Κάτω Πατήσια – Ριζούπολη, ένα τσιγάρο δρόμος και συνήθως το κάναμε μόλις κατεβαίναμε στον Περισσό, πηγαίνοντας προς το γήπεδο, για να μην μας πάρει κανένα μάτι στην γειτονιά. Ήμασταν δεν ήμασταν 13 χρονών… Μια ετερογενής κατά τα άλλα παρέα, που ανακάλυψε την «Ελαφρά Ταξιαρχία», ορμώμενη μάλλον από διαφορετικές αφετηρίες και για προσωπικούς λόγους ο καθένας, εκείνη την περίοδο. Από όλους αυτούς που έφευγαν κρυφά, για να μπουν στην τότε «ορθίων» και να χαζέψουν τον Απόλλωνα Αθηνών – μετέπειτα Σμύρνης – μόνο εγώ έμεινα, ένα χρόνο μετά. Τόλμησα μάλιστα, να πάω μόνος μου στο Στάδιο το 1985, να θαυμάσω τον Φαμπιάτο, που έβγαζε σέντρα ακριβείας στον Καρανίκα και αυτός σκόραρε για δεύτερη φορά εναντίον της ΑΕΚ. Στο δεύτερο όμως δεν αντέξαμε, μας ισοφάρησαν…
Τα χρόνια περνούσαν, ο Απόλλωνας έδειχνε να διαχειρίζεται με προβληματικό τρόπο την αντιφατική παρουσία του στην πρώτη κατηγορία, ήρθε και ο υποβιβασμός το 87, αλλά επιστρέψαμε αμέσως παίρνοντας το εισιτήριο την τελευταία αγωνιστική, κόντρα στην Καστοριά. Μετά, αργά αλλά σταθερά χτίζεται η ομάδα «μοντέλο» των Κόλα, Μπάρνιακ, Βελέντζα… άντε και του Ντέμη, η έξοδος στο ουέφα, η αποφράδα βραδιά του τελικού κυπέλλου με την… «γειτόνισσα» η οποία μας έριξε 7 γκολ, η παρακμή και η πτώση, τα δύσκολα αλλά συγκλονιστικά δεκατρία χρόνια περατζάδας από όλες τις κατηγορίες (2000 – 2013) και εν τέλει η δικαίωση. Ο Απόλλωνας με πρόγραμμα, στόχο και τακτική, γίνεται ρεαλιστής, πετυχαίνοντας το αδύνατο… επανέρχεται στα σαλόνια της Α΄Εθνικής ως πρωταθλητής.
Σε αυτό το οδοιπορικό, όποιος δεν επιλέξει τον άχαρο ρόλο του απλού παρατηρητή, θα βρεθεί αντιμέτωπος με εναλλασσόμενα συναισθήματα, με ερωτήματα και ζητήματα, που θέτει η ίδια η ζοφερή πραγματικότητα, σε όλους τους τομείς της ζωής. Μην ανατρέξουμε στην εύκολη λύση της μεταφυσικής προσέγγισης, γιατί θα μπερδευτούμε περισσότερο. Άλλωστε, στον Απόλλωνα επικρατούσε πάντα το μεγαλείο του ορθού λόγου, με μια μικρή δόση «μοιραίου» και απρόβλεπτου. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στις προσφυγικές εργατογειτονιές, στις οποίες γράφεται η σύγχρονη ιστορία της ομάδας. Οι δυσκολίες, η ανέχεια, οι αντιφάσεις, η προσμονή, η ελπίδα, η ανάγκη διεξόδου, μεταφέρονται στην Ριζούπολη.
Ο Απόλλωνας ως σύνολο (παίχτες, διοίκηση, οπαδοί), ξεκίνησε τις αγωνιστικές του υποχρεώσεις, με τον «εφικτό» στόχο της παραμονής και αξιοπρεπούς πορείας. Η εξέλιξη τον ανάγκασε να αναθεωρήσει και να βάλει πιο ψηλά τον πήχη. Όλοι γνώριζαν, πως δεν υπήρχαν οι όροι και οι προϋποθέσεις για την υπέρβαση, αλλά την ήθελαν όσο τίποτε άλλο εκείνη την στιγμή. Η μάχη έπρεπε να δοθεί, παιχνίδι με το παιχνίδι, Κυριακή – Τετάρτη, γιατί ήταν και πολλές οι αγωνιστικές. Το πάλεψε μέχρι το τέλος – δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, δεν είχε το χρονικό περιθώριο να το ξανασκεφτεί – διαμόρφωσε τους όρους μέσα στον αγώνα, δεν ψήφισε λευκό και πέτυχε. Διαχειρίστηκε τις αδυναμίες του, δεν κλείστηκε στο καβούκι του, είχε την βούληση να συγκρουστεί, εκτιμώντας σωστά, πως χαμένος αγώνας είναι μόνο αυτός που δεν δίνεται.
Η επόμενη μέρα θα τον βρει να φιγουράρει δίπλα στους «ισχυρούς» του ποδοσφαιρικού κατεστημένου κι αυτό τον γοητεύει προσωρινά. Γουστάρει να έχει την δική του γωνιά στην βιτρίνα, γιατί εκεί είναι η θέση του ιστορικά. Παράλληλα όμως, θέλει βαθιά μέσα του να ραγίσει και το τζάμι του συστημικού καθωσπρεπισμού, να το πάει αλλιώς. Ίσως να μην ξέρει ακριβώς τον τρόπο, αλλά ούτως ή άλλως δρόμος δεν υπάρχει, οι δρόμοι βρίσκονται προχωρώντας. Το μόνο σίγουρο είναι πως τώρα έχει την εμπειρία και την παρακαταθήκη της πρώτης νίκης και αντικειμενικά δεν υπάρχει πισωγύρισμα από εκεί που βρίσκεται. Η πρόκληση είναι τεράστια, αλλά η «Ελαφρά Ταξιαρχία» συνεχίζει να υπάρχει ακριβώς επειδή σήκωνε πάντα το γάντι, παίρνοντας ώθηση από την ανάγκη των «κολασμένων» της Ριζούπολης, για την μεγάλη «έφοδο στον ουρανό».
Αυτό ήταν και είναι ο Απόλλωνας ή έστω ο δικός μου Απόλλωνας. Ο καθρέφτης ενός καινούριου κόσμου που κουβαλάμε στις καρδιές μας και θα τον χτίσουμε πάνω στα συντρίμμια του παλιού…
Δημοσίευση σχολίου