Home » , , » Τα πολύ δύσκολα άρχισαν

Τα πολύ δύσκολα άρχισαν

Από giorgis , Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010 | 1:03 μ.μ.

Του Β.

Οι «μέρες δημοκρατίας» έλαβαν τέλος. Τα χαμόγελα, οι χειραψίες, οι αβρότητες έλαβαν τέλος. Η παρουσία της τρόικας ακριβώς τούτη τη μέρα, την αμέσως επαύριο δηλαδή των «ημερών δημοκρατίας», υπογραμμίζει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι τώρα τα κεφάλια μέσα.

Ο «ελληνικός» καπιταλισμός βυθισμένος στη χειρότερη κρίση της ιστορίας του απαιτεί να ηχήσουν ξανά οι σάλπιγγες της επίθεσης. Θα περάσουμε από σήμερα μια νέα περίοδο ιδεολογικής τρομοκρατίας με αιχμή βέβαια τα ΜΜΕ. Οι εργαζόμενοι πρέπει να προετοιμαστούμε κατάλληλα για τα νέα σκληρά μέτρα. Πρέπει να έρθουμε σε κατάσταση πλήρους καταστολής. Με το «καλό» - ΜΜΕ κλπ, - ή με το άγριο. 

Ήδη το κέντρο της Αθήνας είναι κατειλημμένο και περικυκλωμένο από τις ορδές των μπάτσων. Η κυβέρνηση θα εφαρμόσει την πιο σκληρή καταστολή. «Προληπτικές» προσαγωγές, ΜΑΤ παντού, ασφαλίτες παντού. Και το πρώτο ερώτημα, το πρώτο δίλλημα που τίθεται σε όλους εμάς που πιθανόν να πανηγυρίζουμε για τα αποτελέσματα των εκλογικών συνδυασμών της αριστεράς, που πιθανόν να είμαστε ικανοποιημένοι από την αποχή ή το άκυρο, έρχεται αδυσώπητο μπροστά μας. Θα ανεχτούμε για άλλη μια φορά την επέλαση της καταστολής, ακριβώς δίπλα στο Πολυτεχνείο που «γιορτάζουμε»; Θα αντιδράσουμε με αποφασιστικό τρόπο ή  με τα γνωστά ευχολόγια και τις καταγγελίες; Θα συζητηθεί το τεράστιο αυτό θέμα στις συνελεύσεις, στα μπλόκα των διαδηλωτών, στα σωματεία, στις οργανώσεις; Με έναν απλό στόχο. Να το συζητήσουμε και να αποφασίσουμε να κάνουμε κάτι ρε παιδί μου. 

Δεν είμαστε αιχμάλωτοι για να μας πάνε συνοδεία τα ΜΑΤ στις πορείες. Θα με ρωτήσετε αν ζω εδώ στην Αθήνα! Θα πείτε ότι μάλλον δεν ξέρω τι γίνεται συνήθως! Θα πείτε, και θα έχετε δίκαιο, ότι πολλές οργανώσεις δεν ενοχλούνται ιδιαίτερα από την παρουσία της αστυνομίας, των ΜΑΤ και των ασφαλιτών. Άλλες δεν τις «ενοχλούν» καν ή τις «ενοχλούν» ελάχιστα οι δυνάμεις καταστολής. Ορισμένοι μάλιστα, ορισμένες οργανώσεις και κόμματα,  μπορεί να είναι μες την καλή χαρά μετά την συσσώρευση χιλιάδων δικών τους χαρτιών-ψηφοδελτίων μέσα στην κάλπη. Δεν είναι θέμα ειρωνείας, ούτε καμιά περισπούδαστη διαπίστωση. Η αστική δικτατορία σε αφήνει αρκετά να παίζεις μέσα στα πλαίσιά της. Πολλές φορές σε χρησιμοποιεί και ως απόδειξη της «δημοκρατικότητάς» της. Τώρα όμως στην εποχή του μνημόνιου, στην πιο σκληρή δικτατορία όχι μόνο του ΔΝΤ αλλά του κεφάλαιου, δεν ανέχεται την παραμικρή διεκδίκηση. Χρησιμοποιεί την γενικευμένη καταστολή για να υποχρεώσει τους εργαζόμενους να μείνουν φυλακισμένοι στον καναπέ τους. 

