Ο Ζαν Λικ Γκοντάρ ξεπέρασε τα 50 χρόνια κινηματογραφικής παρουσίας. Μιας παρουσίας με μεγάλη αποδοχή και, την ίδια στιγμή, με μεγάλες αντιρρήσεις. Ο Γκοντάρ επηρέασε πολλούς άλλους σκηνοθέτες: Φασμπίντερ Βέντερς, Αλτμαν, Τζάρμους, Σκορτσέζε, Ταραντίνο κ.ά. Οι ταινίες του πλησιάζουν τις 100 (93)! Το μεγάλο φάσμα της θεματολογίας του εξηγείται από την επιθυμία του σκηνοθέτη να είναι πάντα «παρών».
Κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Γκοντάρ πως δεν «ανησύχησε». Σχεδόν όλες οι ταινίες του, και οι μικρού μήκους, επίσης, προσπαθούν να είναι «κοινωνικά σχόλια», πάνω σε «κοινωνικά ζητήματα». Ολα τα μεγάλα ζητήματα του καιρού του σχολιάστηκαν στις ταινίες του και στα γραπτά του. Αντιρρήσεις υπάρχουν στη σύλληψη της αντικειμενικής πραγματικότητας από το σκηνοθέτη και, στη συνέχεια, στη διατύπωση της σκέψης του, τόσο στη φόρμα όσο και στο περιεχόμενο.
Ο Γκοντάρ γεννήθηκε στο Παρίσι το 1930. Μόλις ξέσπασε ο πόλεμος, οι πλούσιοι γονείς του, τον έστειλαν στην Ελβετία. Εκεί απέκτησε την ελβετική υπηκοότητα. Λίγο πριν το 1950 ξαναγυρίζει στο Παρίσι. Γράφεται στη Σορβόννη. Εκεί συναντά τους ανθρώπους που επηρέασαν βαθιά τη ζωή, αλλά και την ιστορία του γαλλικού κινηματογράφου. Και όχι μόνον! Κλοντ Σαμπρόλ, Φρανσουά Τριφό, Ερίκ Ρομέρ και Ζακ Ριβέτ. Ολοι μαζί αποτέλεσαν τη γνωστή «nouvelle vague».
Το 1950 η παραπάνω ομάδα εκδίδει το περιοδικό «La Gazette du Cinema». Στο περιοδικό αυτό, πότε με ψευδώνυμο «Χανς Λούκας» και πότε με το όνομά του ο Γκοντάρ , γράφει τα πρώτα του κείμενα. Παράλληλα παίζει σε ταινίες των Ριβέτ και Ρομέρ. Μέχρι το 1960, που γύρισε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, «Χωρίς Ανάσα», έγραφε διαρκώς κείμενα και γύριζε ταινίες μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ. Η πρώτη του κινηματογραφική δουλιά ήταν η μικρού μήκους ταινία «Operation Beton». Η τελευταία του «Notre musique».
Αξίζει να δει κανείς, συνοπτικά, το πολιτικό «κλίμα» μέσα στο οποίο διαμορφώθηκε ο σκηνοθέτης και ο άνθρωπος Γκοντάρ . Το 1954 η Γαλλία ηττάται στο Βιετνάμ. Την ίδια περίοδο το παλιό Παρίσι νιώθει τα νέα μικροαστικά προάστια, που δημιουργούνται, να του σφίγγουν το λαιμό. Ενα χρόνο αργότερα η Αλγερία ξεσηκώνεται. Το Παρίσι γεμίζει διαδηλωτές. Το 1958 ο Ντε Γκολ εκλέγεται πρόεδρος. Το 1959 η Γαλλία γίνεται ιδρυτικό μέλος της ΕΕ. Το 1961 οι φίλοι της ανεξαρτησίας της Αλγερίας βγαίνουν στους δρόμους. Τον επόμενο χρόνο η Αλγερία αποκτάει την ανεξαρτησία της, ενώ η Γαλλία διχάζεται. Σχεδόν 1.000.000 Γάλλοι, οι οποίοι ζούσαν στην Αλγερία επιστρέφουν πίσω. Ολος αυτός ο κόσμος πρέπει να στεγαστεί!
Το 1967 ο Γκοντάρ γυρίζει την ταινία, «Δυο ή Τρία Πράγματα που Ξέρω γι' Αυτήν». Ταινία που αναφέρεται και στην αναγκαστική ανοικοδόμηση (διάβαζε κριτική δίπλα). Τον επόμενο χρόνο έχουμε το Μάη του '68. Το 1969 ο Ντε Γκολ παραιτείται. Πρόεδρος της Γαλλίας γίνεται ο Μπομπιντού. Το 1970 γύρω από το παλιό Παρίσι έχουν χτιστεί 12.000 νέες κατοικίες.
Η σύνθεση του πληθυσμού της γαλλικής πρωτεύουσας έχει αλλάξει. Οσοι Γάλλοι διανοούμενοι δεν έχουν συνδεθεί με το εργατικό κίνημα και το ΓΚΚ, διοχετεύουν τη φιλελεύθερη και μικροαστική οργή τους σε διάφορα υπαρξιακά, κυρίως, κινήματα. Ενας από αυτούς τους διανοούμενος είναι και ο Γκοντάρ . Οι ταινίες του φιλοσοφούν, κάνοντας, όμως, κύκλους γύρω από το πρόβλημα!
Πέρα από την όποια αξία τους, και είναι σχεδόν όλες αξιόλογες οι ταινίες του Γκοντάρ, σχεδόν καμία δεν κατόρθωσε να αρθρώσει τον «Ορθό Λόγο». Να μελετήσει και να ερμηνεύσει σωστά τους νόμους που διέπουν την κοινωνία.
Δημοσίευση σχολίου