Νέα λαϊκή αφύπνιση, απάντηση στον πρωθυπουργό που φαντάστηκε ότι το λουκέτο στην ΕΡΤ θα είναι περίπατος γι’ αυτόν.
Ο Αντώνης Σαμαράς φαντάστηκε πάλι έναν περίπατο. Με μια αιφνιδιαστική κίνηση προς την κοινή γνώμη, όχι τόσο προς τους εταίρους της συγκυβέρνησης, πίστευε ότι θα καθαρίσει εύκολα το τοπίο. Ότι θα μετατοπίσει την κουβέντα από το κουρέλιασμα του success story, καθώς το βασιλικό διάταγμα του ΔΝΤ καλούσε σε επιβολή νέων έκτακτων μέτρων αφού το μνημονιακό πρόγραμμα δεν βγαίνει.
Πίστευε ότι το φιάσκο με το διαγωνισμό της ΔΕΠΑ και την αποχώρηση των Ρώσων επενδυτών, η ανάδειξη των βαθύτερων αντιθέσεων στο εσωτερικό της τρόικα αλλά και της Ε.Ε. που δυσκολεύει τις όποιες κινήσεις σχεδιάζονται, θα μπορούσε να διασκεδαστεί με το πλασάρισμα μιας ακόμα δόσης περί «χαραμοφάηδων κρατικοδίαιτων» συντεχνιών που «αντιστρατεύονται το σχέδιο για μια ανταγωνιστική Ελλάδα».
Κυρίως πίστευε ότι εύκολα θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή η βαθύτερη επιθυμία του για ολοκληρωτική εκχώρηση της πληροφόρησης και ενός μεγάλου μέρους της πολιτισμικής και ιστορικής κληρονομιάς που βρίσκεται στα αρχεία της ΕΡΤ, στα χέρια των καναλαρχών. Θεώρησε ότι η στιγμή του επιτρέπει μια φυγή προς τα εμπρός με σαφή αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά και ακροδεξιό προσανατολισμό.
Και ήταν τέτοια η μανία του κυβερνητικού επιτελείου, τέτοια η αλαζονεία του, που νόμιζε ότι οι αναγκαίες αλλαγές θα μπορούσαν να γίνουν με ένα απλό «αποφασίζουμε και διατάζουμε» του κυβερνητικού εκπροσώπου.
Η οργή που σιγόβραζε
Δεν υπολόγισε, όμως, υποτίμησε το στοιχειώδες. Την ενεργοποίηση της λαϊκής οργής που σιγόβραζε όλο αυτό το διάστημα, την εκδήλωσή της με μεγάλες κινητοποιήσεις σε ολόκληρη τη χώρα. Και το λαϊκό αίσθημα προσανατολίσθηκε αλάνθαστα για άλλη μια φορά. Το κλείσιμο της ΕΡΤ συνδέθηκε με το αίτημα για δημοκρατία. Και το αίτημα για πραγματική δημοκρατία συνδέθηκε, ως στοιχειώδης προϋπόθεση, με το αίτημα για σωτηρία της χώρας και διέξοδο από το τροϊκανό καθεστώς.
Το «μαύρο» στις οθόνες των τηλεοράσεων δικαίως θύμισε χούντα και «στρατεύματα κατοχής». Στις βασικές πόλεις ο κόσμος βγήκε στους δρόμους. Υπερασπίσθηκε το δικαίωμα στην πληροφόρηση, στις εγκαταστάσεις της ΕΡΤ σε κάθε πόλη. Το απεργιακό πρόγραμμα της ΕΡΤ κέρδισε τις καρδιές, ξεπέρασε τις αγκυλώσεις και αυτής της ίδιας της δημόσιας τηλεόρασης, έδειξε τη δύναμη μιας πραγματικά ελεύθερης τηλεόρασης. Η απεργία στα ΜΜΕ φίμωσε τα παπαγαλάκια. Οι πρετεντέρηδες κάθε είδους ατόνησαν. Το «σενάριο» Κεδίκογλου στην πραγματικότητα αχρηστεύτηκε.
Αποσταθεροποίηση της κυβερνητικής συνοχής
Η έκταση των λαϊκών κινητοποιήσεων προκάλεσε σοβαρούς τριγμούς στο σχέδιο Σαμαρά. Προκάλεσε τριγμούς και αποσταθεροποίησε περισσότερο την ήδη κλονισμένη, από την περιπέτεια του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, κυβερνητική συνοχή.
Είναι βέβαιο ότι ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ είχαν γνώση των κυβερνητικών προθέσεων. Σχεδίαζαν να επαναλάβουν το χιλιοπαιγμένο έργο: «Διαφωνώ αλλά στηρίζω την κυβέρνηση». Και το έκαναν έτσι στις πρώτες τους ανακοινώσεις. Μέχρι που είδαν τις μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις. Και αναγκάστηκαν τότε, υπό το φόβο της ολοκληρωτικής εξαφάνισης, να σηκώσουν τους τόνους της «δυσφορίας», να κερδίσουν χρόνο αναζητώντας «τίμιο» συμβιβασμό χρεώνοντας –με ολοφάνερο χτυποκάρδι– την ευθύνη στη Ν.Δ. αν επέλεγε ως λύση την εκβιαστική προσφυγή στις κάλπες. Την ίδια στιγμή έστελναν μήνυμα στα πραγματικά αφεντικά –ΔΝΤ και Ε.Ε. – ότι οι ίδιοι δεν επιθυμούν εκλογές.
Οι λαϊκές κινητοποιήσεις και η εξαιτίας τους κυβερνητική αποσταθεροποίηση θορύβησαν και τους ιθύνοντες της Ε.Ε. Μοναδική τους απαίτηση είναι η πιστή εφαρμογή του μνημονίου. Και αυτό σημαίνει κυβερνητική σταθερότητα και εμπέδωση της λογικής ότι το εγχώριο πολιτικό προσωπικό τελεί υπό κηδεμονία για κάθε σοβαρή απόφαση. Και βέβαια ότι είναι αναλώσιμο. Έτσι η φυγή Σαμαρά προς τα εμπρός και η προσπάθειά του να αναδειχθεί σε μοναδικό διαχειριστή της μνημονιακής Ελλάδας σημαίνει, υπό τις σημερινές συνθήκες, κινδύνους στη συνταγή που έχει διαταχθεί. Και άρα πιέσεις για αναζήτηση ενός συμβιβασμού που θα φέρνει τα πράγματα στην προηγούμενη τάξη.
Το τι τελικά θα γίνει, δεν είναι αυτή τη στιγμή δεδομένο. Πολλά θα κριθούν από τη σταθερότητα και την επιμονή που θα δείξει η λαϊκή αφύπνιση. Με αυτή την έννοια, η ματιά δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στις κοινοβουλευτικές ή θεσμικές διαδικασίες. Το βασικό στοιχείο είναι η παρουσία του λαϊκού παράγοντα αυτές τις κρίσιμες μέρες στους δρόμους, στις εγκαταστάσεις της ΕΡΤ, στις πλατείες. Από εκεί θα κριθούν πολλά.
Δημοσίευση σχολίου