Οι πολύμηνες φυλακίσεις αγωνιστών, κατά παράβαση από το ίδιο το κράτος των δικών του νόμων, είναι τροχιοδεικτικές βολές προς την σκληρά δοκιμαζόμενη εργαζόμενη κοινωνία. Και δυστυχώς πολλά τμήματα της αριστεράς, κοινοβουλευτικής και μη, σφυρίζουν αδιάφορα γι’ αυτού του «είδους» την αδυσώπητη καταστολή. Πιστεύουν μήπως ότι δεν θα την γευτούν ποτέ; Πίστευαν; Γιατί τώρα τα πράγματα αλλάζουν ραγδαία. Τα μέτρα που θα έρθουν είναι ακόμα πιο σκληρά. Η ζωή των εργαζόμενων και των νέων γίνεται κόλαση. Η αστική δικτατορία πρέπει να καταστείλει εν τη γενέσει της κάθε αντίδραση. Κάθε φλόγα που μπορεί πυροδοτήσει καταστάσεις

Το μήνυμα στέλνεται με χιλιάδες τρόπους. Το κράτος δεν θα ανεχτεί ούτε μύγα στο σπαθί της καταστολής. Από την άλλη, όλοι εμείς που μιλάμε στο όνομα της εργασίας, που θέλουμε να αντιπαλέψουμε όχι μόνο το μνημόνιο και τα συναφή αλλά τον ίδιο τον καπιταλισμό, δεν έχουμε κανένα περιθώριο να σφυρίζουμε αδιάφορα απέναντι στην Οργουελική καταστολή. Γιατί πολύ απλά αν δεν την αντιπαλέψουμε, με οργανωμένο και μαχητικό τρόπο, κανένας αγώνας, ακόμα και ο πιο «δίκαιος», δεν έχει την παραμικρή πιθανότητα επιτυχίας.
Μοιράσου το :

+ σχόλια + 2 σχόλια

Ανώνυμος
15 Νοεμβρίου 2010 στις 1:41 μ.μ.

"...Από την άλλη, όλοι εμείς που μιλάμε στο όνομα της εργασίας, που θέλουμε να αντιπαλέψουμε όχι μόνο το μνημόνιο και τα συναφή αλλά τον ίδιο τον καπιταλισμό, δεν έχουμε κανένα περιθώριο να σφυρίζουμε αδιάφορα απέναντι στην Οργουελική καταστολή. Γιατί πολύ απλά αν δεν την αντιπαλέψουμε, με οργανωμένο και μαχητικό τρόπο, κανένας αγώνας, ακόμα και ο πιο «δίκαιος», δεν έχει την παραμικρή πιθανότητα επιτυχίας."

