Κάποτε το κεφάλαιο είχε ως βασικό "ξενιστή" του τις ΗΠΑ - τώρα όμως έχει πλέον βρει καλύτερες συνθήκες για την ανάπτυξη του στην Ασία. Εκεί λοιπόν αναπτύσεται. Η Δύση καταρρέει και "κινεζοποιείται", η Κίνα ανεβαίνει. Που θα πάνε τα καραβάνια των απελπισμένων της Δύσης;
Αμέρικα-τάουν στην... Κίνα
Εχει ο καιρός γυρίσματα, λοιπόν. Για τους μικρούς που μεγαλώνουν και τους μεγάλους που χάνουν κάτι από τη μεγαλοσύνη τους. Για όλους έχει γυρίσματα ο καιρός. Γιατί η ζωή είναι κύκλος τελικά, όπως ακριβώς και η οικονομία. Αλλά αυτό το πλήγμα θα είναι βαρύ. Πολύ βαρύ για το λαό της εγωπάθειας και της ευρωστίας
«Φανταστείτε: Οι Αμερικάνοι μετανάστες»: Το ευφάνταστο σενάριο του Αναντ Γκιριντχαράδας στην International Herald Tribune, ίσως δεν είναι, τελικά, αποκύημα νοσηρής φαντασίας. «Οι δουλειές εξαφανίστηκαν και δεν γυρίζουν πίσω. Το χρηματιστήριο βουλιάζει και όλοι, οι σχεδόν όλοι, από τον πωλητή της γειτονιάς ως το υπουργείο Οικονομικών, είναι χρεωμένοι», γράφει. Και περιγράφει ένα ταξίδι στην άλλοτε πλούσια ανατολική ακτή, από την Πενσυλβάνια ως τη Μασαχουσέτη: Οι γέφυρες καταρρέουν, οι δρόμοι χαλάνε, τα καταστήματα κλείνουν και όσα είναι ανοιχτά δεν έχουν εκείνη τη γνωστή ταμπέλα με το «ζητείται υπάλληλος». Η περιφέρεια της υπερδύναμης νοσεί. Και αδειάζει.
Και ναι, είναι αλήθεια, η ιστορία βρίθει από παραδείγματα ανθρώπων -εκατομμυρίων ανθρώπων- που άρπαξαν τη μόνη ελπίδα επιβίωσης που βρήκαν μπροστά τους: Τρένο, βαπόρι, αεροπλάνο Αλλά οι Αμερικανοί μετανάστες; Οπως οι Μεξικανοί που τους υπηρετούν; «Μπορεί άραγε η χώρα που δέχθηκε τόσους μετανάστες να γνωρίσει μία γενιά εμιγκρέδων, που θα στραφούν στο εξωτερικό για να γλιτώσουν από τη λαίλαπα της κρίσης;
Φανταστείτε την Αμέρικα-τάουν (κατά το Τσάινα-τάουν στη Ν. Υόρκη) στο Πεκίνο: Οι Κινέζοι προσπερνούν βιαστικοί τους περίεργους μετανάστες, που αρνούνται να μάθουν τη γλώσσα τους και τα έθιμά τους και που επιμένουν να ρωτούν τους ντόπιους το ίδιο πράγμα, όταν ήδη ξέρουν την απάντηση: «Πόσα παιδιά έχετε;» «Μόνον ένα, φυσικά», αφού είναι από δεκαετίες γνωστή η πολιτική του ενός παιδιού στην Κίνα. Αυτή η Αμέρικα-τάουν, λοιπόν, που συγκεντρώνει κάθε είδους επαγγέλματα, από εστιάτορες ως καθηγητές αγγλικών, σφύζει από ζωή. Και οι κάτοικοί της έχουν πια ξεχάσει την πατρίδα. Εδώ ζουν καλά, δεν έχουν σκοπό να επιστρέψουν «Οι απολυμένοι Αμερικανοί θα γίνουν καταπληκτικοί εργοδηγοί στην Κίνα και την Ινδία», γράφει ο Αναντ, αλλά πόσο τελικά απέχει η φαντασία από την πραγματικότητα;
Για τους Αμερικανούς του σήμερα, μετανάστευση πάντα σήμαινε μετακόμιση από τη μία πόλη στην άλλη, απόφαση που συνήθως αφορούσε καθαρά οικονομικά συμφέροντα: Μία καλύτερη δουλειά, περισσότερες ευκαιρίες ανέλιξης, «κενά» στις τοπικές αγορές που κάποιος καταστηματάρχης ήλπιζε να γεμίσει. Ετσι, στην πραγματικότητα, η χώρα των μεταναστών ουδέποτε μετανάστευσε. Αλλά τώρα, τώρα που η Αμερική δεν είναι πιά η χώρα των ευκαιριών και οι πολίτες του κόσμου δεν είναι διατεθειμένοι να περιμένουν ουρές στις πρεσβείες (όχι, Ελλις Αϊλαντ δεν υπάρχει πια) για να μπουν στον επίγειο παράδεισο, τώρα που οι ίδιοι οι Αμερικανοί τα φέρνουν βόλτα δύσκολα, θα πάρουν άραγε τη μεγάλη απόφαση; «Οχι, τουλάχιστον όχι ακόμα», εκτιμά η Ισαμπέλ Ουίλκερσον, ερευνήτρια και συγγραφέας για θέματα μετανάστευσης. «Η μετανάστευση είναι κίνηση απελπισίας και προϋποθέτει την κατάρρευση του κόσμου γύρω σου», εξηγεί. Με τη διαφορά ότι για την άνεργη, ανύπαντρη μητέρα στην ενδοχώρα, που έχασε το σπίτι της γιατί δεν είχε να πληρώσει το δάνειο, ο μικρόκοσμος κατέρρευσε ήδη.
Διάγραμμα με τον αριθμό των Αμερικάνων που λαμβάνουν κουπόνια σίτισης
Δημοσίευση σχολίου