Αντίφαση ζωής

Ο "κοινωνικός μηχανισμός" που σε υποχρεώνουν να πληρώνεις για να φροντίζει την επιβίωση σου, σε σκοτώνει στο δρόμο, υπερασπιζόμενος μια βιτρίνα, ένα αυτοκίνητο, ένα ντουβάρι. Σε σκοτώνει και χωρίς λόγο. Μόνο επειδή έχεις το δικαίωμα να διαμαρτύρεσαι και βρέθηκες απέναντι στην κάβλα των οικονομικών επενδυτών και μερικών αχρείων πολιτικών υπερασπιστών τους.
Πώς να χωνέψεις κάτι τέτοιο. Και γιατί να το καταπιείς, ώστε να χρειαστεί να το χωνέψεις;
Στην διαδήλωση στις 11.05.11, τιμωρήθηκε η διάθεση να αντιστέκεσαι. Κάποτε ήταν η γκιλοτίνα, μετά η κρεμάλα, ύστερα οι τράπεζες και τώρα επιστρέψαμε στα ρόπαλα. Χτυπάνε τα κεφάλια μας για να μη μας καθοδηγούν με το περιεχόμενο τους.
Η κοινωνία σαν δομή προτεραιοτήτων  παίρνει στροφή κι εμείς έχουμε χάσει κάθε έλεγχο στις ζωές μας. Κάθε ελευθερία να ονειρευτούμε, όχι το αύριο, αλλά το επόμενο λεπτό.
Εξέγερση θέλουμε,  αυτήν της καθημερινής ζωής. Ενάντια στον εαυτό μας που εξακολουθεί και κοιμάται ήσυχα, ενάντια στην τόσο λίγη διάθεση μας για ελευθερία, ενάντια σε στόχους προσωπικής επιβίωσης και αυτονόμησης, ενάντια στον αέρα που αναγκαζόμαστε να αναπνέουμε, ενάντια στην κατάθλιψη μας.
Ένα ερώτημα στον πολιτικό προϊστάμενο των ένστολων επιδρομέων.                                                                                                

Τι τους διδάξατε να υπερασπίζονται; Τη ζωή μας ή το θάνατο μας;
Ειρήνη Νταουντάκη