Για απάντηση, να παραθέσω λίγο, απο μια θαυμάσια ανάλυση που διάβασα εδώ

http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com


...Οι άνθρωποι αυτοί χρόνια απομονωμένοι και έξω από συλλογικές διαδικασίες, πραγματικοί ιδιώτες χωρίς καμία ενεργή εμπλοκή στα κοινά, με μια εντελώς περιορισμένη πολιτική οπτική που αφορούσε μονάχα τα του νοικοκυριού, επιχειρούν για πρώτη φορά να κάνουν κάτι για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Ανίκανοι να αντιληφθούν το εύρος της παγκόσμιας κρίσης, νομίζουν ότι ο τζίρος τους έχει πέσει εξαιτίας του πλανόδιου “παρεμπορίου” και όχι γιατί ο κόσμος δεν έχει φράγκο, ότι οι μετανάστες έρχονται στη γειτονιά τους και έτσι την υποβαθμίζουν και όχι γιατί είναι ήδη υποβαθμισμένη, ότι τα σπίτια τους χάνουν την αξία τους γι’ αυτό και όχι γιατί είναι απούλητα εκατοντάδες χιλιάδες νεόδμητα που κανείς δεν έχει λεφτά να αγοράσει. Η πνευματική τους αναπηρία δεν τους επιτρέπει να διακρίνουν τον υπεύθυνο της κατάστασής τους που είναι οι τράπεζες και το μεγάλο κεφάλαιο στο οποίο και βρίσκεται υποθηκευμένη όχι μόνο η δημόσια περιουσία, αλλά και η ιδιωτική αυτών των νοικοκυραίων, ενώ η δουλικότητά τους προς την εξουσία και η αδυναμία που αισθάνονται απέναντι σε οτιδήποτε κοινωνικά ισχυρότερο απ ‘ αυτούς τους κάνει να στρέφουν το μίσος τους προς τους από κάτω, στους πιο απόκληρους αυτής της κοινωνίας. Αφού αδυνατούν να τα βάλλουν με το μεγάλο κεφάλαιο που όχι μόνο το ζηλεύουν αλλά και το τρέμουν, και αφού δεν τολμούν να τα βάλλουν με το κράτος γιατί χέζονται απάνω τους μην τους έρθει η εφορία ή το ΙΚΑ, το μόνο που τους μένει για να διορθώσουν είναι η “αισθητική εικόνα της γειτονιάς τους” και της πέριξ του μαγαζιού τους περιοχής. Εκεί κάτι μπορούν να κάνουν, και επιπλέον να νοιώσουν ξανά έστω και λίγο αφεντικά. Νομίζουν ότι προπηλακίζοντας τους μετανάστες θα ξαναγίνουν τα Κ. Πατήσια, η Αττική και ο Αγ. Παντελεήμονας οι ακμάζουσες μικροαστικές συνοικίες της δεκαετίας του 1960 και το τ.μ. στην περιοχή θα εκτοξευτεί στις 3000 ευρώ. Και επειδή καθημερινά ξεφτιλίζονται από τους εισπράκτορες των τραπεζών που τους ζητούν να εξοφλήσουν τα κάθε είδους δάνεια, νομίζουν ότι κυνηγώντας τους πλανόδιους που πουλάνε μπιχλιμπίδια, κάλτσες, σώβρακα και τσάντες θα ξαναγεμίσουν οι μπουτίκ τους ξανά με κυράτσες που θα τσακίζουν τις κάρτες για να πουλήσουν μούρη στη Μέμου και το Μπουρνάζι.
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν μηδέν κοινωνική συνείδηση. Χέστηκαν αν ο πλανήτης περνάει την χειρότερη οικονομική και περιβαλλοντική κρίση στην ιστορία του, δεν έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον όχι μόνο για το αν ο μετανάστης δίπλα τους ζει ή πεθαίνει, αλλά ούτε καν για τα ζόρια που τραβάνε οι υπόλοιποι ελληναράδες που από κοινού κυνηγάνε μετανάστες. Το μόνο που τους απασχολεί είναι η πάρτη τους. Αυτός ο ελεεινός δεσμός είναι που τους ενώνει με όλους τους άλλους. Η οργή των μικροαστών για τον ξεπεσμό τους. Αλλά δεν είναι μόνο οι μικροαστοί. Είναι ακόμα και έλληνες εργαζόμενοι που κινδυνεύουν να χάσουν τις δουλειές τους αν δεν τις έχουν χάσει ήδη, που όμως κι αυτοί με τη σειρά τους αδυνατούν να σκεφτούν ότι αυτό οφείλεται στην ύφεση που νεκρώνει ολόκληρη την οικονομία και όχι στους μετανάστες. Αυτοί όμως νομίζουν ότι οι μετανάστες τους πήραν τις δουλειές αφού πρώτα έριξαν τα μεροκάματα, ότι είναι πολλοί και δεν χωράνε, ότι αν φύγουν θα ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας. Η ηλιθιότητα σε όλο της το μεγαλείο....

mbiker

Ανώνυμος
15 Νοεμβρίου 2010 στις 1:43 μ.μ.

"...Από την άλλη, όλοι εμείς που μιλάμε στο όνομα της εργασίας, που θέλουμε να αντιπαλέψουμε όχι μόνο το μνημόνιο και τα συναφή αλλά τον ίδιο τον καπιταλισμό, δεν έχουμε κανένα περιθώριο να σφυρίζουμε αδιάφορα απέναντι στην Οργουελική καταστολή. Γιατί πολύ απλά αν δεν την αντιπαλέψουμε, με οργανωμένο και μαχητικό τρόπο, κανένας αγώνας, ακόμα και ο πιο «δίκαιος», δεν έχει την παραμικρή πιθανότητα επιτυχίας."

