Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Στην σύντομη παρέμβασή μου θα επικεντρωθώ στο κρίσιμο κατά τη γνώμη μου ζήτημα της συγκρότησης ενός κεντρικού πολιτικού αντικαπιταλιστικού –αντιιμπεριαλιστικού μετώπου και της υλοποίησης του προγράμματός του.
Η αναγκαιότητα για τη συγκρότηση ενός τέτοιου μετώπου με περιεχόμενο όπως εκείνο που προσδιορίζεται από τα 8 σημεία της Θέσης 43, προκύπτει από την δυσκολία που υπάρχει να προχωρήσουμε άμεσα στην αναγκαία επανάσταση, που θα οδηγήσει στο σοσιαλισμό. Όπως ορθά διατυπώνεται στη ίδια θέση το πρόγραμμα αυτό προτείνεται ως «μεταβατικό προς την επανάσταση».
Άλλωστε αν επρόκειτο για κάποιο διαφορετικό από το σοσιαλισμό στάδιο, μετά την επανάσταση, αυτό θα σήμαινε ότι απορρίπτουμε τη λενινιστική θέση για τον μονοπωλιακό καπιταλισμό σαν το τελευταίο σκαλοπατάκι πριν το σοσιαλισμό, και αναπαράγουμε τη σταδιολογία περασμένων εποχών.
Η δυσκολία απαρχής της επαναστατικής διαδικασίας προκύπτει από το ότι:
1. Οι ευρύτερες λαϊκές μάζες, όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά αλλά και από την δική μας πρόσφατη εμπειρία, ακόμη και η πλειοψηφία της εργατικής τάξης, κάθε άλλο παρά οδηγούνται αυθόρμητα κάτω από το βάρος των συνεπειών της κρίσης στην επαναστατική συνειδητοποίηση.
2. Δεν υπάρχει και με δική μας ευθύνη το αναγκαίο πολιτικό επαναστατικό υποκείμενο για την επανάσταση, δηλαδή ένα σύγχρονο ΚΚ .
3. Δεν υπάρχουν παρά ίχνη θεσμών τύπου Σοβιέτ, εργοστασιακών συμβουλίων, ή άλλων αντίστοιχων
4. Δεν υπάρχει εκ μέρους μας η απαιτούμενη προετοιμασία για τη σίγουρα βίαιη και πολύ πιθανόν ένοπλή σύγκρουση, που είναι η επανάσταση .
Ως εκ τούτου χρειάζεται να καλυφθεί το κενό ανάμεσα στο σήμερα και την αναγκαία επανάσταση, δίχως να την αναμένουμε να έλθει από μόνη της, αλλά διευκολύνοντας το δρόμο για την εκδήλωση της.
Με άλλα λόγια με αυτήν μας την πρόταση, της οποίας η προώθηση θα πρέπει να γίνεται παράλληλα με την κάλυψη των άλλων αδυναμιών που ανέφερα προηγουμένως, ενισχύουμε την επαναστατική στρατηγική μας, με μια τακτική που εντάσσεται σε αυτήν, και δίχως την οποία η στρατηγική μας πρόταση παραμένει μετέωρη.
Με δεδομένο λοιπόν ότι όλο και ευρύτερες λαϊκές μάζες κάτω από το βάρος της κρίσης στρέφονται αρνητικά, συνολικά ενάντια στο σύστημα, ενάντια στις τράπεζες και τις αγορές, ενάντια στην ΕΕ, ενάντια σε αστικούς θεσμούς, διαμορφώνεται σε όλο και πιο μαζική κλίμακα μια αντι-καπιταλιστική, αντι-ιμπεριαλιστική συνείδηση. Αυτό το Αντι, αυτήν την άρνηση, καλούμαστε να την αξιοποιήσουμε και να την επαναστατικοποιήσουμε παραπέρα και να την οδηγήσουμε στην θετική σοσιαλιστική θέση .
Κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την καθημερινή πάλη, από την ιδεολογική ζύμωση και κυρίως μέσα από το ίδιο το Είναι των ανθρώπων. Με άλλα λόγια η ίδια η θετική εμπειρία που θα προκύψει από την υλοποίηση του προγράμματός μας, θα συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός ισχυρού λαϊκού ρεύματος υπέρ της εξόδου από τα καπιταλιστικά τείχη και του σοσιαλισμού.
Εκκινώντας από αυτήν τη συλλογιστική και όχι αυθαίρετα, στηρίζω την πρότασή μας για το μετωπικό πρόγραμμα.
Είναι σαφές για όλους μας ότι το πρόγραμμα αυτό δεν θα έχει καμιά ελπίδα να υλοποιηθεί αν πριν και πάνω απ’ όλα δεν στηρίζεται σε ένα πλατύ μαζικό λαϊκό κίνημα.
Από την άλλη, και διαλεκτικά, η ίδια η δημιουργία του μετώπου, κάθε άλλο παρά θα πρέπει να στοχεύει κυρίως σε μια εκλογική επιτυχία, αλλά ακριβώς στην ενίσχυση αυτού του κινήματος. Και είναι βέβαιο ότι η ανακοίνωση και μόνον της συγκρότησης του θα το τονώσει, κάτι που συμβαίνει σε πολύ μικρότερο βαθμό με τη δημιουργία των επί μέρους θεματικών μετώπων.
Το κίνημα αυτό κοινωνικά θα έχει σαν βάση του τη σύγχρονη εργατική τάξη, η οποία τείνει και να γίνει πλειοψηφική, και την οποία πάνω απ’ όλα θα πρέπει να επιδιώξουμε να πείσουμε και να συσπειρώσουμε στην παραπάνω προοπτική, κάτι που σήμερα κάθε άλλο παρά είναι δεδομένο.
