Μιλά με για κρίση, μιλάμε καθημερινώς, μιλάμε για τη Μέρκελ, για τη Λαγκάρντ, (παρα)μιλάμε κατά μόνας μιλάμε για τον Σόιμπλε, το Μνημόνιο, τα μέτρα, τις δόσεις όμως το πράγμα είναι πιο απλό, πολύ απλό. Το μέτρησε η Εθνική Τράπεζα της Ιταλίας. Ο ιδιωτικός πλούτος, ο νόμιμος ιδιωτικός πλούτος σε αυτήν τη χώρα ανέρχεται στο (ιλιγγιώδες; αστρονομικό;) ποσόν των 8,6 τρισεκατομμυρίων ευρώ.
Είναι δηλαδή τετραπλάσιος από το σύνολο του εθνικού χρέους -το σύνολο (!)- της χώρας.
Αν αυτός ο πλούτος φορολογηθεί με το φτωχό και στοιχειώδες 1% το εθνικό χρέος της χώρας εξαερώνεται.
Τόσο απλά και τόσον αδύνατον να συμβεί!
Που δεν θα συμβεί ποτέ!
Διότι η κρίση πλουτίζει ακόμα περισσότερο τους πλούσιους. Στους οποίους πρόσκεινται οι κυβερνήσεις - τόσον απλό κι αυτό.
Μάλιστα όσον πιο «δημοκρατικές» είναι οι κυβερνήσεις τόσον πιο πολύ πλουτίζουν κι άλλο οι πλούσιοι. Επί Ομπάμα στις Η ΠΑ το 1% του πληθυσμού ιδιοποιείται το 93%-98% του ετησίως παραγόμενου ΑΕΠ. (Επί Κλίντον το ποσοστό ήταν γύρω στο 70% κι επί Κένεντυ γύρω στο 40%.).
Κοιτάζω απ' το παράθυρο μου και βλέπω την κρίση. Η κρίση είναι και η κρίση μετράται απ' τη διαρκώς αύξουσα απόσταση του σημείου Α (πλούτος) και του σημείου Β (φτώχεια) - μάλιστα με γεωμετρική ταχύτητα.
Ισως να υπάρχουν πολιτικοί ή τοκογλύφοι που να πιστεύουν ότι η αποξένωση του σημείου Α απ' το σημείο Β μπορεί να συνεχίζεται επ' άπειρον και προς το άπειρον, όπως άλλοι πιστεύουν πως ο Θεός είναι ένα μωρό που παίζει.
Αυτοί οι πολιτικοί και οι τοκογλύφοι υπάρχουν. Και επικρατούν. Αν συνεχίσουν να επικρατούν, το εγκώμιον της μωρίας μας (που ανέχεται τη μωρία τους) θα γραφεί, για μιαν ακόμη φορά, με αίμα...
Δημοσίευση σχολίου