Για απάντηση, να παραθέσω λίγο, απο μια θαυμάσια ανάλυση που διάβασα εδώ

http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com


...Οι άνθρωποι αυτοί χρόνια απομονωμένοι και έξω από συλλογικές διαδικασίες, πραγματικοί ιδιώτες χωρίς καμία ενεργή εμπλοκή στα κοινά, με μια εντελώς περιορισμένη πολιτική οπτική που αφορούσε μονάχα τα του νοικοκυριού, επιχειρούν για πρώτη φορά να κάνουν κάτι για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Ανίκανοι να αντιληφθούν το εύρος της παγκόσμιας κρίσης, νομίζουν ότι ο τζίρος τους έχει πέσει εξαιτίας του πλανόδιου “παρεμπορίου” και όχι γιατί ο κόσμος δεν έχει φράγκο, ότι οι μετανάστες έρχονται στη γειτονιά τους και έτσι την υποβαθμίζουν και όχι γιατί είναι ήδη υποβαθμισμένη, ότι τα σπίτια τους χάνουν την αξία τους γι’ αυτό και όχι γιατί είναι απούλητα εκατοντάδες χιλιάδες νεόδμητα που κανείς δεν έχει λεφτά να αγοράσει. Η πνευματική τους αναπηρία δεν τους επιτρέπει να διακρίνουν τον υπεύθυνο της κατάστασής τους που είναι οι τράπεζες και το μεγάλο κεφάλαιο στο οποίο και βρίσκεται υποθηκευμένη όχι μόνο η δημόσια περιουσία, αλλά και η ιδιωτική αυτών των νοικοκυραίων, ενώ η δουλικότητά τους προς την εξουσία και η αδυναμία που αισθάνονται απέναντι σε οτιδήποτε κοινωνικά ισχυρότερο απ ‘ αυτούς τους κάνει να στρέφουν το μίσος τους προς τους από κάτω, στους πιο απόκληρους αυτής της κοινωνίας. Αφού αδυνατούν να τα βάλλουν με το μεγάλο κεφάλαιο που όχι μόνο το ζηλεύουν αλλά και το τρέμουν, και αφού δεν τολμούν να τα βάλλουν με το κράτος γιατί χέζονται απάνω τους μην τους έρθει η εφορία ή το ΙΚΑ, το μόνο που τους μένει για να διορθώσουν είναι η “αισθητική εικόνα της γειτονιάς τους” και της πέριξ του μαγαζιού τους περιοχής. Εκεί κάτι μπορούν να κάνουν, και επιπλέον να νοιώσουν ξανά έστω και λίγο αφεντικά. Νομίζουν ότι προπηλακίζοντας τους μετανάστες θα ξαναγίνουν τα Κ. Πατήσια, η Αττική και ο Αγ. Παντελεήμονας οι ακμάζουσες μικροαστικές συνοικίες της δεκαετίας του 1960 και το τ.μ. στην περιοχή θα εκτοξευτεί στις 3000 ευρώ. Και επειδή καθημερινά ξεφτιλίζονται από τους εισπράκτορες των τραπεζών που τους ζητούν να εξοφλήσουν τα κάθε είδους δάνεια, νομίζουν ότι κυνηγώντας τους πλανόδιους που πουλάνε μπιχλιμπίδια, κάλτσες, σώβρακα και τσάντες θα ξαναγεμίσουν οι μπουτίκ τους ξανά με κυράτσες που θα τσακίζουν τις κάρτες για να πουλήσουν μούρη στη Μέμου και το Μπουρνάζι.
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν μηδέν κοινωνική συνείδηση. Χέστηκαν αν ο πλανήτης περνάει την χειρότερη οικονομική και περιβαλλοντική κρίση στην ιστορία του, δεν έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον όχι μόνο για το αν ο μετανάστης δίπλα τους ζει ή πεθαίνει, αλλά ούτε καν για τα ζόρια που τραβάνε οι υπόλοιποι ελληναράδες που από κοινού κυνηγάνε μετανάστες. Το μόνο που τους απασχολεί είναι η πάρτη τους. Αυτός ο ελεεινός δεσμός είναι που τους ενώνει με όλους τους άλλους. Η οργή των μικροαστών για τον ξεπεσμό τους. Αλλά δεν είναι μόνο οι μικροαστοί. Είναι ακόμα και έλληνες εργαζόμενοι που κινδυνεύουν να χάσουν τις δουλειές τους αν δεν τις έχουν χάσει ήδη, που όμως κι αυτοί με τη σειρά τους αδυνατούν να σκεφτούν ότι αυτό οφείλεται στην ύφεση που νεκρώνει ολόκληρη την οικονομία και όχι στους μετανάστες. Αυτοί όμως νομίζουν ότι οι μετανάστες τους πήραν τις δουλειές αφού πρώτα έριξαν τα μεροκάματα, ότι είναι πολλοί και δεν χωράνε, ότι αν φύγουν θα ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας. Η ηλιθιότητα σε όλο της το μεγαλείο....

mbiker

Δημοσίευση σχολίου

 
Copyright © ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ
Powered by Blogger