Το κίνημα αυτό πολιτικά θα αποτελείται από δυνάμεις και ανένταχτους αγωνιστές, οι οποίοι πέρα από φραστικές ή επουσιώδεις διαφοροποιήσεις θα αποδέχονται το πρόγραμμα που προτείνουμε. Όχι λιγότερο από αυτό, αλλά ούτε θα απαιτούμε να αποδεχτούν και τα περισσότερα που στοχεύουμε εμείς.
Βεβαίως από τη μεριά μας θα πρέπει να καταστήσουμε ξεκάθαρο ότι αυτό το μεταβατικό μας πρόγραμμα, θα πρέπει σύντομα να ακολουθηθεί από την ολοκληρωτική ανατροπή του καπιταλισμού και τη συντριβή του αστικού κρατικού μηχανισμού, κάτι που καθίσταται ακόμη πιο αναγκαίο από τη σύγχρονη σχέση μεταρρύθμισης, επανάστασης, οι οποίες κάτω από τις παρούσες συνθήκες προσεγγίζουν η μια την άλλη πολύ περισσότερο από ό, τι κατά το παρελθόν.
Απομένει να απαντηθεί το ερώτημα, ποιος θα υλοποιήσει αυτό το πρόγραμμα;
Προφανώς και αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνει άμεσα με τη μορφή της αυτοδιαχείρισης από το κίνημα. Και αν υποστηρίζαμε κάτι τέτοιο αυτό στην πραγματικότητα θα σήμαινε ότι ακολουθώντας την Μπακουνική πανουργία, θα επιζητούσαμε να καθοδηγούμε σεχταριστικά το κίνημα δίχως να το δηλώνουμε.
Ακόμη θα ήταν μάλλον υπεροπτικό και αντιφατικό, να υποστηρίζουμε ότι η θέση μας αντί να είναι εκείνη των δρώντων, δηλαδή εκείνη αυτών που εφαρμόζουν το πρόγραμμα που οι ίδιοι προτείνουν, θα είναι εκείνη των θεατών της εφαρμογής του από κάποιους άλλους, δίχως μάλιστα να προσδιορίζουμε συγκεκριμένα αυτούς τους άλλους.
Μια τέτοια στάση άρνησης συμμετοχής στην εφαρμογή του μεταβατικού μας προγράμματος από μια αντίστοιχη κυβέρνηση γίνεται ακόμη πιο ανεξήγητη, όταν έχουμε τη δυνατότητα μέσω μιας πρότασης για Συντακτική Συνέλευση να καθιερώσουμε μέτρα τύπου Παρισινής Κομμούνας, που θα αποτρέπουν την απόσπαση των διαχειριστών από τα λαϊκά συμφέροντα και θα διασφαλίζουν την θέση τους ως υπαλλήλων, υπηρετών του λαού.
Αυτή η άρνηση συμμετοχής, η αντικατάσταση του ενιαίου μετώπου από επί μέρους θεματικές συνεργασίες, η αντιφατική με αυτήν επ’ άπειρον επέκταση του μεταβατικού προγράμματος, η αντίθετη με τις Θέσεις τοποθέτηση ότι η υλοποίηση του προϋποθέτει την επανάσταση και την εργατική εξουσία, η άρνηση ένταξης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε ένα ευρύτερο από αυτήν μέτωπο, όλα αυτά σηματοδοτούν ουσιαστικά την ακύρωση της ίδιας της μετωπικής μας πρότασης. Σηματοδοτούν, στο όνομα μιας κακώς νοούμενης καθαρότητας την ταύτιση με τον σεχταρισμό του ΚΚΕ, και οδηγούν στην ενίσχυση του Ρουσβελτικού ΣΥΡΙΖΑ, και ακόμη χειρότερα του νεοφασιστικού ψευτοαντισυστημισμού.
Σύντροφοι, η κατάσταση είναι κρίσιμη και δεν έχουμε άλλα περιθώρια καθυστερήσεων και τρεναρισμάτων. Προτείνω λοιπόν στην πολιτική απόφαση της Συνδιάσκεψης μας να περιέχεται η ακόλουθη σύντομη, όσο και ξεκάθαρη πρόταση : «Απευθυνόμαστε σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις που αναφέρονται στη θέση 60, στους ανένταχτους αριστερούς, στους αγωνιστές που είναι μέσα, ή κοντά στο ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ και συμφωνούν μαζί μας, και τους καλούμε να συγκροτήσουμε άμεσα ένα Κεντρικό Πολιτικό Μέτωπο στη βάση του προγράμματος των 8 σημείων της θέσης 43.»
Μέτωπο τώρα λοιπόν, για να μην εκπέσουμε στην κατάσταση των αντιδραστικών αιρέσεων, που περιγράφει ο Μαρξ στο γράμμα του στον Μπόλτε του Νοέμβρη του 1871.
Μέτωπο τώρα, γιατί σύντροφοι όπως γράφει και μια νέα ποιήτρια, η Νάντια Γαβαλά σε μια ανέκδοτη ακόμη συλλογή της :
«Η ακεραιότητα της διαιρετότητας
δε θα παραχωρεί εσαεί
άλλοθι στον διασκορπισμό
Σφαχτάρια γέμισαν τα τσιγκέλια
Τι περιμένουν οι αριστερές καρδιές μας ;»
Γιώργος Ρούσης
Από την ιστοσελίδα μας
Στην σύντομη παρέμβασή μου θα επικεντρωθώ στο κρίσιμο κατά τη γνώμη μου ζήτημα της συγκρότησης ενός κεντρικού πολιτικού αντικαπιταλιστικού –αντιιμπεριαλιστικού μετώπου και της υλοποίησης του προγράμματός του.
