Για το "εθνικό σύνθημα" μας

Του Κώστα Μ.

Του την είχα "φυλαγμένη" του συντρόφου Γιώργη, γιατί αν και δεν μπορούσα να διαφωνήσω με πολιτικά επιχειρήματα για την στάση που κράτησε για το "εθνικό σύνθημα" μας, μου έδινε την εντύπωση ότι οι θέσεις του αποπνέουν ελιτισμό και κουκουέδικη "αστική ευγένεια". 

Δεν μπορούσα άλλωστε να εντοπίσω ποια ήταν η σκοπιμότητα η οποία τον παρακίνησε να κάνει αυτή την τοποθέτηση. Και μάλιστα με μια αναζήτηση που έκανα στο διαδίκτυο δεν εντόπισα κάτι σχετικό σε κανέναν κινηματικό ιστότοπο. Τυχαίο; 
Μήπως είμαστε υπερβολικοί αναζητώντας σε κάθε αυθόρμητη αντίδραση πολιτική ορθότητα;

Και κάτι άλλο. Μπορεί να είμαστε κατηγορηματικοί ότι οι δυο λέξεις που ακούγονται σήμερα απ' άκρη σ' άκρη στην Ελλάδα είναι ένα γηπεδικό, απολίτικο σύνθημα; Εγώ, θα μπορούσα να υποθέσω ότι είναι μια πρωτόλεια, ακατέργαστη εκδήλωση ταξικού μίσους που φαινομενικά μόνο έχει αποδέκτη τον πρωθυπουργό.  

Επιπροσθέτως, όταν όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις τοποθετούνται με τον γνωστό τρόπο απέναντι σε μια ενστικτώδη λαϊκή αντίδραση που εκφράζεται με ένα σύνθημα, ποια αναγκαιότητα προκύπτει να προσπαθήσουμε εμείς να το προσεγγίσουμε θεωρητικά; 

Ναι, σύντροφε, υποθέτω ότι θα με αντικρούσεις με το λενινιστικό απόφθεγμα "υποταγή στο αυθόρμητο". Εγώ που είμαι σύντροφος έχω κάθε διάθεση να το συζητήσω και να το αποδεχθώ. 
Δεν κάνεις όμως μια προσπάθεια -και εδώ κολλάει το "φυλαγμένη" σύντροφε- να το συζητήσεις με τους εκατοντάδες χρήστες του twitter οι οποίοι υποδέχθηκαν οργισμένα την διαπίστωση της ευρωβουλευτή της Ν.Δ.,  Ελίζα Βόζεμπεργκ η οποία μίλησε για "κατάντια" αυτών που με κάθε τρόπο προβάλλουν το "εθνικό σύνθημα";

Ενα μικρό δείγμα: