Η Ελλάδα είναι αναμφισβήτητα ένας από τους αδύναμους κρίκους αυτής της κρίσης. Ως αδύναμος κρίκος χρησιμοποιείται ταυτόχρονα και ως ένα τεράστιο πεδίο πειραματισμών ως προς την λήψη σαρωτικών μέτρων, που ανατρέπουν ότι έχει απομείνει στον τομέα των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Το «κράτος πρόνοιας» μέσω του οποίου εξασφαλιζόταν η κοινωνική ειρήνη, αποτελεί πλέον παρελθόν.
Αυτοί που ευθύνονται για την χρεοκοπία, αυτοί που λεηλάτησαν ξεδιάντροπα το μέλλον, γυρεύουν και τα ρέστα, δηλώνοντας με ύφος χιλίων Παγκάλων ότι «όλοι φταίμε», προωθώντας την συλλογική ενοχοποίηση μέσω της γκεμπελικής προπαγάνδας του τηλεοπτικού τρόμου, με σκοπό να κάνουν το κοινωνικό σώμα να αδρανήσει.
Αυτοί οι ασπόνδυλοι απέναντι στους δυνατούς και άκαμπτοι απέναντι στους αδύναμους ρίχνουν όλα τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων και των φτωχών. Στρατεύονται δουλικά από τους πρώτους στην παγκόσμια αντεπανάσταση του κεφαλαίου, προσφέρουν το κοινωνικό σώμα βορά στον πειραματισμό της «σωστής» δοσολογίας της επιθετικής βίας, σαρώνουν τα πάντα.
Η μόνη τους υπόσχεση είναι η φτώχεια, η ανεργία, η ανασφάλεια, η καταστροφή.
Όμως παράλληλα με την αλαζονεία της εξουσίας, που δηλώνει αποφασισμένη να βυθίσει την κοινωνία στον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα, φουντώνει ο φόβος μπροστά στις κοινωνικές εκρήξεις. Ενας φόβος που εκφράζεται ευθέως από εξέχοντα στελέχη της πολιτικής, των ΜΜΕ, των think tanks του συστήματος.
Το παλιό γνωμικό όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος» γίνεται και πάλι το κυρίαρχο δόγμα της αστικής εξουσίας. Όταν η συναίνεση κρίνεται ανεπαρκής ως στοιχείο της κρατικής διαχείρισης, ο πρώτος λόγος δίνεται στην κρατική καταστολή.
Ο «τρομονόμος Νο3», που ψηφίστηκε εν κρυπτώ και παραβύστω καλοκαιριάτικα, τσουβαλιάζοντας στην κατηγορία του «τρομοκράτη» όχι μόνο τα μέλη ή τα φερόμενα βς μέλη ένοπλων οργανώσεων, αλλά απλούς διαδηλωτές, έρχεται να αποδείξει ότι για την αστική εξουσία ο «εσωτερικός εχθρός» είναι ένας, ανεξάρτητα από τους διαχωρισμούς που κατά καιρούς κάνει και τις ταμπέλες που χρησιμοποιεί.
Όταν η αστική εξουσία δεν κάνει διαχωρισμούς, αλλά τσουβαλιάζει στην κατηγορία του «τρομοκράτη» όποιον κινείται έξω από τα όρια της νομιμότητάς της, γιατί να κάνει διαχωρισμούς το κοινωνικό κίνημα; Στη φυσική, ποινική και ιδεολογική βία, στην αποθέωση της κρατικής καταστολής, μόνη απάντηση που ταιριάζει είναι η αντίσταση και η άρνηση της αδράνειας.
Πηγή: Περιοδικό "Ελευθερία"
Δημοσίευση σχολίου