Η αναγκαιότητα για τη συγκρότηση ενός τέτοιου μετώπου με περιεχόμενο όπως εκείνο που προσδιορίζεται από τα 8 σημεία της Θέσης 43, προκύπτει από την δυσκολία που υπάρχει να προχωρήσουμε άμεσα στην αναγκαία επανάσταση, που θα οδηγήσει στο σοσιαλισμό. Όπως ορθά διατυπώνεται στη ίδια θέση το πρόγραμμα αυτό προτείνεται ως «μεταβατικό προς την επανάσταση».
Άλλωστε αν επρόκειτο για κάποιο διαφορετικό από το σοσιαλισμό στάδιο, μετά την επανάσταση, αυτό θα σήμαινε ότι απορρίπτουμε τη λενινιστική θέση για τον μονοπωλιακό καπιταλισμό σαν το τελευταίο σκαλοπατάκι πριν το σοσιαλισμό, και αναπαράγουμε τη σταδιολογία περασμένων εποχών.
Η δυσκολία απαρχής της επαναστατικής διαδικασίας προκύπτει από το ότι:
1. Οι ευρύτερες λαϊκές μάζες, όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά αλλά και από την δική μας πρόσφατη εμπειρία, ακόμη και η πλειοψηφία της εργατικής τάξης, κάθε άλλο παρά οδηγούνται αυθόρμητα κάτω από το βάρος των συνεπειών της κρίσης στην επαναστατική συνειδητοποίηση.
2. Δεν υπάρχει και με δική μας ευθύνη το αναγκαίο πολιτικό επαναστατικό υποκείμενο για την επανάσταση, δηλαδή ένα σύγχρονο ΚΚ .
3. Δεν υπάρχουν παρά ίχνη θεσμών τύπου Σοβιέτ, εργοστασιακών συμβουλίων, ή άλλων αντίστοιχων
4. Δεν υπάρχει εκ μέρους μας η απαιτούμενη προετοιμασία για τη σίγουρα βίαιη και πολύ πιθανόν ένοπλή σύγκρουση, που είναι η επανάσταση .
Ως εκ τούτου χρειάζεται να καλυφθεί το κενό ανάμεσα στο σήμερα και την αναγκαία επανάσταση, δίχως να την αναμένουμε να έλθει από μόνη της, αλλά διευκολύνοντας το δρόμο για την εκδήλωση της.
Με άλλα λόγια με αυτήν μας την πρόταση, της οποίας η προώθηση θα πρέπει να γίνεται παράλληλα με την κάλυψη των άλλων αδυναμιών που ανέφερα προηγουμένως, ενισχύουμε την επαναστατική στρατηγική μας, με μια τακτική που εντάσσεται σε αυτήν, και δίχως την οποία η στρατηγική μας πρόταση παραμένει μετέωρη.
Με δεδομένο λοιπόν ότι όλο και ευρύτερες λαϊκές μάζες κάτω από το βάρος της κρίσης στρέφονται αρνητικά, συνολικά ενάντια στο σύστημα, ενάντια στις τράπεζες και τις αγορές, ενάντια στην ΕΕ, ενάντια σε αστικούς θεσμούς, διαμορφώνεται σε όλο και πιο μαζική κλίμακα μια αντι-καπιταλιστική, αντι-ιμπεριαλιστική συνείδηση. Αυτό το Αντι, αυτήν την άρνηση, καλούμαστε να την αξιοποιήσουμε και να την επαναστατικοποιήσουμε παραπέρα και να την οδηγήσουμε στην θετική σοσιαλιστική θέση .
Κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την καθημερινή πάλη, από την ιδεολογική ζύμωση και κυρίως μέσα από το ίδιο το Είναι των ανθρώπων. Με άλλα λόγια η ίδια η θετική εμπειρία που θα προκύψει από την υλοποίηση του προγράμματός μας, θα συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός ισχυρού λαϊκού ρεύματος υπέρ της εξόδου από τα καπιταλιστικά τείχη και του σοσιαλισμού.
Εκκινώντας από αυτήν τη συλλογιστική και όχι αυθαίρετα, στηρίζω την πρότασή μας για το μετωπικό πρόγραμμα.
Είναι σαφές για όλους μας ότι το πρόγραμμα αυτό δεν θα έχει καμιά ελπίδα να υλοποιηθεί αν πριν και πάνω απ’ όλα δεν στηρίζεται σε ένα πλατύ μαζικό λαϊκό κίνημα.
Από την άλλη, και διαλεκτικά, η ίδια η δημιουργία του μετώπου, κάθε άλλο παρά θα πρέπει να στοχεύει κυρίως σε μια εκλογική επιτυχία, αλλά ακριβώς στην ενίσχυση αυτού του κινήματος. Και είναι βέβαιο ότι η ανακοίνωση και μόνον της συγκρότησης του θα το τονώσει, κάτι που συμβαίνει σε πολύ μικρότερο βαθμό με τη δημιουργία των επί μέρους θεματικών μετώπων.
Το κίνημα αυτό κοινωνικά θα έχει σαν βάση του τη σύγχρονη εργατική τάξη, η οποία τείνει και να γίνει πλειοψηφική, και την οποία πάνω απ’ όλα θα πρέπει να επιδιώξουμε να πείσουμε και να συσπειρώσουμε στην παραπάνω προοπτική, κάτι που σήμερα κάθε άλλο παρά είναι δεδομένο.
