"Που πήγε αυτός που ξέρει να μιλά, που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει"; Για κάποιους απόμαχους της ζωής, οι μέρες των Παθών, δεν τελείωναν ποτέ ... Για κάποιους, η Ανάσταση, η λύτρωση, δεν φάνηκε στο διάβα τους ... Μόνο ο θάνατος, στη πιο αδυσώπητη μορφή του ...
Εκεί, στο γηροκομείο Χανίων ... Εκεί, στο κολαστήριο των ανθρώπων που όδευαν στη δύση τους, χωρίς μια σταγόνα αγάπης, τρυφερότητας, ζεστασιάς, ανθρωπιάς ... Πεταμένοι στα χέρια τεράτων, να υποφέρουν σωματικά και ψυχικά ... Τεράτων, που πολλοί ήξεραν την ύπαρξη τους, μα σώπαιναν ...
Εκλειναν τα μάτια, κάλυπταν τα αυτιά, σφράγιζαν τα στόματα, και συνέχιζαν τη θλιβερή ζωούλα τους, περιχαρακωμένοι στο μίζερο εγώ τους, χωρίς τύψεις, χωρίς ενοχές ..
Μα τώρα, τώρα που τα εγκλήματα ήρθαν στο φως, κάποια στόματα άνοιξαν. Και ανερυθρίαστα, κάποιοι συγγενείς και πρώην εργαζόμενοι, ομολογούν ... Και μιλούν για θείους, γονείς, τρόφιμους, που έβλεπαν βασανιστικά να λιώνουν, για τις κραυγές απελπισίας και τις εκκλήσεις για βοήθεια που έσκιζαν τον αγέρα ...
Οι ίδιοι όμως, τότε δεν μιλούσαν, δεν ερευνούσαν δεν ενεργούσαν ... Φόβος; Αδυναμία; Αδιέξοδο; Οχι, δεν υπάρχουν ελαφρυντικά, για την λιποταξία τους μπροστά σε τούτα τα εγκλήματα ... Οποιος δυο στάλες ανθρωπιάς διαθέτει, όποιος στο δίκιο πιστεύει, βρίσκει τη δύναμη Ανθρωπος να γενεί ...
Γιατί όποιος στη θέα των τεράτων αποστρέφει το βλέμμα, όποιος στη φρίκη που προκαλούν τα νότα αδιάφορος γυρίζει, έχει ήδη αφομοιωθεί στον κόσμο τους... Στον κόσμο των τεράτων .... Κανένα Αουσβιτς δεν θα είχε αμαυρώσει την ιστορία της ανθρωπότητας, αν δεν περιστοιχιζόταν απ' την ανοχή και την αδιαφορία..
Δημοσίευση σχολίου