Απόσπασμα από άρθρο του Πέτρου Γιώτη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΚΟΝΤΡΑ». Δίνει την καλύτερη απάντηση στα όσα παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες.
«Το αστικό κράτος διευθύνεται από τους πολιτικούς. Από μια ξεχωριστή κάστα, σύμφωνα τουλάχιστον με την ευρωπαϊκή παράδοση, η οποία μέσω των αστικών κομμάτων οικοδομεί τις συμμαχίες της αστικής τάξης με τα εργαζόμενα στρώματα.
Το αστικό κράτος είναι το όργανο με το οποίο η άρχουσα τάξη ασκεί την κυριαρχία της, ταυτόχρονα όμως επιτελεί και μια σειρά οικονομικές λειτουργίες.
Ακόμα και αν δεν υπήρχαν κρατικές επιχειρήσεις που λειτουργούν μονοπωλιακά ή σε ανταγωνισμό με ανάλογες ιδιωτικές, υπάρχει η οικονομική λειτουργία σε τομείς παραδοσιακά κρατικούς (υποδομές, υγεία, παιδεία κ.λπ.).
Αυτή η οικονομική λειτουργία γίνεται με όρους αγοράς. Το κράτος αγοράζει αγαθά και υπηρεσίες, οι ιδιωτικές επιχειρήσεις πωλούν. Ποιοι διαμεσολαβούν αυτή την αγοραία σχέση; Οι αστοί πολιτικοί. Γιατί αυτή η σχέση να διέπεται από «νόμους» διαφορετικούς απ’ αυτούς που διέπονται όλες οι άλλες αγοραίες σχέσεις;
Ξέρετε καμιά συμφωνία μεταξύ ιδιωτικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων που να κλείνεται χωρίς σκληρό ανταγωνισμό, χωρίς μυστικά πρωτόκολλα, χωρίς συμφωνίες σε βάρος τρίτων ανταγωνιστών; Ξέρετε μάνατζερ καπιταλιστικών επιχειρήσεων που να μη κλείνουν συμφωνίες για δικό τους προσωπικό όφελος, σε βάρος των μετόχων της επιχείρησης που διευθύνουν; Ξέρετε μετόχους (ακόμα και μεγαλομετόχους) ιδιωτικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων που να μην αναγνωρίζουν το δικαίωμα αυτό στους μάνατζερ, κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουν; Γιατί λοιπόν να είναι διαφορετικά τα πράγματα στις οικονομικές σχέσεις κράτους - ιδιωτικών επιχειρήσεων;
Στις σχέσεις αυτές διαμορφώνεται ένα εθιμικό δίκαιο, διαφορετικό από το θετό δίκαιο το οποίο θέλει όλες τις οικονομικές δοσοληψίες διαφανείς. Πότε ενεργοποιείται αυτό το θετό δίκαιο; Οταν για κάποιο λόγο (τις περισσότερες φορές για λόγους ανταγωνισμού ή για λόγους υπέρβασης των μέσων όρων του εθιμικού δικαίου) κάποιες πτυχές έρχονται στο φως της δημοσιότητας.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει συχνά και στις σχέσεις των μάνατζερ με τους μετόχους των επιχειρήσεων που διευθύνουν. Οταν ξεπερνούν κάποια όρια δι’ ίδιον όφελος, φτάνει η ώρα της ρήξης. Επομένως, σκάνδαλο είναι η απόκλιση από την κανονικότητα του χρηματισμού των αστών πολιτικών, όταν αυτή έρχεται στο φως της δημοσιότητας. Οταν ξεσπά ένα σκάνδαλο, στιγματίζεται η απόκλιση για να διασωθεί η κανονικότητα.
Τότε έχουμε συνθήκες πολιτικής κρίσης. Η διαχείριση αυτής της κρίσης μπορεί να έχει και θύματα από την πλευρά των αστών πολιτικών. Θύματα όχι λόγω εφαρμογής του θετού δικαίου (σε ποινικό επίπεδο ουδείς τιμωρείται), αλλά λόγω εφαρμογής των κανόνων της πολιτικής. Η διέξοδος συνήθως βρίσκεται με τη διαμόρφωση μιας νέας ισορροπίας και το «σκάνδαλο καπιταλισμός» μένει αλώβητο.»
Δημοσίευση σχολίου