Το κίνημα αυτό πολιτικά θα αποτελείται από δυνάμεις και ανένταχτους αγωνιστές, οι οποίοι πέρα από φραστικές ή επουσιώδεις διαφοροποιήσεις θα αποδέχονται το πρόγραμμα που προτείνουμε. Όχι λιγότερο από αυτό, αλλά ούτε θα απαιτούμε να αποδεχτούν και τα περισσότερα που στοχεύουμε εμείς.
Βεβαίως από τη μεριά μας θα πρέπει να καταστήσουμε ξεκάθαρο ότι αυτό το μεταβατικό μας πρόγραμμα, θα πρέπει σύντομα να ακολουθηθεί από την ολοκληρωτική ανατροπή του καπιταλισμού και τη συντριβή του αστικού κρατικού μηχανισμού, κάτι που καθίσταται ακόμη πιο αναγκαίο από τη σύγχρονη σχέση μεταρρύθμισης, επανάστασης, οι οποίες κάτω από τις παρούσες συνθήκες προσεγγίζουν η μια την άλλη πολύ περισσότερο από ό, τι κατά το παρελθόν.
Απομένει να απαντηθεί το ερώτημα, ποιος θα υλοποιήσει αυτό το πρόγραμμα;
Προφανώς και αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνει άμεσα με τη μορφή της αυτοδιαχείρισης από το κίνημα. Και αν υποστηρίζαμε κάτι τέτοιο αυτό στην πραγματικότητα θα σήμαινε ότι ακολουθώντας την Μπακουνική πανουργία, θα επιζητούσαμε να καθοδηγούμε σεχταριστικά το κίνημα δίχως να το δηλώνουμε.
Ακόμη θα ήταν μάλλον υπεροπτικό και αντιφατικό, να υποστηρίζουμε ότι η θέση μας αντί να είναι εκείνη των δρώντων, δηλαδή εκείνη αυτών που εφαρμόζουν το πρόγραμμα που οι ίδιοι προτείνουν, θα είναι εκείνη των θεατών της εφαρμογής του από κάποιους άλλους, δίχως μάλιστα να προσδιορίζουμε συγκεκριμένα αυτούς τους άλλους.
Μια τέτοια στάση άρνησης συμμετοχής στην εφαρμογή του μεταβατικού μας προγράμματος από μια αντίστοιχη κυβέρνηση γίνεται ακόμη πιο ανεξήγητη, όταν έχουμε τη δυνατότητα μέσω μιας πρότασης για Συντακτική Συνέλευση να καθιερώσουμε μέτρα τύπου Παρισινής Κομμούνας, που θα αποτρέπουν την απόσπαση των διαχειριστών από τα λαϊκά συμφέροντα και θα διασφαλίζουν την θέση τους ως υπαλλήλων, υπηρετών του λαού.
Αυτή η άρνηση συμμετοχής, η αντικατάσταση του ενιαίου μετώπου από επί μέρους θεματικές συνεργασίες, η αντιφατική με αυτήν επ’ άπειρον επέκταση του μεταβατικού προγράμματος, η αντίθετη με τις Θέσεις τοποθέτηση ότι η υλοποίηση του προϋποθέτει την επανάσταση και την εργατική εξουσία, η άρνηση ένταξης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε ένα ευρύτερο από αυτήν μέτωπο, όλα αυτά σηματοδοτούν ουσιαστικά την ακύρωση της ίδιας της μετωπικής μας πρότασης. Σηματοδοτούν, στο όνομα μιας κακώς νοούμενης καθαρότητας την ταύτιση με τον σεχταρισμό του ΚΚΕ, και οδηγούν στην ενίσχυση του Ρουσβελτικού ΣΥΡΙΖΑ, και ακόμη χειρότερα του νεοφασιστικού ψευτοαντισυστημισμού.
Σύντροφοι, η κατάσταση είναι κρίσιμη και δεν έχουμε άλλα περιθώρια καθυστερήσεων και τρεναρισμάτων. Προτείνω λοιπόν στην πολιτική απόφαση της Συνδιάσκεψης μας να περιέχεται η ακόλουθη σύντομη, όσο και ξεκάθαρη πρόταση : «Απευθυνόμαστε σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις που αναφέρονται στη θέση 60, στους ανένταχτους αριστερούς, στους αγωνιστές που είναι μέσα, ή κοντά στο ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ και συμφωνούν μαζί μας, και τους καλούμε να συγκροτήσουμε άμεσα ένα Κεντρικό Πολιτικό Μέτωπο στη βάση του προγράμματος των 8 σημείων της θέσης 43.»
Μέτωπο τώρα λοιπόν, για να μην εκπέσουμε στην κατάσταση των αντιδραστικών αιρέσεων, που περιγράφει ο Μαρξ στο γράμμα του στον Μπόλτε του Νοέμβρη του 1871.
