Η φιλανθρωπία είναι μια θεμιτή πρακτική όταν γίνεται ιδιωτικά, στα κρυφά από τον καθένα μας, όταν επιτελείται από την εκκλησία, ένα τζαμί, μια συναγωγή. Η φιλανθρωπία είναι πρόστυχη όταν γίνεται από μια πολιτική οργάνωση. Γιατί; Τι ξεχωρίζει την αλληλεγγύη από την φιλανθρωπία;
Μιλώντας για σχέσεις που βρίσκονται εκτός αγοράς και για τις ανάγκες αυτής της συζήτησης ας ξεχωρίσουμε τις ανταλλαγές γενικά (με τον τρόπο που ορίζει τον όρο ο Λεβύ Στρως, όχι ειδικά ανταλλαγές εμπορευμάτων αλλά ανταλλαγές λέξεων, συζύγων, αγαθών, δώρων) τις οποίες χαρακτηρίζει η αμοιβαιότητα και οι συμμετρικές σχέσεις με την αναδιανομή η οποία γίνεται από ένα κέντρο εξουσίας: τον αρχηγό της φυλής, τους πρεσβύτερους, μια ισχυρή οικογένεια ή μια γραφειοκρατία.
Στην πρώτη περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με σχέσεις ανάμεσα σε ελεύθερα πρόσωπα ή ανάμεσα σε ελεύθερα ηθικά πρόσωπα (κλαν, φυλές, οικογένειες). Στην δεύτερη περίπτωση, με σχέσεις εξουσίας, συνήθως σχέσεις προστασίας-υπακοής. Η σχέση προστασίας-υπακοής, είναι η πιο αρχέγονη εξουσιαστική σχέση. Οι πελατειακές σχέσεις είναι πάνω απ’ όλα σχέσεις προστασίας-υπακοής.
Οι άνθρωποι αυτά τα γνώριζαν καλά από πάρα πολύ παλιά. Ο αρχηγός Κουακιούτλ “καταπίνει” τις φυλές στις οποίες μοιράζει τα πλούτη του, τις βάζει κάτω από την “σκιά του ονόματός του”, λένε οι Κουακιούτλ της Δυτικής Ακτής του Καναδά και οι Τλίνγκιτ λένε επίσης “βάζουμε δώρα στις πλάτες εκείνων που τα δέχονται”. Ο αποδέκτης Διαβάστε τη συνέχεια στην ηλεκτρονική μας εφημερίδα πατώντας εδώ
Δημοσίευση σχολίου