Για τους καλλιτέχνες που έγραψαν και τραγούδησαν το αίσχος του ύμνου στη χούντα...

Γράφει ο Νίκος από Βόλο

Πριν λίγες μέρες, την Τρίτη 1 του Ιούνη, το Βαθύ Κόκκινο αναφέρθηκε ξανά στην περίπτωση του αισχρού ύμνου της απριλιανης φασιστικής χούντας και στους καλλιτέχνες που γίνηκαν τα λιβανιστήρια των αμερικανοκίνητων τυράννων.

 Η περίπτωση του Μπιθικώτση, πολύ  καλού λαϊκού συνθέτη, τραγουδιστή και ερμηνευτή έργων υψίστης πολιτικής αξίας όπως ο "Επιτάφιος", η "Ρωμιοσύνη" και το "Άξιον Εστί" (που τα μελοποίησε και τα ενέταξε στη χορεία τως αθάνατης κλασικής τέχνη όλων των αιώνων ο Μίκης με το μέγιστο ταλέντο του και με βάση τα βιώματά του χρόνων και χρόνων, και τι χρόνων!) είναι η πλέον σοκαριστική, αναπάντεχη και απολύτως αηδιαστική για έναν τέτοιο καλλιτέχνη, στη βρώμικη αυτή ιστορία του ύμνου των χουνταίων, στην οποία επανειλημμένα έχει αναφερθεί το Βαθύ Κόκκινο, για να μην ξεχνάμε την αληθινή ιστορία μας. ''

Ήταν και παραμένει γροθιά στο στομάχι, αυτό που έκανε τότε ο Μπιθικώτσης, είναι φασούλι που δεν καταπίνεται με τίποτα. Μπορούσε ο Μπιθικώτσης, αν ήθελε, όχι μόνο να αρνηθεί να υμνήσει τη χούντα, αλλά να ρεζιλέψει τους Παττακούς και τα λιβανιστήρια τους διεθνως. Τελικά, ρεζίλι γίνηκε ο ίδιος και δεν τον έσωσε ο τίτλος του "Σερ" που υποκριτικά του απένειμε  η "ανώτερα κοινωνική υποστάθμη"! 

Τίτλος άλλωστε τόσο ψεύτικος, τόσο " δήθεν".  Αντίθετα η περίπτωση των άλλων δύο συντελεστών του χουντικού ύμνου, που αναφέρονται στο σχόλιο του Θοδωρή Μπρουτζάκη, δεν ήταν καθόλου αναπάντεχη! 

Ο μεν Οικονομίδης ήταν γνωστός ως κονφερανσιέ και μίμος του ΕΙΡ και ως ηθοποιός της μετεμφυλιακής εποχής, ο δε Κατσαρός ήταν γνωστός ως καλός σαξοφωνίστας και μουσικοσυνθέτης της μόδας τη δεκαετία του 1960 στο χώρο της ελαφράς μουσικής, και της μουσικής κινηματογράφου. Διακρίθηκε και προ και μετά χούντας, έγινε δε πολύ γνωστός ως πρόσωπο της τηλεόρασης στη δεκαετία του 1970 από το τότε "talent show" της Καραμανλικής ΕΡΤ, και συνέχισε να κάνει τη συνήθη καριέρα του, μέχρι σχεδόν στις μέρες μας. 

Τώρα πλέον θα έχει μάλλον αποσυρθεί, αφού έχει φτάσει σε αρκετά μεγάλη ηλικία. Κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα και των δύο αυτών καλλιτεχνών ήταν πάντοτε η επιδίωξη της ατομικής τους καριέρας, της  προβολής και διάκρισης, στο εμπορικό, στο χωρίς πολιτικούς και κοινωνικούς προβληματισμούς, πλατύ θέαμα κι ακρόαμα του καιρού τους. 