Μέτωπο τώρα, γιατί σύντροφοι όπως γράφει και μια νέα ποιήτρια, η Νάντια Γαβαλά σε μια ανέκδοτη ακόμη συλλογή της :
«Η ακεραιότητα της διαιρετότητας
δε θα παραχωρεί εσαεί
άλλοθι στον διασκορπισμό
Σφαχτάρια γέμισαν τα τσιγκέλια
Τι περιμένουν οι αριστερές καρδιές μας ;»
Γιώργος Ρούσης
Από την ιστοσελίδα μας
+ σχόλια + 11 σχόλια
Τι διαφορετικο επι της ουσιας του προγραμματος λεει το ΚΚΕ ;
ΔΑΣ : 393 ψήφους και 9 έδρες (27,79%)
ΣΥΡΙΖΑ): 216 ψήφους και 5 έδρες (15,28%
ΠΑΣΚΕ-ΕΚΑ: 221 ψήφους και 5 έδρες (15,63%)
ΠΑΣΚΕ-Συνεργαζόμενοι: 158 ψήφους και 3 έδρες 11,17%)
ΔΑΚΕ-Νέα Πορεία: 187 ψήφους και 4 έδρες (13,22%)
ΔΑΚΕ: 157 ψήφους και 3 έδρες 11,10%)
(ΑΝΤΑΡΣΥΑ κα): 71 ψήφους και 2 έδρες 5,02%)
Ο Ρουσσης τα επαιξε!!!!!! Γινεται ΚΚΕ αλλα εγωιστικα επιμενει να θελει να ειναι ο πατρωνας της τακτικης του ΚΚΕ. Καημενη ΑΝΤΑΡΣΥΑ τι σου μελλεται με την οχια στον κορφο σου....!!!!!!
Τελικα. Τωρα ΟΛΟΙ. Κ.Κ .Ε.
Jim
Τι διαφορετικό επί του προγράμματος λέει το ΚΚΕ;; Να σου πω αμέσως!
1. ΤΟ ΚΚΕ λέει πως "..οποιαδήποτε κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού θα συναντά τη λυσσαλέα αντίδραση του ΚΚΕ". Με αυτόν τον τρόπο το ΚΚΕ τσουβαλιάζει τις αστικές κυβερνήσεις με τις αριστερές κυβερνήσεις τύπου Τσάβες, Μοράλες κλπ οι οποίες εφαρμόζουν μια σαφή φιλολαϊκή πολιτική η οποία έχει βελτιώσει θεαματικά το συνολικό επίπεδο διαβίωσης των λαών τους! Ετσι, το ΚΚΕ και κάθε κόμμα με τακτική ΚΚΕ αυτοπεριθωριοποιείται, στερεώνοντας ακόμα περισσότερο την αστική κυριαρχία. Η τακτική αυτή είναι το κατοπτρικό είδωλο της υποταγής στονκυβερνητισμό.
2. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προσπαθεί να δέσει την σημερινή της παρέμβαση στο εργατικό και λαϊκό κίνημα με το αύριο του σοσιαλισμού με την αντίληψη της μετάβασης. Αυτή καθορίζει και την στάση της απέναντι σε τυχόν αριστερές κυβερνήσεις: Στηρίζει τις θετικές για το λαό αποφάσεις αυτών των κυβερνήσεων, καταπολεμά τις αρνητικές, και όλο αυτό στην κατεύθυνση συμβολής στην οικοδόμηση πολυκομματικών λαϊκών θεσμών και της αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Το ΚΚΕ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ τέτια αντίληψη!
3. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ -και ο Γ. Ρούσης από όσο έχω διαβάσει τα κείμενά του- αγωνίζεται για μια σοσιαλιστιή κοινωνία με πολυκομματισμό και ελευθερία λόγου και έκφρασης υπό σοσιαλιστικό Σύνταγμα. Το ΚΚΕ αγωνιζεται για μια κοινωνία όπου ο μόνος κριτής και αποφασιστικός παράγοντας στη λήψη των αποφάσεων, είναι το ΚΚΕ. Ολοι οι άλλοι προοδευτικοί, αριστεροί, κομμουνιστές, αναρχικοί στα γκουλαγκ!
4. Τέλος η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλεύει για συγκρότηση μετωπικής συμμαχίας και ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος σε ταξική βάση, για την κοινή μετωπική δράση ΟΛΩΝ των δυνάμεων που συμφωνούν πάνω σε σαφείς προγραμματικές αρχές. Το ΚΚΕ όχι!
Νομίζω πως κάλυψα και με το παραπάνω την ερώτηση του παραπάνω συναγωνιστή!
Φίλε 6:06 θα σου συνιστούσα να διαβάσεις μόνος σου απευθείας τα κείμενα του ΚΚΕ για την "λαική συμμαχία"και το πρόγραμμά του για τον σοσιαλισμό και μετά γράψε ότι θέλεις. Κριτική στις θέσεις του ΚΚΕ με το τι λένε οι άλλοι γι' αυτό δεν είναι κριτική είναι πολιτική καθυστέρηση για να μην πω τίποτε άλλο. Το ΚΚΕ λέει ότι όποιος ισχυρίζεται ότι μπορεί να υπάρξει μία κοινωνία , που θα ικανοποιεί τις σύγχρονες ανθρώπινες ανάγκες (εργασία, παιδεία, υγεία, πολιτισμός, οικονομική ανάπτυξη κλπ)για όλο το λαό χωρίς να κατέχει ο λαός τα μέσα παραγωγής, κοροιδεύει ηθελημένα ή αθέλητα. Στη Κύπρο υπήρξε αριστερή κυβέρνηση και κομμουνιστής πρόεδρος, τα είδες τα αποτελέσματα; Τα γκούλακ και οι άλλες αηδίες θυμίζουν χρυσαυγήτικη ρητορική και δεν χρήζουν απάντησης. Το ΚΚΕ το λέει ξεκάθαρα αγωνίζεται για την ενότητα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της και όχι για την ενότητα της λεγόμενης αριστεράς. Και συγνώμη για τον όρο "λεγόμενης" γιατί η υπάρχουσα ελληνική αριστερά πριν ελαχιστότατων εξαιρέσεων είναι προιόν διάσπασης, φραξιονισμού και απόπειρας διάλυσης του ΚΚΕ.Τέτοια ενότητα σε πολιτικό επίπεδο δεν μπορεί να γίνει. Ενότητα όμως μέσα στην εργατική τάξη όχι μόνο μπορεί να γίνει αλλά είναι αναγκαίος όρος και προυπόθεση για την ανατροπή του καπιταλισμού.Όποιος επιθυμεί να γίνει συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ ας το πει καθαρά και όχι να κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του γιατί φαίνεται...
