίνοντας εθελοντικά σ’ έναν πόλεμο, κι άλλο να σε πετούν στη μάχη θέλεις δεν θέλεις σαν επίστρατο.