Κατήγοροι και κατηγορούμενοι, κριτές και κρινόμενοι. Ολοι αυστηροί, έτοιμοι να κουνήσουμε το δάχτυλο, να διδάξουμε, να πούμε τη μια αλήθεια, την αλήθεια μας.
Το σύνδρομο Μωυσής απλώνεται εφιαλτικά, όλοι έχουμε έναν δεκάλογο για καθετί, έναν μωσαϊκό νόμο, πέλεκυ, για τους άλλους:
Πέλεκυ για όσους ζουν στις λάσπες αφού είναι παράτυποι, πέλεκυ για όσους δεν έχουν προς το ζην, πέλεκυ για όσους διαμαρτύρονται ....
Οι λέξεις: αυστηρότητα, αξιολόγηση, ποινή φαντάζουν μαγικές, γίνονται πιπίλα στο στόμα όλων. Γιατί; Μα επειδή όλοι φαντάζονται πως είναι οι καλύτεροι.
Τις ποινές τις θέλουν για τους άλλους με ορθολογισμό και κριτήρια δυτικών κοινωνιών προηγούμενων δεκαετιών .
Κριτήρια δυτικών σε κοινωνία μεταοθωμανική.
Κριτήρια δυτικών σε κοινωνία που για όλα χρησιμοποιεί τη λέξη φιλότιμο .
Κριτήρια δυτικών σε κοινωνία που θεωρεί κρατική επιτυχία τις δωρεές ....
Το διαδίκτυο χώρος επίθεσης, αλληλοφαγώματος κι εκτόνωσης την ώρα που μετράμε βήματα και μηνύματα εξόδου, την ώρα που κάθε τόσο νομοθετείται κάτι που δεν επείγει, αλλά θα οριοθετεί τη μετά καραντίνα ζωή .
Κριτές και κρινόμενοι κατήγοροι και κατηγορούμενοι, αυστηροί τιμητές των πάντων
Η σκληρότητα όμως κυλά προς τα κάτω και πέφτει στους ώμους του πιο αδύναμου.
Η γενιά μας βίωσε και βία και ποινές. Ηταν εφαλτήριο ή φρένο; Αφετηρία ή σταθμός;
Ο καθένας ας απαντήσει στον εαυτό του, εγώ μετά από πολλά χρόνια κατάφερα (;) να σβήσω ακατανόητες τιμωρίες και επικρίσεις χωρίς λόγο.
Θυμάμαι μόνο το βλέμμα ενός ανθρώπου, ένα βλέμμα με κατανόηση, ένα βλέμμα ενθαρρυντικό, "ένα ζεστό βλέμμα".
Δημοσίευση σχολίου