Φίλε των 11.22 έχω διαβάσει προσεκτικά όλα τα ντοκουμέντα των τελευταίων 3 συνεδρίων του ΚΚΕ.
- Το ΚΚΕ παλεύει για έναν μονοκομματικό "σοσιαλισμό", όπου κουμάντο θα κάνει αποκλειστικά το ίδιο το ΚΚΕ με γλάστρα την εργατική τάξη. Διάβασε την απόφαση για το σοσιαλισμό του 18ου Συνεδρίου και θα δεις ότι έχω απόλυτο δίκιο!
- Δεν με ενδιαφέρει η ψυχολογικίστικη ερμηνεία "όλη η άλλη αριστερά θέλει να διαλύσει το ΚΚΕ", παρά μόνο, για να κατανοήσω πόσο σκατόψυχο κόμμα είναι το ΚΚΕ. Φίλε μου, ΚΑΝΕΙΣ δεν ενδιαφέρεται να διαλύσει το ΚΚΕ. Η παπαριά αυτή λέγεται κατα κόρον από όλες τις ηγεσίες του ΚΚΕ, μόνο και μόνο για να μπετονάρει και να φανατίσει τα μέλη του! Μόνο και μονο για να ΜΗΝ σκέφτονται τα μέλη του τις λάθος επιλογές της ηγεσίας. Φαντάσου λοιπόν αυτό το κόμμα να καταλαμβάνει μόνο του την εξουσία. Ολοι οι άλλοι προοδευτικοί, αριστεροί, κομμουνιστές, αναρχικοί στα γκούλαγκ! Αυτό ΔΕΝ είναι παραποίηση της αλήθειας, είναι η φυσιολογική προέκταση της λογικής σου "...όλοι οι άλλοι θέλουν να διαλύσουν το ΚΚΕ". Αφού λοιπόν πιστεύεις πως όλοι οι άλλοι θέλουν να σε διαλύσουν, ΤΙ θα κάνεις όταν και ΑΝ πάρεις την εξουσία; Θα τους καθαρίσεις...
Να γιατί πιστεύω πως το ΚΚΕ δεν την παλεύει με τίποτα πια και ούτε μπορεί στο ελάχιστο να συμβάλλει σε μια νικηφόρα πάλη της εργατικής τάξης.
- Η λαϊκή συμμαχία φίλε μου, είναι συμμαχία του ΚΚΕ με τον εαυτό του. τα ΠΑΜΕ/ΠΑΣΥ/ΠΑΣΕΒΕ/ΜΑΣ/ΟΓΕ είναι κομματικά μορφώματα που δεν μαζεύουν τπτ άλλο, απο το ΚΚΕ και κάποιους φίλους του. Αυτό λέγεται κομματική ενότητα, και ΔΕΝ έχει καμμία σχέση με την ταξική/κοινωνική συμμαχία.
Στο 18ο συνέδριο του ΚΚΕ υπήρξε μία ιστορική απόφαση μιάς καταρχήν προσέγγισης των αιτιών της ανατροπής του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε. Δεν έκλεισε κανένα ζήτημα αφού η ίδια απόφαση λέει ότι η ιστορική μελέτη και τα συμπεράσματα πρέπει να συνεχιστούν. Το σοσιαλισμό που επαγγέλεται το ΚΚΕ τον περιγράφει στις γενικές του γραμμές στην οικονομική του βάση. Γιατί σοσιαλισμός πρώτα και κύρια είναι οικονομία , όπως σε κάθε κοινωνία τα πάντα έχουν σχέση με την οικονομία σε όποια φάση ανάπτυξής της βρισκόμαστε (από την πρωτόγονη κοινωνία έως την κομμουνιστική). Το 19ο συνέδριο εξέλιξε την αντίληψη του ΚΚΕ για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Ο σοσιαλισμός είναι κάτι που δεν αφορά το παρόν αλλά το μέλλον και δεν είναι κάποια συνταγή μαγειρικής που ρίχνεις λίγο λάδι λίγο αλάτι το τσιγαρίζεις και φτιάχνεις σούπα. Ο σοσιαλισμός είναι μια διαδικασία που οι συνθήκες και οι διαθέσεις των μαζών και της εργατικής τάξης θα τον καθορίσουν. Ο σοσιαλισμός δεν είναι στρατιωτικό πραξικόπημα. Ξαναδιάβασε την απάντηση μου για τα περι διάλυσης του ΚΚΕ. Δεν αναφέρθηκα στο παρόν αλλά στο παρελθόν. Όλοι αυτοί που σήμερα συγκροτούν τα κομμάτια της λεγόμενης ελληνικής αριστεράς υπήρξαν στελεχάρες του ΚΚΕ. Απο μέλη του πολιτικού γραφείου (Θεωνάς, Ανδρουλάκης, Δαμανάκη)έως υποψήφιοι Γενικοί Γραμματείς του(Δραγασάκης) ακόμα και ΓΓ. όπως ο "συγχωρεμένος" Φαράκος και γραμματέας της ΚΝΕ (Θεοδωρικάκος) και μέλη της κεντρικής επιτροπής (Ρούσης, Χάγιος, Τόλιος,Μπαλάφας, Λαφαζάνης, Μπίστης, Καρτερός, Κοτζιάς και άπειροι άλλοι ).Ο καθένας λοιπόν ας τραβήξει όποιον δρόμο θέλει δικαίωματά του αλλά να σταματήσει την υποκρισία. Η εργατική τάξη είναι ΜΙΑ και αδιαίρετη , αυτή μας ενδιαφέρει σαν τάξη και αυτή θα απελευθερώσει την κοινωνία από τα καπιταλιστικά δεσμά όταν και όποτε το αποφασίσει. Μπορείς να έχεις όποια γνώμη θέλεις για το ΚΚΕ αλλά οι μόνοι που δίνουν με ανιδιοτέλεια τη μάχη στα εργοστάσια, στα γιαπιά, στα γραφεία, να στηθούν σωματεία , να συνδικαλιστούν οι εργαζόμενοι είναι τα μέλη και οι φίλοι του ΠΑΜΕ. Δεν γίνεται κανείς μέλος του ΚΚΕ ούτε για να διοριστεί στο δημόσιο, ούτε για να του κάνουν ρουσφέτια, ούτε για να αποκατασταθεί επαγγελματικά κλπ. οπότε δεν χρειάζεται να μπετοναριστεί γιατί δεν έχει κανένα προσωπικό αντίκρυσμα. Το μόνο αντίκρυσμα είναι η πίστη στην εργατική τάξη και στο λαό ότι μπορεί να φτιάξει ένα φωτεινό κοινωνικό μέλλον καταργώντας την εκμετάλευση ανθρώπου από άνθρωπου.
