Μ’ αυτά που ακούμε το τελευταίο δεκαήμερο έχουμε καταντήσει σχιζοφρενείς. Κοντεύουμε να ξεχάσουμε τι σημαίνει απεργία. Κοντεύουμε να ξεχάσουμε για ποιο λόγο απεργούν οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ και ασχολούμαστε με το ρεύμα που κόβεται. Λες και μπορεί να υπάρξει απεργία χωρίς επιπτώσεις. Οταν απεργούν οι συγκοινωνίες πας με τα πόδια ή το αυτοκίνητό σου, όταν απεργούν οι οδοκαθαριστές πήζουν οι δρόμοι στο σκουπίδι, όταν απεργούν οι ΔΕΗτζήδες κόβεται το ρεύμα. Απλά ήταν άλλοτε τα πράγματα για τους εργαζόμενους. Μπερδεμένα τείνει να τα καταστήσει η γκεμπελική προπαγάνδα της κυβέρνησης, που έχει στο πλευρό της το σύνολο των ΜΜΕ.
Αυτοί θα ήθελαν απεργία… αλα Ιαπωνία. Βάζω το καπελάκι μου στραβά και συνεχίζω να ξεσκίζομαι στη δουλειά. Ομως, μια απεργία είναι αποτελεσματική μόνο όταν πιέζει τα αφεντικά. Οι εργάτες ενός εργοστάσιου έχουν ελπίδες όταν με την απεργία ελέγχουν και το στοκ και η επιχείρηση χάνει λεφτά. Οι εργάτες της ΔΕΗ έχουν ελπίδα όταν η επιχείρηση πληρώνει λεφτά για να εισάγει ρεύμα και το κράτος βρίσκεται αντιμέτωπο με την οργή του λαού-καταναλωτή. Απλά πράγματα.
Ας σκεφτούμε πόσο διαφορετική θα ήταν σήμερα η κατάσταση, αν μια μαζική διαδήλωση εξέφραζε την αλληλεγγύη της στους απεργούς της ΔΕΗ φωνάζοντας «κατεβάστε τους διακόπτες - καλύτερα στο σκοτάδι παρά με το Ασφαλιστικό του Καραμανλή» (ας θυμηθούμε εκείνο το παλιό καλό σύνθημα «καλύτερα παπάκι, παρά το Μητσοτάκη»). Θα αρκούσε μια τέτοια μαζική διαδήλωση για να απομονώσει την κυβέρνηση, όπως την απομόνωσε το 1992 η μεγάλη διαδήλωση αλληλεγγύης στους απεργούς της τότε ΕΑΣ. Πρέπει δε να επισημάνουμε, ότι μια τέτοια διαδήλωση δεν θα είχε μόνο χαρακτήρα αλληλεγγύης, αλλά και χαρακτήρα αγωνιστικής σύμπραξης. Διότι το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο δεν αφορά μόνο τους ΔΕΗτζήδες, αλλά όλους τους εργαζόμενους.
Από την άλλη, δε μπορούμε να μη σημειώσουμε πως νερό στο μύλο της βρόμικης προπαγάνδας ρίχνει και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία με την τακτική της. Καταρχάς, με το συντεχνιακό πνεύμα της, που απομονώνει τους εργαζόμενους της ΔΕΗ από τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Φανταστείτε τι αποδοχή θα είχε η απεργία τους, αν διατύπωναν ως κεντρικό αίτημα το «να αποσυρθεί το νομοσχέδιο», αντί το «να εξαιρεθού-με». Υστερα, με τις καθημερινές εμφανίσεις στα ΜΜΕ, με απολογητικό ύφος, όπου κυριολεκτικά παίζει στο γήπεδο του αντίπαλου. Τέλος, με τα νυχτερινά παζάρια με τη διοίκηση της ΔΕΗ (δηλαδή με την κυβέρνηση) και την υποχώρηση σε ορισμένες πλευρές του απεργιακού μετώπου.
Ακόμη και την άρνηση της συγχώνευσης στο ΙΚΑ (αίτημα δίκαιο) δεν την έχουν εξηγήσει, ώστε να καταλάβουν οι άλλοι εργαζόμενοι πως αυτή η συγχώνευση δεν είναι μόνο σε βάρος των ΔΕΗτζήδων, αλλά σε βάρος όλων, γιατί με την εξίσωση προς τα κάτω θα εξαφανιστεί κάθε προοπτική βελτίωσης των ασφαλισμένων του ιδιωτικού τομέα.
Η βρόμικη προπαγάνδα κυβέρνησης και ΜΜΕ έχει ως στόχο την εξατομίκευση των εργαζόμενων: οι ΔΕΗτζήδες απεργούν και μεις θέλουμε να δούμε μπάλα! Ούτε αλληλεγγύη να υπάρχει ούτε αναγνώριση της κοινότητας στόχων και αιτημάτων. Αυτή την προπαγάνδα η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν την αντιμάχεται, δεν την χτυπά, ενώ θα μπορούσε εύκολα να τη διαλύσει. Αυτό δεν γίνεται τυχαία, αλλά είναι αποτέλεσμα της ηττοπαθούς και υπονομευτικής φύσης της.
Σχόλιο του Π.Γ από την εφημερίδα ΚΟΝΤΡΑ
Δημοσίευση σχολίου