Από τον συντροφικό ιστότοπο Από την Σπίθα στην ΦλόγαΣτα ενενήντα πέντε της έφυγε η Αντάρτισσα κομμουνίστρια και συγγραφέας Κατίνα Λατίφη. Σχεδόν ένας αιώνας αφοσίωσης στα πανανθρώπινα ιδανικά, στην αταλάντευτη κομμουνιστική στράτευση, στην υπηρεσία της φτωχολογιάς και του ιστορικού χρέους, της ταξικής και κοινωνικής απελευθέρωσης.
Διαβάζοντας κανείς την ιστορία της νομίζει ότι βρίσκεται μπροστά σε ένα μεταφυσικό ον με δυνάμεις κι αντοχές τεράστιες, που μαχόταν μαζί με άλλους αγωνιστές να δέσουν το ατσάλι των καιρών, ενάντια σε τύραννους πάνοπλους και δήθεν ανίκητους.
Από τα μικρά της, αετόπουλο στις γραμμές της ΕΠΟΝ στη θεσσαλική γη, στον Αλμυρό του Βόλου. Κυνηγημένη εξορίζεται στην Ικαρία κι έπειτα ως μαχήτρια του ΔΣΕ μάχεται στις σκληρότερες μάχες στο Γράμμο Βίτσι. Η γη τραντάζεται απ’ τις αμερικανικές ναπάλμ, πεσκέσι των Αμερικανών στο εξαρτημένο αστικό κράτος. Το αντάρτικο βαστάει, λόφο το λόφο, βουνό το βουνό, τα λιανοντούφεκα μάχονται για την λαοκρατία. Τον Αύγουστο του 1949 πραγματοποιείται η συγκροτημένη υποχώρηση προς τις Λαϊκές Δημοκρατίες.
Η Κάτινα Λατίφη, στέλεχος του Επαναστατικού ΚΚΕ, με απόφαση του ΠΓ και του Ζαχαριάδη γύρνα σε καθεστώς πλήρους παρανομίας στην Ελλάδα έχοντας ως καθήκον να στηθούν οι οργανώσεις του Κόμματος, να ξαναβγεί ο Ριζοσπάστης, να ξαναβρεθούν οι Κομμουνιστές στο πλάι του βασανισμένου λαού μας, να υψώσει μέσω λαϊκών αγώνων ξανά κεφάλι, να μην αφεθεί στα νύχια των προδοτών γερμανοτσολιάδων που γίναν εξουσία μέσα απ’ τους ιμπεριαλιστές πάτρωνες τους.
Η ίδια περιγράφει ως εξής εκείνα τα χρόνια: «Από το Πήλιο πέρασα στο Μαυροβούνι, μετά κάτω από δραματικές συνθήκες πήγα στην Όρθρη του Αλμυρού και σε συνέχεια στα Άγραφα, στον Γράμμο το 1948, στο Βίτσι το 1949, Γράμμο το 1949, και με την ήττα στην Αλβανία. Από κει στην Πολωνία, στη Ρουμανία, στην Ουγγαρία και επειδή αμέσως μετά την ήττα προσχώρησα στην ομάδα του Νίκου Μπελογιάννη, το 1952 στάλθηκα παράνομα στην Αθήνα για την αναδιοργάνωση των λαϊκών αγώνων. Στη Βουδαπέστη και τη Ρουμανία εργάσθηκα σαν οξυγονοκολλήτρια στα ναυπηγεία και σαν κλωστοϋφαντουργίνα. Ήταν τότε μια απόφαση του κόμματος να εργασθούν τα στελέχη στην παραγωγή, αυτή ήταν μια πολύ σωστή απόφαση γιατί άλλο ο αγώνας που κάναμε έστω και αν παίζαμε με τον θάνατο, και άλλο να περιμένεις να χτυπήσει η σειρήνα του εργοστασίου και να ξεκινάς μέσα στα χιόνια για ολονύχτια βάρδια. Μεγάλη εμπειρία».
Όταν ο κλοιός σφίγγει και συλλαμβάνεται ο Νίκος Μπελογιάννης, με απόφαση του Κόμματος επιστρέφει στην ΕΣΣΔ. Σπουδάζει κοινωνικοοικονομικές επιστήμες και γνωρίζει τον Σύντροφό της ζωής της. Επιστρέφει μετά από 28 χρόνια στην Ελλάδα. Αντικρίζει ξανά την πατρική γη και τον λαό μας. Η μητέρα της νομίζοντας ότι είχε πεθάνει στις μάχες στο Γράμμο αργεί να την γνωρίσει..
Έπειτα και παρόλες τις μεταπολιτευτικές προκλήσεις, η ίδια αφιερώνεται σε ένα σκοπό και χρέος. Να κρατήσει τις μνήμες ζωντανές μέσα από την συγγραφή. Να φωτίσει το σκοτάδι της λήθης, που προσπαθούν αναθεωρητές και ταξικοί αντίπαλοι να επιβάλουν. Τα χρόνια που η Κόκκινη σημαία κατέβαινε απ' την κορφή της σοβιετικής γης μέσα από τη μνήμη και την υπεράσπιση του Σοσιαλισμού έβαλε η Κατίνα το δικό της αθάνατο μετερίζι, τη δική της κραυγή απέναντι σε εχθρούς και «φίλους», που μιλούσαν και κουνούσαν απειλητικά το δάκτυλο στους λαούς, για το τέλος της Ιστορίας και της Ταξικής πάλης.
Με ακέραιη σεμνότητα και θάρρος βρίσκονταν μέχρι τέλους και ως συνταξιούχος στην πάλη του λαού μας.
Την ένδοξη γενιά της Κατίνας, τα ώριμα τέκνα της ανάγκης και της οργής τα γεννάει η συγκρότηση του Κομμουνιστικού κινήματος. Αυτό αποδείχτηκε περίτρανα. Το μπόλιασμα του δίκαιου αγώνα με την πρωτοπόρα μαρξιστική-λενινιστική θεωρία και πρακτική. Η οργανωμένη πάλη γεννά Αγωνιστές Κομμουνιστές.
Καπετάνισσα δε σε αποχαιρετάμε… Ξέρουμε και είμαστε βέβαιοι ότι σε αυτούς τους καιρούς της ιδιώτευσης και της συντριβής που δοκιμάζουν οι Ιμπεριαλιστές, οι αστοί κι αναθεωρητές, θα ανταμώσουμε ξανά. Στις νέες εφόδους, στις νέες λαμπρές σελίδες που θα γράψει η πάλη των λαών με μπροστάρηδες τους νέους και νέες Κομμουνιστές!
Εις το επανιδείν Καπετάνισσα!
Δημοσίευση σχολίου