3:22
εχεις μια πιστη χριστιανικου τυπου για το κκε!
τι σημαινει η φραση -πιστη στο κκε-; μαλλον μπερδευεις την πολιτικη αναλυση με την ψυχιατρικη
-πιστη στο κκε του 1989-1990 για πιο λογο παρακλαλω;
-πιστη στο κκε του δεκεμβρη του 2008 για πιο λογο παρακαλω;
-πιστη στο κκε με τον μαιλη να μου λεει τριχες για το κινημα της πατατας για πιο λογο παρακλαλω;
-πιστη στο κκε του σοφιανου που το 2013 εκανε δηλωσεις απο την αρχη εναντια στην απεργια των καθηγητων για πιο λογο παρακαλω; και πολλα πολλα αλλα
οι μόνοι που δίνουν με ανιδιοτέλεια τη μάχη είναι τα μέλη και οι φίλοι του παμε. σωπα ρε μεγαλε! οι υπολοιποι που δινουν τετοια μαχη απο αλλες οργανωσεις ειναι πρακτορες; ετσι σου λεει το κομμα;
αφου οπως λες δεν κλεισε κανένα ζήτημα για την σοβιετικη ενωση πως απο την αρχη μιλας για ανατροπη αυτων των καθεστωτων; αλλοι μιλουν για καταρρευση, στην ελλαδα και ευρωπη.ο ιμπεριαλισμος πατησε 1 κουμπακι και ανετρεψε τα παντα; μηπως προσπαθει η ηγεσια του κκε να θαψει το θεμα; γιατι αν υπηρξε καταρρευση το κκε γνωριζει οτι πρεπει να ανοιξει τεραστια κουβεντα απο τη δεκαετια του 20 ακομη. γιατι αν καποιος διαβαζε ριζοσπαστη μςχρι τη δεκαετια του 80 καταλαβαινε οτι ολα πηγαινα περιφημα. γι αυτο μην αναμασας ευκολα τα κειμενα του κομματος
μιλας για καποια στελεχη που εφυγαν κατα καιρους απο το κκε. καταρχας ο καθενας φευγει για το δικο του λογο. αλλος απο δεξια και αλλος απο αριστερα. και καλα κανει αν θελει .δεν ειστε πια μοναδικοι ιδιοκτητες των κομμουνιστικων ιδεων μονο επειδη το μαγαζι απ εξω γραφει κκε.
Άρες μάρες κουκουνάρες. Ποιός μιλάει για πίστη σε ποιόν; Είμαι άθεος και δεν έχω μεταφυσικές ανησυχίες. Που το βρήκες πίστη στο ΚΚΕ ; Η πίστη στην εργατική τάξη και τον λαό , που αναφέρω, δεν έχει καμία σχέση με θρησκεία αλλά την ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ που πρέπει να έχει κάθε αγωνιστής στο λαό και στην εργατική τάξη αφού εν ονόματί τους δεν γίνονται ούτε επαναστάσεις ούτε κινήματα, γιατί απλά είναι οι ίδιοι τα πολιτικά υποκείμενα, οι πρωταγωνιστές. Η απάντηση στα περί ανατροπής η κατάρρευσης είναι πολύ απλή. Το ΠΓ και η ηγεσία του ΚΚΣΕ και διάφορα υψηλόβαθμα στελέχη αποφάσισαν να γίνουν ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής , της γής κλπ στις σοσιαλιστικές χώρες, να γίνουν δηλαδή καπιταλιστές. Εκεί δικαολογείται ότι σε χρόνο ρεκόρ πέρασαν στην ιδιοκτησία τους ΤΣΑΜΠΑ ο αμύθητος πλούτος των λαών. Για ποιά κατάρρευση μιλάς; αλλαγή ιδιοκτησίας είχαμε συγκροτημένα, προγραμματισμένα και "νομοθετικά" τεκμηριωμένα. Η μόνη τυπική διαφοροποίηση είναι της Λαικής Δημοκρατίας της Γερμανίας . που είχαμε απορρόφηση και ξεπούλημα με μεθόδους fust truck στους Δυτικογερμανούς καπιταλιστές των πάντων (εργοστάσια, γή, υπηρεσίες, τεχνολογια κλπ).Δεν προσπαθώ να σε πείσω, δεν με ενδιαφέρει άλλωστε, αυτό που με ενδιαφέρει είναι το λαικό - εργατικό κίνημα εκεί θα κριθούμε όλοι και έκει έχει αξία η συμμετοχή μας, που ούτως ή άλλως είναι κοινή απο το μετερίζι που διαλέγει και ανήκει ταξικά ο καθένας...Στο μόνο που θα συμφωνήσω μαζί σου και το έγραψα καθ' υπερβολή είναι στο "οι μόνοι", φυσικά υπάρχουν και άλλοι σε διάφορους χώρους που δίνουν μάχες σε διάφορα επίπεδα.