Έργα εύπεπτα, κυρίως για πλάκα και διασκέδαση οι ρόλοι του Οικονομίδη, ερωτικά μουσικά κομμάτια και τίποτε άλλο πέραν τούτου, τα τραγούδια του Κατσαρού. Σταδιοδρόμησαν λοιπόν κι οι δυο τους ανεξαρτήτως της κυβέρνησης που ήταν στην εξουσία, αν και στα περισσότερα χρόνια της καριέρας τους αυτής κυβερνούσε έτσι ή αλλιώς η δεξιά, στην οποία και οι δυο τους ανήκαν, πάντοτε, ιδεολογικά. Τι ΕΡΕ, τι χούντα, τι ΝΔ; Ένα και το αυτό, σε τελική ανάλυση για το σύστημα. Ένα  και το αυτό για καλλιτέχνες της μόδας και της προσωπικής προβολής που δεν μπορούσαν να είναι τίποτε άλλο από δεξιοί, με ό,τι αντιπροσωπεύει η δεξιά στον ιδεολογικό κι αισθητικό τομέα, στον τομέα της στάσης ζωής ενός ανθρώπου. 

Ποτέ δεν έκρυψαν άλλωστε τέτοιοι καλλιτέχνες την πολιτική τους προέλευση. Ο Κατσαρός πχ, λίγα μόλις χρόνια πριν, έβγαινε ανοιχτά στις προεκλογικές καμπάνιες να υποστηρίξει τη ΝΔ. Δεν είναι τυχαίο ότι και ο Οικονομίδης στον καιρό του δούλευε ως παραγωγός για το κρατικό ραδιόφωνο, σε μιαν εποχή που χρειάζονταν ένα κάρο πιστοποιητικά "εθνικοφροσύνης" για να μπει κάποιος ως στέλεχος ή παραγωγός εκπομπών εκεί μέσα. 

Επομένως δεν υπάρχει τίποτα το μη αναμενόμενο στη σύνθεση και ενός ύμνου της χούντας εκ μέρους τους. Η χούντα γι' αυτούς ήταν αυτό που όλοι μας ξέρουμε: σάρκα από τη σάρκα της δεξιάς. Ενώ φυσικά ή παρέμενε ο εργοδότης κάποιων ή πλήρωνε καλά για να διαφημιστεί. Κι επειδή γινόταν και γίνεται κάποτε λόγος για τη διαίρεση των παλιών μουσικόφιλων σε οπαδούς του Μπιθικώτση ή του Καζαντζίδη, πρέπει εδώ εμείς, σαν γνήσιοι αριστεροί και άνθρωποι που αγαπάμε παν ό,τι το γνήσιο και ντόμπρο στη ζωή,  να αποτίσουμε και από αυτή εδώ την ιστοσελίδα ένα φόρο τιμής στον ανεπανάληπτο Στέλιο της εργατιάς, του μετανάστη, του εξόριστου, της χαροκαμένης μάνας των αγωνιστών κι όλου του πονεμένου Λαού μας. Όχι μόνο γιατί ο Στέλιος τραγούδησε με τη μοναδικής ποιότητας φωνή του, γνήσια κι ανόθευτα τα πάθη μας, αλλά και γιατί ήταν πάντοτε παλικάρι που δεν έσκυψε το κεφάλι σε κανέναν λσογδάρτη και που δε δίστασε να στείλει στο διάολο και την καριέρα και τα φράγκα και τις τιμές και δόξες. 

Θα πρότεινα στο Βαθύ κόκκινο, αν το έχει, να  το ανεβάσει εκείνο το βίντεο με το συγκλονιστικό τελευταίο τραγούδι του Στέλιου, μετά το γυρισμό του στη δισκογραφία: "Έρχονται χρόνια δίσεκτα..."  που λες και προέβλεψε, δέκα χρόνια πριν έρθει, αυτό τον ατελείωτο κοινωνικό εφιάλτη που ζούμε μετά το 2010.Τραγούδι γνησιότατα πολιτικό για την εποχή μας, όπως οι "Άπονες εξουσίες", "Το παλικάρι έχει καημό" και "Βράχο-βράχο τον καημό μου", που ερμήνευσε στα πέτρινα χρόνια του 1960 και που μπήκαν για πάντα στην καρδιά μας... 

Γιατί το γνήσιο και το τίμιο θα λάμπει πάντα σαν διαμάντι στα σκοτάδια των δίσεκτων καιρών.