Του Κώστα Παπαδάκη - "Πριν"
Ο κύκλος της μεταπολίτευσης, αν θεωρήσουμε ότι συμπληρώνεται στην πολύ καθυστερημένη για γνωστούς ιστορικούς λόγους στην Ελλάδα ολοκλήρωση την εργατικών και δημοκρατικών ελευθεριών,-έχει κλείσει τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1990.
Σήμερα η κρίση υπερβαίνει ακόμα και τη νέα τάξη πραγμάτων και μέσα από την ανεξέλεγκτη δυναμική της επιβάλλει το γκρέμισμα κατακτήσεων που χρονολογούνται πολύ πριν και ταυτίζονταν χρονικά με τη μεγάλη επαναστατική ροή των πρώτων δεκαετιών του προηγούμενου αιώνα.
Σήμερα η απαξίωση και υποβάθμιση της εργασίας την οδηγεί ξανά στο ελάχιστο κόστος της, που είναι σύμφωνα με τον Μαρξ, η αξία αναπαραγωγής της εργατικής τάξης. Η αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης για τον εργαζόμενο εγκαταλείπεται. Διατάξεις προστασίας των όρων αμοιβής και εργασίας έχουν απολέσει πεδία ισχύος, περιορίζονται ή καταργούνται. Οι συλλογικές συμβάσεις υποβαθμίζονται και οι δυνατότητες μεσολάβησης και διαιτησίας περιορίζονται. Το ελάχιστο εγγυημένο από το νόμο αντάλλαγμα της εργασίας διαμορφώνεται σε εξευτελιστικά επίπεδα.
Οι απολύσεις, που παραμένουν αναιτιολόγητες, διευκολύνονται με τη μείωση του χρόνου προμήνυσης και των αποζημιώσεων, ενώ το δικαίωμα της εργασίας αμφισβητείται πλέον ανοιχτά και στο δημόσιο τομέα άμεσα και έμμεσα. Το δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση και ευρύτερα το κράτος πρόνοιας εγκαταλείπεται, τα άρια συνταξιοδότησης εκτινάσσονται προς τα πάνω και οι συντάξεις ακόμα περισσότερο προς τα κάτω, τα ασφαλιστικά ταμεία συστηματικά και μεθοδευμένα ληστεύονται νόμιμα. Ακόμα και το ιερό για τον καπιταλισμό, ισχυρό του ανταγωνιστικό πλεονέκτημα τα χρόνια του ανταγωνισμού με τον «υπαρκτό», το δικαίωμα στην περιουσία καταστρέφεται. Είτε ο εργαζόμενος απέκτησε σπίτι, είτε διατηρεί κάποιες οικονομίες, δάνεια και πανωτόκια, χαράτσια, «κουρέματα» τον απειλούν με πισωγύρισμα στη φτώχεια.
Υγεία και εκπαίδευση και περιβάλλον ιδιωτικοποιούνται καθιστώντας εμπόρευμα κάθε κοινωνικό αγαθό και εκτοξεύουν το κόστος επιβίωσης προς τα πάνω. Δικαίωμα παροχής έννομης προστασίας δεν υφίσταται, πληρώνεται ακριβά και εξυπηρετεί αργά και ελάχιστα. Μόνον αν πρόκειται για δίκες καταστολής όλα ενεργοποιούνται αυτόματα. Το δικαίωμα στην απεργία διώκεται. Σήμερα δεν έχουμε μόνο δικαστικές αποφάσεις που κρίνουν παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες, έχουμε και ποινικοποίηση και καταδίκες απεργών και συνδικαλιστών ακόμα και για προπαγάνδιση. Η τύχη των δικαιωμάτων της βάσης, δηλαδή των υλικών και κοινωνικών όρων διαβίωσης διαμορφώνει αντίστοιχη υποβάθμιση για τις ελευθερίες και τα δικαιώματα του εποικοδομήματος. Τρομονόμοι, κουκουλονόμοι, άπειρες ρυθμίσεις κατάργησης, περιορισμών συνταγματικών και δικονομικών δικαιωμάτων και ταύτιση όλων των εξουσιών στο ευρύτερο δυνατό κατασταλτικό μοντέλο.
Τόση δημοκρατία είχαμε να δούμε ...από τον καιρό της χούντας. Καμία παροδικότητα και καμία προοπτική μέσα στο σύστημα. Η ανάγκη μιας πραγματικής μεταπολίτευσης, που αυτή τη φορά θα φτάσει μέχρι το τέλος πασιφανής!
Δημοσίευση σχολίου