Το 1989 - 1990 ποιοί είχαν την πλειοψηφία της ΚΕ στο ΚΚΕ;
Tον 12/2008 τι είχαμε εξέγερση ή επανάσταση ; Απο πότε οι αγωνιστές βάζουν κουκούλες και καίνε και κάνουν πλιάτσικο σε μαγαζιά κλπ;
Το κίνημα της πατάτας τι ήταν ; να φάει ο λαός φτηνά; να πουληθούν αδιάθετα αγροτικά προιόντα ; να καταργηθούν οι μεσάζοντες ; να πουληθούν ανέλεγκτα και ακατάλληλα προιόντα ;Η σημερινή τιμή της πατάτας είναι 0,93 της εισαγόμενης και σχεδόν 1 ευρώ της ντόπιας, για τέτοιο κίνημα μιλάς ;
Για την απεργία της ΟΛΜΕ ρώτα την ΟΛΜΕ . πως γίνεται όλες οι ΕΛΜΕ να ψηφίζουν απεργία διαρκείας και να αποφασίζουν να μην γίνει απεργία ; Δεν σου μοιάζει προαποφασισμένο παιχνιδάκι με την κυβέρνηση με πρόσχημα την επιστράτευση να κάνουν τις κοτούλες. Τον Σεπτέμβρη θα τα πούμε όταν απολύουν σωρηδόν εκπαιδευτικούς και δεν θα κουνιέται φύλλο γιατί μερικοί υπερεπαναστάτες στα λόγια οδήγησαν τον κλάδο σε ήττα. Ρώτα τους ηγέτες των παρεμβάσεων - ΑΝΤΑΡΣΥΑ τι ψήφισαν (συμβολική απεργία 500 συνδικαλιστών), τόσο επαναστάτες!!!
πρός τον 2:11
μα καλα, τι λές;πώς άλλαξαν ιδιοκτήτη τα μέσα παραγωγής;δεν είχαμε ταξική πάλη στο υπο-οικοδόμηση σοσιαλισμο;
αυτοί δεν ήταν μέσα στο κόμμα;
αυτό δεν σημαίνει ότι η δημοκρατική έκφραση και ο κομβικός ρόλος των μαζών στις αποφάσεις μειώθηκε σημαντικά;
δεν κατάλαβα καλά δηλαδη τις μηχανιστικές και ανουσιες "εξηγήσεις" μπακάλικου. Ξέρεις υπήρξε και μία πολιτιστική επανάσταση στην κίνα ,αν την έχεις ακουστα...
Έφριξα με την παστρικότητα και δήθεν ξεκάθαρη σου...συγκάλυψη μπράβο!
Καλά ρε φίλε των 3:03 πμ μην με εγκαλείς γιατί δεν έκανα μαρξιστικο-λενινιστική ανάλυση γιατί και πως έγινε εσωτερική συσσώρευση κεφαλαίου στην ΕΣΣΔ και πως εκφράστηκε στο εσωτερικό του κόμματος ΚΚΣΕ στα υψηλόβαθμα στελέχη του αυτή η διαδικασία, πήρε πολιτικά χαρακτηριστικά και συνδέθηκε απευθείας με τα σώματα ασφαλείας, διευθυντικά οικονομικά στελέχη κλπ. Το τελικό αποτέλεσμα περιέγραψα που ήταν απλό , πολύ απλό. "Μεταβιβάστηκε" η αμύθητη περιουσία, εργοστάσια, ορυκτός πλούτος, τέλος πάντων κάθε τι που οναμάζουμε οικονομική δραστηριότητα και παραγωγή πλούτου εν μία νυκτί στους λεγόμενους ολιγάρχες ΤΣΑΜΠΑ. Μόνο στην ΓΛΔ η ομοσπονδιακή Γερμανία εμφανίστηκε ιδιοκτήτης της χώρας (υποτίθεται ανεξάρτητης, μέλος του ΟΗΕ ) κατόπιν συμφωνίας των Γκορμπατσώφ, Ρήγκαν,Ντε Μεζιέρ(o τελευταίος πρωθυπουργός της ΛΔΓ- πρώτος ξάδελφος του σημερινού υπουργού άμυνας της Γερμανίας)και πούλησε (αποκρατικοποίησε)στους δυτικούς καπιταλιστές τα πάντα αντί πινακίου φακής!Θα μου πεις καλά και που είναι ο λαός και η εργατική τάξη;Δυστυχώς δεν μπορώ να σου απαντήσω,γιατί το ίδιο ερώτημα με "βασανίζει" και στην Ελλάδα, που είναι ο λαός και η εργατική τάξη; Αν έχω ακουστά την πολιτιστική επανάσταση στη Κίνα; και το πως το ΚΚ Κίνας μετέτρεψε την χώρα σε καπιταλιστική ιμπεριαλιστική χώρα; Κάτι μου φαίνεται έχω ακούσει...
Δημοσίευση σχολίου